روایتی از اولین شهیده مدافع سلامت خراسان جنوبی/ خدمت به مردم در آخرین روزهای زندگی

به گزارش خبرگزاری فارس از بیرجند، آخرین روزهای شهریور سال ۱۳۶۶ بود که پنجمین فرزند خانواده دختری زیبا در کلان شهر تهران به دنیا آمد. پدر و مادر اسمش را «منصوره» گذاشتند و این دختر شد انیس و مونس پدر و مادر. 

سال‌های کودکی را در کنار خانواده به خوبی و خوشی در همان تهران گذراند و در سن ۶ سالگی قبل از ورود به دبستان به دلیل شغل پدر به همراه خانواده به بیرجند نقل مکان کرد. ۱۰ سال در بیرجند زندگی کرده و دروان ابتدایی را در بیرجند آغاز کرد. 

پس از آن به همراه خانواده و به دلیل بیماری پدر عزم رفتن به زادگاه پدری کرد و در روستای مهموئی ادامه زندگی داد پس از اخذ دیپلم بهورز روستا شد و در دوران شیوع بیماری کرونا به دلیل ابتلا به این ویروس منحوس در سن ۳۳ سالگی به شهادت رسید و اینگونه بود که شهیده «منصوره حسینی» اولین شهیده مدافع سلامت خراسان‌جنوبی شد. 

خبرگزاری فارس در استان خراسان‌‌جنوبی برای آشنایی بیشتر با زندگی این شهیده گفت‌وگویی با برادرش انجام داده که متن گفت‌‌وگو بدین شرح است.

از تولد در تهران تا شهادت در مهموئی

«امیر حسینی» برادر شهیده «منصوره حسینی» از شهدای سلامت خراسان‌جنوبی در گفت‌وگو با خبرنگار فارس، اظهار داشت: خواهر بزرگوارم در سال ۱۳۶۶ در تهران به دنیا آمد و بنا بر دلایلی خانواده من سال ۱۳۷۲ از تهران به بیرجند آمدند. 

وی با بیان اینکه خواهرم فرزند پنجم خانواده بود، افزود: خانواده تا سال ۱۳۸۲ در بیرجند ساکن بودند و خواهرم نیز در این مدت تحصیلاتش را در بیرجند آغاز و ادامه داد. 

برادر شهیده سلامت خراسان‌جنوبی بیان داشت: بعد از سال ۸۲ خانواده ما به دلیل بیماری پدرم جهت ادامه زندگی به روستای مهموئی که زادگاه پدری بود رفتیم. 

حسینی عنوان کرد: چون در روستا دبیرستان نبود شهیده برای تحصیل به بیرجند و خوابگاه شبانه‌روزی رفت و در رشته ادبیات و علوم انسانی دیپلم گرفت. 

وی اظهار داشت: در همین سال‌ها بود که بهورز روستای مهموئی بازنشسته شد و دانشگاه علوم پزشکی بیرجند از طریق آگهی برای جذب بهورز اطلاع‌رسانی کرده بود و خواهرم نیز به دلیل دارا بودن شرایط از نظر سنی و سایر مسائل ثبت‌نام در آزمون شرکت و پذیرفته شد. 

برادر شهیده «منصوره حسینی» با تأکید بر اینکه روحیه خواهرم برای کار کردن در این شغل و خدمت به مردم روستا بسیار بالا بود، افزود: سه سال دوره‌های بهورزی را گذراند و بعد از آن به عنوان بهورز روستای مهموئی در این روستا مشغول به کار شد. 

وی در مورد ویژگی‌های اخلاقی شهیده «منصوره حسینی»، گفت: خواهرم خیلی خوش اخلاق و مهربان بود، روحیه کاری و خدمت بالایی داشت، به فکر کمک به مردم روستا به ویژه نیازمندان بود و بسیار دوست داشت در زمینه شغلی پیشرفت کند. 

۱۱ سال خدمت

بردار شهیده «حسینی» بیان داشت: از سال ۱۳۸۹ در روستای مهموئی کارش را آغاز و حدود ۱۱ سال در این منطقه خدمت کرد و با توجه به خدمت در روستا و شناختی که از مردم داشت بسیار اهل کمک به نیازمندان بود و اگر فردی برای کمک به وی مراجعه می‌کرد حتما پاسخ می‌گرفت. 

دستگیری از نیازمندان

وی ادامه داد: گاهی برخی از نیازمندان روستا برای اینکه راحت‌تر کمک‌ها را دریافت و از اینکه کمکی به آن‌ها می‌شود احساس ناراحتی یا ترحم نداشته باشند علی‌رغم اینکه خودش مایحتاج یا سبد غذایی را تأمین می‌کرد می‌گفت این کمک‌ها از طرف مؤسسات خیریه است و من به صورت ناشناس برای شما این‌ها را گرفته‌ام. 

برادر شهیده حسینی عنوان کرد: حتی برای برخی از افرادی در روستا که توانایی تهیه دارو و شیرخشک برای نوزادان نداشتند دارو و شیر خشک مورد نیاز را تأمین و در اختیار آن‌ها قرار می‌داد. 

حسینی بیان داشت: خانواده این شهیده از بسیاری از این کارها و اقدامات کمکی که به مردم روستا داشت بی‌اطلاع بودیم و بعد از شهادتش از طریق مردم متوجه حمایت‌هایش شدیم و همچنین از دیگر ویژگی‌های بارز شهیده راز نگهداری، امانت‌داری، غم‌خوار بودن و حس نوع‌دوستی بود. 

وی مطرح کرد: شهیده «منصوره حسینی» در بحث غربالگری بالینی، تنبلی چشم و سایر خدمات درمان اهالی نیز فعالیت داشت و در این زمینه تقدیرنامه‌های فراوانی دریافت کرده بود که ما بعد از شهادتش از این کارها و تقدیرنامه‌ها که در محل خانه بهداشت روستا بود مطلع شدیم. 

۲ سال بهورز نمونه

بردار شهیده حسینی گفت: خواهر بزرگوارم در طول ۱۱ سال خدمت دوسال به عنوان بهورز نمونه استان معرفی شد و هر زمان که مسئولان مربوط برای بحث بهورزی از تهران به استان می‌آمدند شهیده یکی از بهورزهایی بود که به دلیل فعالیت‌های فراوان و بها دادن به کار و مردمی که به آن‌ها خدمت می‌کرد، مورد توجه بود. 

وی گفت: خواهرم بیش از یک بهورز برای کارش دلسوزی داشت و طبق صحبت همکارانش کارکردش بیش از وظیفه محول شده بود و با شیوع کرونا کارش را بیشتر از قبل ادامه داد و هر روز پیگر تأمین ماسک‌، شیلد و موادضدعفونی برای مردم روستا بود با مردم روستا تماس می‌گرفت و جویای حالشان بود اگر کسی علائمی داشت به او می‌گفت برای درمان به مراکز درمانی و بیمارستان مراجعه کند.

بردار شهیده حسینی اظهار داشت: خواهرم طی دو نوبت به کرونا مبتلا شد، اولین بار مرداد ماه سال گذشته بود که با مشاهده علائم برای دادن تست به بیرجند مراجعه کرد که تستش مثبت و هفت روز استراحت داشت و بهتر شد و مجدد مهرماه سال گذشته به کرونا مبتلا شد و به دلیل پایین بودن اکسیژن خون در بیمارستان بستری شد. 

وی اضافه کرد: در این ایام نیز از خدمت به مردم دست برنداشت و علی‌رغم اینکه در بیمارستان بستری بود اما به صورت تلفنی و پیامکی به طور خاص پیگیر مسائل بارداری، مامایی و آزمایشات زنان باردار روستا از طریق مرکز بهداشت روستای گازار بود. 

حسینی گفت: پیگیری مسائل مربوط به این زنان را در حدی روی تخت بیمارستان علی‌رغم درگیری با کرونا انجام می‌داد که از مرکز بهداشت روستای گازار به وی گفته بودند نگران این زنان نباشد و به استراحت خودش برسد. 

برادر شهیده حسینی عنوان کرد: خواهرم تا سه روز قبل از شهادتش که وضعیت عمومی خودش حاد نبود همچنان در حال بستری، پیگیر کار مردم و بیماران بود و تا آخرین روزهای زندگی دست از خدمت به مردم برنداشت.

وصیت‌نامه شهیده حسینی

وی به وصیت نامه خواهرش اشاره کرد و افزود: همان شب اولی که در بیمارستان بستری شد درخواست کاغذ و خودکار برای نوشتن وصیت‌نامه کرد و ما اعضای خانواده او را دلداری می‌دادیم که مشکلی نیست خوب می‌شوی، وصیت‌نامه نوشتن ندارد، اما نپذیرفت و اصرار به تهیه خودکار و کاغذ داشت. 

حسینی بیان داشت: خواسته وی را اجابت کردیم و خواهر بزرگوارم در وصیت‌نامه به مواردی از جمله نماز، روزه، خمس، زکات واجبات و مستحبات اشاره کرده و گفته بود این موارد از پس‌انداز خودش پرداخت شود. 

برادر شهیده حسینی ادامه داد: خواهرم در قسمت دیگری از وصیت‌نامه‌اش خواسته بود از پس‌اندازی که دارد به مؤسسه کودکان سرطانی تهران( مؤسسه محک) کمک شود‌. 

وی افزود: در بخش دیگری از وصیت‌نامه‌اش نوشته بود مبلغی از حقوقش به نیازمندان روستا، افرادی که خودش کمک می‌کرد و مرکز نگهداری کودکان یتیم در آرین‌شهر کمک شود و این جریان تا زمانی که مادر در قید حیات باشند با توجه به فوت پدر ادامه داشته باشد. 

حسینی با بیان اینکه شهدای سلامت شهدای مظلومی هستند، گفت: مدتی طول کشید تا احراز شهادت خواهرم در تهران انجام شود اما مسئولان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در این مدت بسیار به ما دلگرمی و دلداری دادند.

برادر شهیده حسینی در پایان گفت: از دست دادن خواهری بزرگوار سخت است اما از اینکه خواهرم در مسیر سلامت به شهادت رسید احساس سربلندی دارم و امید داریم در دنیا و آخرت دستگیر خانواده باشد‌.

انتهای پیام/۶۹۰۵۲/ح