به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری فارس، نشریه آمریکایی نشنال اینترست نوشت: در پی ورود ارتش روسیه به خاک اوکراین، شرایط ژئوپلیتیکی شماری از کشورهای اروپایی تغییر یافته است. عمده‌ترین آنها سوئد و فنلاند هستند که با پشت کردن به سیاست بی‌طرفی سیاسی، می‌خواهند عضو پیمان نظامی آتلانتیک شمالی (موسوم به ناتو) شوند و از این طریق احساس امنیت بیشتری داشته باشند. با این اوصاف امریکا باید از خود بپرسد آیا همراهی در این امر و تسهیل عضویت آنها با توجه به نظر کاملاً منفی روسیه نسبت به این امر به نفع آنان است و یا بیش از پیش دو دشمن قدیمی را رودررو می‌سازد.
شکی نیست که روس‌ها در دستیابی به نتیجه لشکرکشی‌شان به اوکراین که از مرز ۳ ماه هم عبور کرده، با سرعتی که تصور می کردند، پیش نرفته‌اند. با این حال روسیه همیشه روسیه است و در قدرت فراوانش تردیدی وجود ندارد ولی هرچه بیشتر به کشورهای اروپای غربی فشار وارد کند، آنها را بیش از پیش به دامان امریکایی خواهد راند که تحت هیچ شرایطی از یک تقابل مستقیم با دولت مسکو استقبال نمی‌کند. امروز یک سؤال به‌شدت رایج است که دومینوی جنگ اوکراین بیشتر همان امنیتی را شامل حال روس‌ها کرده که آنها خواهان آن هستند یا بر اثر تحمل تحریم‌های اعمال شده توسط غرب به یک نقطه آشکار از فرسودگی رسانده که می‌تواند برایشان بسیار خطرساز باشد. اروپای غربی از اینکه دائماً و به انحای مختلف از امریکا کمک بگیرد، روگردان نیست اما امریکا که خود با یک کسادی اقتصادی بزرگ و جدید تورم فزاینده و گرانی کم‌سابقه مواجه است، اینک در شرایطی قرار ندارد که بتواند چنین کمک‌هایی را به اروپایی‌ها ارزانی دارد.
اینک که مساعدت کشورهای اروپای غربی در امر عضویت سوئد و فنلاند در ناتو بسیار محسوس شده، کمتر کسی متوجه این نکته خطیر است که موفقیت در این زمینه اگرچه جبهه مقاومت غربی‌ها در قبال روسیه را قوی‌تر می‌سازد، اما ادعای روس‌ها در زمینه لزوم تهاجم اخیرشان به اوکراین به قصد هرچه دورتر راندن پایگاه‌های نظامی غربی از خاک روسیه را هم موجه‌تر جلوه می‌دهد. غربی‌ها باید به این هم فکر کنند که ناتو بر‌خلاف ادعاهای موجود و در تضاد با افزایش نسبی اعضایش نه‌تنها بر قدرت پیشین خود نیفزوده، بلکه غیر‌مطمئن‌تر و مرددتر از گذشته شده است و در قبال تهاجم اخیر روس‌ها به اوکراین هم بسیار منفعل عمل کرده و فقط بر حجم ارسال سلاح‌های خود به کی‌یف افزوده است.
جورج واشینگتن رئیس جمهور اسبق امریکا سال‌ها پیش به مردم کشورش هشدار داد از افزایش همکاری با اروپا استقبال نکنند و آن را یک حسن نشمرند، زیرا اولاً مزایای این قضیه بیشتر به اروپایی‌ها می‌رسد و ثانیاً هر لغزشی در حمایت استراتژیک و نظامی از اروپایی‌ها در مسیر بحران‌هایی که از راه می‌رسد، حمل بر ضعف امریکا خواهد شد. مصداق این مسائل اینک در جنگ اوکراین کاملاً قابل مشاهده است؛ آنجا که امریکا با مخارجی کلان ارتش اوکراین را تا بن دندان مسلح کرده اما همچنان متهم به عدم کمک‌رسانی بایسته به دولت زلنسکی رئیس جمهور نه چندان مجرب اوکراین و عمل کردن به شکل یک ناظر ناتوان است. با همین دیدگاه اظهارات جورج کانینگ وزیر خارجه سال‌های دور بریتانیا از همه بهتر و عاقلانه‌تر به‌نظر می‌رسد. او گفته بود: «مشکل هر کشوری در اروپا مشکل همان کشور است. می‌توان کمک‌های انسان‌دوستانه کرد اما هر دخالتی بیش از این ضرر وارد شدن به کشوری است که خودش نیازهای فراوانی دارد، اما دغدغه بیهوده راجع به دیگران نابینایش کرده است.»
منبع: روزنامه ایران
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
