خبرگزاری فارس؛ شیراز، آمنه سپهر: با اینکه مملو از ناگفته های بیشماریم اما رنج هایمان را پشت دیوار آرزوهای قد نکشیده کودکان کار جا گذاشتیم تا چند قدمی را با آنانی که رویاهایشان را در سر چهارراهها ذبح کردند، همراه شویم.
خستگی‌های مداوم نوشتن مان را به فراموشی سپردیم تا رنج دستان پینه بسته زنان کارگر فصلی را که این روزها در گرمای بالای ۵۰ درجه با خار و خاشاک در جدال هستند را به بوته نقد بکشیم و صدای زنانی بشویم که تازیانه های سرما و گرما نای فریاد زدنشان را از آنان گرفته است.
آرزوهایمان را به فراموشی سپردیم تا با نوشته هایمان امید را در دل سیاه چادرنشینان محروم جنوب فارس زنده کنیم، از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب دویدیم و نوشتیم.
از کارخانجات تعطیل و نیمه تعطیل، از راههایی که جان گرفتند و از مزارعی که خوراک دام ها شدند و از دسترنج کشاورزانی که چوب حراج به آن زده شد.
از گالن به دستی مردمان فارس برای جرعه ای آب، از تیشه هایی که به ریشه محیط زیست زده شد و از کمجانی که جان گرفت.
اما امروز پس از ۳۶۵ روز سال مصادف با هفدهم مرداد ماه ۱۴۰۲، قرعه به نام خودمان‌افتاده است، قرعه ای به نام‌منِ خبرنگار.
خبرنگاری که درد نان و معیشت، امنیت شغلی، قراردادهای موقت، بیمه و مانند اینها در حاشیه ماهیت دشوار شغلی اش قرار گرفته و همواره روانش را می آزارد.
وقتی که بخت هیچگاه با جماعت خبرنگار یار نیست، در این وانفسا دیگر اهالی قلم به دست، انتظار تقدیر و هدیه از مسئولان ندارند، بلکه متوقع‌اند این دوستان با درک موقعیت، کمک‌حال فرایند اطلاع‌رسانی و کارگزاران آن باشند.
گرچه بی مهری ها در حق جماعت خبرنگاران کم نبوده و نیست ،اما به خود نهیب میزنم که بنشین و تماشا کن طلوع ایمان را از پشت پنجره های یخ زده تاریک زندگی ات.
امید داشته باش به شب که آبستن صبح دل انگیز است، امید داشته باش به قلم و به سوگندِ نون و القلم و یسطرونی که تو را وام دار نوشتن کرد.
تو بنویس از دردهای آدمهایی که صدای فریادشان شده ای ، بی شک خدای همان کشاورز دهاتی خدای نوشته های شبانه روز توست.
همان که به تو نوشتن آموخت تا صدای فریادهای خاموش آدمهایی شوی که صدایی برای فریاد زدن ندارند.
تو فقط بنویس ، مردم نگار باش تا از دل همین مردم رشدکنی و به عزت برسی!
قلمت را غلاف نکن آنهم در این روزهای پرزآشوب و خستگی های مدرن، تو ناجی ناگفته های آدمهای این حوالی بی در و پیکری.
تو بنویس در عوض خدا برایت مینویسد هر آنچه که سهم خوبیهاست، تو بنویس تا خورشید حقیقت از پشت کوههای عدالت سر بر آورد، تو بنویس تا دستان پینه بسته زارعین پس از نوشتن های تو به حقشان برسد، تو بنویس تا دعای آدمهای ساده بدرقه راه زندگیت شود.
تو فقط بنویس و برای گرفتن حق به حقدار بجنگ ، با سلاحت به جنگ بدیها و کم کاریها برو. تو فقط بنویس و بجنگ!
پایان پیام/خ
