خبرگزاری فارس از قم، اعظم ربانی - نامی که پدر و مادر برایش انتخاب کرده بودند، به دنیا آمدن فرزندی پاکدامن و باتقوا را نوید می‌داد. سال ۱۳۳۴ قمری بود که صدای گریه‌های نوزادی دوست‌داشتنی، شعف را میهمانِ خانواده بهجت نمود تا سرآغاز مسیری معنوی در زندگانی این خاندان باشد.
اما شادمانیِ تولد «محمدتقی»، بیش از ۱۶ ماه دوام نداشت و نوزاد دوست‌داشتنی و خانواده‌اش را عزادار غم فراق مادر نمود. از آن‌پس تحت تربیت پدرش «کربلایی محمود» که دیگر برای محمدتقی، هم پدر بود و هم مادر، قرار گرفت.
پدر از طریق پُخت نوعی کلوچه سنتی و محلی مخصوص فومنات، لقمه حلال را به خانه می‌آورد. مدتی بعد محمدتقی تحصیلات مقدماتی را در شهر فومن آغاز کرد و در سال ۱۳۴۸ قمری حوزه علمیه کربلا را انتخاب نمود تا در جوار سالار شهیدان، درس دین بیاموزد و چهار سال بعد نیز به نجف رفت تا در محضر اساتید آن دیار زانوی ادب به زمین بزند.
«شیخ محمدتقی» پس اخذ اجازات اجتهاد از اساتید خود، در سال ۱۳۲۴ ش/ ۱۳۶۳ ق به ایران بازگشت و چند ماه پس از اقامت در فومن، به زیارت کریمه اهل‌بیت(س) در قم رفت و پس از آشنایی با حوزه علمیه قم، تصمیم به ادامه تحصیل در آنجا گرفت.
او در دیار علم و اجتهاد سال‌ها ماند و ضمن استفاده علمی از بزرگانی چون حضرات آیات بروجردی و کوه‌کمره‌ای، خود از برجستگان حوزه علمیه گردید و سرانجام در سال ۱۳۷۳ش پس از ارتحال مرحوم آیت‌الله العظمی اراکی(ره)، به انتخاب جامعه مدرسین حوزه علمیه قم جزو هفت نفر مراجع جایزالتقلید معرفی شد.
آیت الله بهجت در این بین، به پرورش شاگردان نیز اهتمام ویژه داشت و عالمانی چون حضرات آیات شهید مرتضی مطهری، جوادی آملی، محمدی گیلانی، محمد یزدی، آذری قمی، مصباح یزدی، محفوظی گیلانی، سید مهدی روحانی، پهلوانی تهرانی سعادت پرور، خوش وقت بادکوبه‌ای، سید عبدالکریم رضوی کشمیری و جند ین استاد دیگر حوزه تربیت‌شدگان مکتب علمی و اخلاقی وی به شمار می‌آیند.
نگاه سیاسیِ مرحوم آیت الله العظمی محمدتقی بهجت، ایجابی بود و در خصوص ایجاد حکومت در دوره‌ی پس از غیبت امام عصر ارواحنافداه، ایجاد حکومت اسلامی را واجب می‌دانست. او همواره بر اقامه حکومت اسلامی در عصر غیبت، تاکید داشت، البته منوط بر اجرای کامل دستوراتِ الهی و دوری جستن از مصلحت‌اندیشی‌هایی که احیاناً منجر به تعطیلی احکام می‌گردید.
وی برخلاف کسانی که معتقد به تعویق‌افتادن وظایف اجتماعی و سیاسی معصوم تا ظهور امام زمان (عج) هستند، معتقد به جریان زندگی سیاسی شیعیان در عصر غیبت بود، از این رو قیام بر اقامه چنین وظایفی را بر فرد یا گروهی از مؤمنان، واجب می‌دانست.
این عالم عارف، از ابتدای مبارزات امام خمینی (ره)، به صورت رسمی و غیررسمی، همواره مویّد انقلاب اسلامی بود و روابط دوستانه و صمیمی ایشان با امام بزرگوار که از طریق شخصیت هایی چون مرحوم علامه مصباح یزدی، مرحوم آیت الله محمد یزدی و آیت‌الله مسعودی خمینی نقل شده گویای همین مسئله است.
مرحوم آیت الله العظمی بهجت در دوران پس از رحلت بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران و زعامت مقام معظم رهبری نیز از مدافعان مسئله ولایت فقیه بود و ارتباطاتی عمیق با معظم‌له داشت. ملاقات‌های خصوصی دو جانبه، دعاهای هر دو بزرگوار در حق یکدیگر و ذکر خیرهایی که در محافل و مجالس متعدد از همدیگر داشتند، مویّد این روابط عمیق و دقیق بود. این فقیه عارف، بارها برای سلامتی شخص مقام معظم رهبری علاوه بر دعا، نذر قربانی می‌کرد و به دیگران نیز این کار را سفارش می‌نمود.
فرزند آیت الله بهجت می‌گفت: در یکی از موارد که فردی می‌خواست از مقام معظم رهبری گله کند، آیت‌الله بهجت با اعتراض فرمود: آیا شما بهتر از ایشان سراغ دارید؟! من که بهتر از ایشان سراغ ندارم.
در یکی از سفرهایی که رهبر انقلاب اسلامی به قم رفته بودند، خیابان‌ها مملوّ از جمعیت زیادی بود که برای استقبال آمده بودند. مرحوم آیت الله العظمی بهجت هم که در حدود نود سال سن داشت، خود را به جمعیت استقبال‌کنندگان رسانده بود. شخصی به ایشان می‌گوید: حاج آقا! شما با این سنّ و سال آمدید وسط این جمعیت استقبال کنندگان؟! آیت‌الله العظمی بهجت فرموده بود: اگر مردم می‌دانستند که استقبال از این سید چقدر ثواب دارد، هیچ کس در خانه نمی‌نشست.
سرانجام مرحوم آیت الله العظمی حاج شیخ محمد تقی بهجت(رضوان‌الله‌علیه)، این فقیه و مجتهد برجسته، این قلّه معنوی عرفان و این عالِم مدافع انقلاب اسلامی، عصر یکشنبه ۲۷ اردیبهشت ماه ۱۳۸۸ش به علت نارسایی قلبی، در بیمارستان حضرت ولی‌عصر(عج) قم بدرود حیات گفت و امّتی را داغدار نمود. وی در جوار مضجع شریف حضرت فاطمه معصومه(س) به خاک سپرده شد.
رهبر انقلاب در پیام تسلیت ارتحال او چنین نوشتند: «آن بزرگوار که از برجستگان مراجع تقلید معاصر به شمار می رفتند، معلم بزرگ اخلاق و عرفان و سرچشمه فیوضات معنوی بی پایان نیز بودند. دل نورانی و مصفّای آن پارسای پرهیزگار، آیینه روشن و صیقل یافته الهام الهی، و کلام معطر او راهنمای اندیشه و عمل رهجویان و سالکان بود.»
27 اردیبهشت سیزدهمین سالگرد ارتحال آیت‌الله‌العظمی محمدتقی بهجت فومنی است، بزرگ‌مردی که نامش در تاریخ فقاهت، اخلاق و عرفان شیعه همواره ماندگار خواهد بود. او که بهجت عارفان بود و فریادگر توحید، با همه نامداری و شهرت، با کمال تواضع و اخلاص، تنها صفت «العبد» را شایسته خود می‌دانست.
روحش شاد و میهمان اولیای الهی باد!
انتهای پیام/ 78034
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
