به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از روابط عمومی اداره‌کل کتابخانه‌های عمومی قم، نشست مجازی گفت‌وگوی صمیمانه با رضا امیرخانی نویسنده و منتقد ادبی، به میزبانی بخش نابینایان کتابخانه عمومی آیت‌الله خامنه‌ای قم و با همکاری کانون ادبی صبح اشراق، امروز هشتم آذرماه با پخش از بسترهای مجازی اسکای روم و اینستاگرام برگزار شد.
امیرخانی در ابتدا درباره حضور در این نشست گفت: برای من حضور در دو مکان بسیار لذت بخش است، یکی دانشگاه‌ها که می‌توانستم در آنجا با نسل جوان صحبت کنم و دوم کتابخانه‌ها که واقعی‌ترین مخاطبان اصلی من در آنجا هستند که می‌توانم در اینطور جلسات صدای حقیقی مخاطبانم را بشنوم.
وی در ادامه در پاسخ به سوالی در مورد کتاب داستان سیستان گفت: معمولا برای انتخاب نام کتاب‌هایم وسواس زیادی دارم و بعد از نوشتن تعداد زیادی نام، یکی را انتخاب می‌کنم اما در مورد این کتاب، سجع بین داستان و سیستان به نظرم جالب آمد و همین نام را انتخاب کردم. هرچند که بعدها متوجه شدم که در بلوچستان این کتاب چندان خوانده نشد و این به دلیل انتخاب نام «داستان سیستان» بود که در آن زمان به این نکته توجه نداشتم.
امیرخانی اضافه کرد: بسیاری از کسانی که قبل از انتشار کتاب را خواندند، چندان موافق انتشار کتاب نبودند، اما رهبر انقلاب بعد از خواندن کتاب مرا به انتشار کتاب تشویق کردند و خوشحالم که این کتاب آن هم در آن دوران که شرایط با امروز متفاوت بود منتشر شد. این کتاب همچنان جز کتاب هایی است که از نظر خودم روایت درستی است و از این نوع روایات سیاسی چندان در کشور ما زیاد منتشر نشده است.
در ادامه این نشست امیرخانی در پاسخ به سوالی در مورد پیش زمینه کتاب قیدار و اینکه این کتاب ماجرای واقعی است یا تخیلی گفت: قطعا کتاب تخیلی و داستان است اما حتما قسمت هایی از کتاب هست که از تجربیات و دیده های من نشات گرفته اند.»
وی افزود: « در مورد کتاب قیدار، من برای آشنایی با قطعات خودرو های سنگین و اصطلاحات عامیانه مرتبط، به گاراژ ها و مکانیکی های خودرو های سنگین رفتم و گفتگو هایی با آنها داشتم که خیلی به من در نوشتن کتاب کمک کرد.
نویسنده کتاب نفحات نفت در پاسخ به این پرسش که اثر جدیدی در دست انتشار دارد یا خیر نیز پاسخ داد: رمان جدیدی در ذهنم هست که امیدوارم به زودی بتوانم نوشتن آن را شروع کنم.
امیرخانی درپایان در پاسخ به این پرسش که کدام یک از کتاب هایش را بیش از همه دوست دارد گفت: تمثیلی هست که می گوید کتاب های نویسنده مثل فرزندانش هستند و اگر اینگونه باشد باید نویسنده همه کتاب‌هایش را به یک اندازه دوست داشته باشد؛ در حالی که در مورد من اینگونه نیست و من هیچ کدام از آثارم را دوست ندارم، چرا که اگر اینگونه باشد یعنی من در آن اثر گیر کرده‌ام، بنابراین من همیشه اثری که ننوشته‌ام را بیشتر از همه آثارم دوست دارم.
انتهای پیام/۷۸۰۲۳/ی
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
