به مناسبت روز بزرگداشت شاه‌چراغ/ در حرم آقای ما، هیچ اجابتی اتفاقی نیست

خبرگزاری فارس شیراز؛ سمیه انصاری فرد: کمترین ارمغان حرمت، پناه دادن به دل‌های خسته است. دل‌هایی که در طول و عرض زمانه شکسته‌اند و برای واگویه‌های دلتنگی، سرازیر حریمت شده‌اند.

در آستان حضرتت، دل بی‌قراری می‌کند و جان لحظه‌شماری. آسمان به قدرِ اجابت پایین می‌آید و دردها و رنج‌ها را گزیده و رمیده، خوشه‌چین می‌کند تا راهی برای ورود به حریم حرم بگشاید.

حرمت اولین و آخرین مامن شوریدگان و راه گم کردگان است. آقایی که شیراز با همه شکوهش، حول محور تو می‌چرخد و تو در میانه و مرکز، می‌درخشی.

روز میلادت، نقالان به صف می‌شوند برای روایت از تاریخی پرافتخار که تو  قهرمانش هستی و خادمان درگاهت مشعوف‌تر از همیشه، دل به عظمت آستان می‌سپارند.

صحن و سرای حرم، برای میلادت آذین‌بندی شده و رنگی دیگر گرفته است. اکنون گلدسته‌ها نیز جور دیگری ژست ابهت گرفته‌اند، همه چیز شکل دیگری است چون روز، روزِ توست. روزی متعلق به سید سادات الاعظام؛ احمد ابن موسی(ع).

حرم، مرا به کجا بردی؟

ششم ذی القعده است، روزی نیکو برای اتصال دل به ملکوت؛ یکی از روزهای دهه کرامت. که میلاد بهترین مخلوقات خدا بر روی زمین است. فرزندان موسی ابن جعفر(ع): امام رضا(ع)، حضرت معصومه(س) و احمد ابن موسی(ع) که میلاد هر یک از آنها، ارمغانی سترگ به دنیا بود؛ ارمغانی که از پس گذر قرن ها هنوز می درخشد.

ششم ذی القعده است، روزی که در طول و عرض دالان زمان، به گونه ای دیگر معنا می شود. زیباتر روزی برای اتفاق های ناب. گمگشته‌ای از زمان و مکان گریخته به حرم پناه آورده‌ام که اگر تو دست یاری ندهی، دیگر رو سوی کجا برم؟

آفتابِ خرداد مجابم می‌کند از حوض وسیع صحن، نظاره‌گر خنکای آب باشم و فواره‌ها را بشمارم تا قطراتی که به صورتم می‌پاشد، چیزهایی را از وجودم بزداید... چیزهایی که میان ما و خلوص، فاصله‌های بی‌ربط می‌اندازند.

با گام‌هایی که هنوز به انعکاس نجوای زمین گوشِ جان نسپرده، صحن را طی می‌کنم تا به سمت ورودی ضریح بروم.

آنجا جمعیت ایستاده و اذن ورود می‌خوانند و تعداد بیشتری اطراف ضریح به صف شده‌اند برای تهنیت میلادِ تو؛ آقای حُسن و کمال.

مقابل ضریح از هر چه و هر که، میان من و تو را فاصله اندازد، چشم‌پوشی می‌کنم و دقایقی با تمرین طهارت خیال، تمام محدوده فکرم معطوف به عظمت تو می‌شود.

در وجود تو چه چیزها است که نمی‌شناسم، در تو وارستگان سفر کرده گیتی، بار دیگر به خروش آمده و به دنیا سلام می‌کنند. در تو بزرگی و صلابت معنا می‌یابد و شعر بلند معرفت، روایت‌گری می‌کند.

و در نهایت زمزمه‌ای آشکار زائران را به سمت اجابت، هدایت می‌کند. زمزمه‌ای از جنس وجودی مطهر که شیراز و فارس به وجودش می‌بالد، چرا که در سومین حرم اهل بیت(ع) هیچ اجابتی اتفاقی نیست.

انتهای پیام/س