به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، با گذشت 35 سال بحران در روابط ایران میان ایران و آمریکا مذاکرات سنگینی میان 2 کشور درباره توافق هسته‌ای در جریان است. کسانی که دید مثبتی دارند معتقدند که دستیابی به موفقیت می‌تواند به هماهنگی بیشتر در مسایل منطقه‌ای منجر شود و بیش از هر چیز در مقابله با نیروهای داعش موثر خواهد بود. منفی‌نگران هم بر این باورند که منافع متضاد 2 کشور همچنان پیش‌رو خواهد بود و حتی عمیق‌تر هم خواهد بود و رقابت و بحران را میان ایران و آمریکا بیشتر خواهد کرد.
در گزارشی که «نشنال‌اینترست» در این رابطه منتشر کرده آمده است که در صورتی که ایران و 1+5 بتوانند به توافقی موفقیت‌آمیز برسند، فرصتی تاریخی برای ارتقای همکاری‌ها و ارتباطات در فضایی از منافع مشترک از جمله در حریم دریایی و افغانستان به وجود خواهد آمد. اگر چه همکاری در مبارزه با داعش که به غیر از همکاری در چارچوب نظامی به نظر نمی‌رسد، نتیجه مثبتی داشته باشد؛ می‌تواند به اقدامات آمریکا که با همکاری با شرکای عرب صورت می‌گیرد، لطمه وارد کند.
در حالی که آمریکا و ایران منافع مشترکی به نام مقابله داعش در عراق و سوریه دارند اما آنها از گروه‌های متفاوتی در این 2 کشور حمایت می‌کنند. تهران حامی حزب‌الله لبنان، دولت اسد و گروه‌های شیعه است و به نظر نمی رسد که توافق هسته‌ای تغییری در محاسبات ایران در این زمینه بدهد، رویکردی که نفوذ ایران را در منطقه تقویت می‌کند.
علاوه بر همه مسایلی که میان 2 طرف وجود دارد، آینده هم موضوعی است که برای آمریکایی ها و ایرانی‌ها تعریف متفاوتی دارد.به نظر نمی‌رسد حتی در صورت توافق میان طرفین، «حسن روحانی» و «محمدجوادظریف» رئیس‌جمهور و وزیر خارجه ایران هم بتوانند در عملکرد سپاه قدس که به فرماندهی «قاسم سلیمانی» در عراق و سوریه فعالیت دارد، تغییری ایجاد کنند. سلیمانی که تحت حمایت مستقیم رهبر عالی انقلاب اسلامی ایران قرار دارد، سیاست‌های ایران را از سال 2003 در عراق و در سوریه از سال 2011 پیاده می‌کند.
بنابر این پیش‌بینی اینکه آمریکا بتواند با وی به عنوان شخصی که از گروه‌های شیعه حمایت می‌کند، تعامل داشته باشد دشوار است.
همکاری قوی با ایران در زمینه مقابله داعش می‌تواند به همکاری آمریکا با هم‌پیمانان عربش لطمه وارد کند و در جریان ناآرامی‌های منطقه این موضوع حساسیت بیشتری پیدا کرده است. به عبارتی همکاری هر چه بیشتر با ایران می‌تواند باعث شود که عربستان و دیگر کشورهای حوزه خلیج‌فارس از همکاری در قالب ائتلاف ضد داعش خودداری کنند و حتی باعث شود که این کشورها از گروه‌های افراطی که تهران و حتی آمریکا مخالف آنها هستند حمایت کنند.
با این حال نباید گفت که جنگ با داعش ابزار خوبی برای همکاری آمریکا و ایران نیست و بر همین اساس نمی‌توانیم بگوییم که پس از توافق هسته‌ای فرصتی تاریخی برای ارتقای روابط به دست نخواهد آمد. در این راستا علاوه بر موضوع سوریه، آمریکا باید اقدامات خود را بر مسایلی که رویکرد کمتر سیاسی دارند، متمرکز کند؛ مواردی که بیشتر در اختیار میانه روها و تکنوکرات‌ها هستند.
به عنوان نخستین قدم و از آنجایی که ایران و آمریکا روابط دیپلماتیک ندارند، 2 طرف باید راه‌هایی را که در پی مذاکرات هسته‌ای ایجاد شده است را ساختار داده و گسترش دهند. فقدان کانال‌های ارتباطی باعث می‌شود که موانع راهبردی ایجاد شود و 2 کشور را در مسیری قرار می‌دهد که وقتی می‌خواهند پیامی را رد و بدل کنند باید از کشور سومی مثلا از عمان یا سوئیس که حافظ مناقع آمریکا در ایران است استفاده کنند. این وضعیت باعث می‌شود که تفاهم طرفین از هم کم شود و هر گونه ارتباطی به اقدام سیاسی منجر شود.
انتهای‌پیام/
