حکایت عالمی که آرزویش مرگ در حال زیارت بود

خبرگزاری فارس – معین فرهنگ: "حیات الزهراء (س) بعد أبیها الرسول (ص)" یکی از برجسته ترین آثار اوست که بر پایه استدلال به کتب علمای اهل سنّت و درباره دوران کوتاه زندگانی حضرت فاطمه زهرا (س) بعد از رحلت حضرت پیامبر گرامی اسلام (ص) نوشته شده است و در عین حال شرحی هم بر خطبه فدکیّه سرور بانوان جهان دارد.

او آیت الله شیخ فضلعلی قزوینی است؛ متولد سال 1290 هجری قمری در قزوین.

پدرش، علامه زاهد آن روزگار، آیت الله ولی محمد قزوینی بود و چنین شد که فضلعلی، رشد و تربیت را در بیت علم و تقوا آغاز کرد.

او دوره مقدماتی حوزه علمیه را در مدرسه صالحیه قزوین سپری کرد و سپس برای ادامه تحصیل، عازم تهران و اصفهان شد.

اکنون وقت آن فرا رسیده بود تا او به نجف اشرف هجرت کند و در حوزه علمیه آن دیار، به دروس علمای برجسته وقت بشتابد.

او در نجف، جزو شاگردان خاص و ویژه آیت الله آخوند ملا محمدکاظم خراسانی درآمد و بیش از همه استادان از معظم له استفاده کرد و در عین حال، در درس بزرگانی مانند آیات سید محمدکاظم طباطبایی یزدی و شیخ الشریعه اصفهانی هم شرکت کرد.

آیت الله قزوینی همچنان پله‌های ترقی را می پیمود و در درس های خصوصی آخوند خراسانی و مجامع فتوایی وی شرکت می‌کرد.

او 37 ساله شده بود که به امر استادش، آخوند خراسانی، راه ایران را در پیش گرفت تا به تبلیغ دین و تربیت طلاب همت گمارد. او در این راه، به قم هم آمد و چند سالی را نیز در محضر آیت الله شیخ عبدالکریم زانو زد و البته رفت و آمدی هم با آیت الله شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی در مشهد داشت.

و اما فتنه کشف حجاب رضاخانی که پیش آمد، او به همراه خانواده‌اش به عتبات عالیات پناه بُرد و در جوار حرم مطهر امام حسین (ع) و حضرت قمی بنی‌هاشم (ع) سکنی گزید و به تدریس و تألیف مشغول شد.

علاوه بر کتابی که از وی نام برده شد، او سه جلد مقتل حسینی هم به نگارش در آورده است که جلد نخست درباره اصحاب امام حسین (ع)، جلد دوم درباره خود حضرت سیدالشهداء (ع) و سیره آن حضرت و البته جلد سوم هم درباره بانوان حاضر در کربلاست.

"الجعفر و المذهب" نیز، نام کتاب دیگر این عالم ربانی است که به زندگی و احوالات امام جعفر صادق (ع) پرداخته است و در کنار آن، نگاهی هم به زندگی رؤسای چهار مذهب اهل تسنن دارد.

از معظم له، کتابی هم درباره زندگی حضرت فاطمه معصومه (س) به یادگار مانده است.

آیت الله شیخ فضلعلی قزوینی سرانجام پس از 14 سال اقامت در کربلا، به ایران بازگشت و در راه زیارت حضرت علی بن موسی الرضا (ع)، در قم توقف کرد.

او که آرزویش بود تا در حال زیارت، به دیدار معبود بشتابد، در مانند چنین روزی یعنی در پنجمین روز از ماه شعبان سال 1367 هجری قمری و در سن 77 سالگی، در همان قم به ملکوت اعلی پیوست تا در نزدیکی مزار میرزای قمی در قبرستان شیخان، در خاک آرام گیرد.

50 سال پس از آن بود که فرزندش، شیخ محمود قزوینی - که خود از علمای روزگار خود بود - جان به جان آفرین تسلیم کرد.

شیخ محمود وصیت کرده بود تا او را در جای مزار پدرش در قبرستان شیخان به خاک بسپرند. این بود که پیکر وی را به سوی آن مکان نورانی تشییع کردند و در حالیکه وی را برای دفن آماده می‌کردند، با پیکر سالم پدرش، آیت الله شیخ فضل‌علی قزوینی رو به رو شدند و به همین دلیل، او را در طبقه بالای قبر پدر به خاک سپردند.

و این نیز، حکایتی است از کرامات آیت الله شیخ فضل‌علی قزوینی که به نقل از آیت الله شیخ مرتضی حائری یزدی است:

"شنیدم از آقای شیخ فضلعلی قزوینی که او گفت: در میان صحن حضرت ثامن الائمه حضرت رضا (ع) بودم که ناگهان سید بزرگواری نزدم آمد و از من خواست تا همراه او، در صحن‌ها قدمی بزنیم و سِیری کنیم. من در لحظاتی که با وی قدم می‌زدم، مشاهده می‌کردم که انواری از گنبد و بارگاه حضرت امام رضا (ع) به طرف آسمان متصاعد است. ابتدا تعجبی نکردم؛ اما پس از مدتی، شگفتی این تصاویر، مرا مبهوت خود ساخت.

پس از آن بود که دیگر آن سید نورانی را در کنار خود نیافتم و البته نورهای بالارونده از گنبد و بارگاه امام رئوف (ع) را نیز مشاهده نکردم."

و اکنون در هفتاد و یکمین سالگرد عروج ملکوتی آن عالم ربانی، به روح او و همه دانشمندان اسلام درود می فرستیم و برایشان از درگاه حضرت حق، رحمت و مغفرت مسئلت داریم.

انتهای پیام/2258*40