گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: مطبوعات، گیج و منگ از ماموریت و مقصودی که حس می کنند تازه پیدا کرده اند، جنگی صلیبی را علیه دونالد ترامپ به راه انداخته اند. رسانه های صوتی و تصویری و چاپی، مدعیات سنتی خود را در باره «انصاف» و «بی طرفی» از سر گرفته اند. آنها به شدت به ترامپ می تازند و به او اتهام می زنند که به دلیل مداخله روسیه بوده که انتخاب شده و او را دروغگو، جاهل و بی لیاقت می نامند. آنها صحنه را در اختیار گزنده ترین منتقدان و همکاران عجیب و غریبشان چون اوماروسا مننیگات- نیومن، یک ستاره «نوآموز» به موقع از راه رسیده و استورمی دنیلز، دستیار اکنون اخراج شده کاخ سفید، یک ستاره فیلم های پورنوگرافی که می گوید با ترامپ رابطه جنسی داشته می گذارند. سرگرمی بزرگی است. سرگرمی بزرگی که برای رتبه بندی های زمان پخش تلویزیونی عالی است. برای سود و منفعت عالی است ولی برای اخلاقیات چنین نیست، همچنین برای روزنامه نگاری.
این زهد توخالی، ماسکی است بر روی منفعت های شخصی. زهدی که با تکریم سیاستمداران، ژنرال ها، رؤسای اطلاعاتی، سران شرکتی و دفاعیه پردازان اجاره ای همراه است، همانانی که کودتایی شرکتی را به اجرا گذاشته اند که سیستم «تمامیت گرایی وارونه» ما را آفریده است. بر ساختارهای شرکتی که در کشور دارای دژ و استحکامات هستند و بر صنعتی زدایی کردن و توخالی کردن نهادهای دمکراتیک نظارت داشته اند و نیمی از کشور را به فقر و فلاکت مزمن رانده اند، نمی توان تاخت. آنها به عنوان نیروهای پیشرفت و ترقی به تصویر کشیده می شوند. با مجرمان وال استریت از جمله سران مؤسسات مالی نظیر گلدمن ساکس با عزت و احترام برخورد می شود. تجارت آزاد با آزادی برابر گرفته می شود. سیاستمداران دمکراتی چون باراک اوباما- که به آزادی های مدنی یورش برد، تریلیون ها دلار را به سمت بالا، به الیگارش های حاکم انتقال داد؛ جنگ های پهبادی را گسترش داد تا سوءقصد هدف گیری شده به جان شهروندان آمریکایی را نیز دربر بگیرد و از قانون جاسوسی برای ساکت کردن رسانه های تحقیقی استفاده کرد- به عنوان پرچمداران دمکراسی تحسین و تکریم می شوند. بین روند های دمکراتیک، آزادی ها، سیاست های انتخاباتی و حقوقی تصریح شده درقانون اساسی ما، از صدور حکم جلب گرفته تا حریم خصوصی که دیگر وجود خارجی ندارند، تفاوت قائل می شوند. یک بازی فریب بزرگ در پوشش اخلاقیات پوچ و بی محتوا در جریان است.
کسانی که سرمایه داری شرکتی آنها را به کناری می گذارد - نوآم چامسکی آنها را «نامردم» می نامد- همزمان نامرئی و منفور تصویر می شوند. «کارشناسانی» که دیدگاه هایشان در مورد هر موضوعی، از اقتصاد گرفته تا امپراتوری و سیاست در بوق می شود، از سوی اندیشکده هایی که با پول شرکتی اداره می شوند، نظیر بنیاد هریتیج و موسسه امریکن اینترپرایز یا افسران نظامی و اطلاعاتی یا سیاستمداران پیشینی که مسئول شکست دمکراسی ما هستند و معمولا کارمند شرکت ها به شمار می روند، مطرح می شوند. اخبار کابلی نیز عادت چون زنای با محارم مصاحبه کردن با سلبریتی های خبری خودشان را دارند.
جان برنان مدیر سابق سیا یکی از چندین و چند مقام پیشین است که اکنون در تلویزیون ها و رادیوها حضور دارد و به تحلیلگر ارشد امنیت ملی و اطلاعاتی ان بی سی و ام اس ان بی سی تبدیل شده است. برنان معمار تلاش مصیبت بار هزینه کردن صدها میلیون دلار برای مسلح کردن شورشیان «میانه رو» در سوریه بود، بر گسترش شدید جنگ های پهبادی ما نظارت داشت و به شایعه بی اساس سرقت آخرین انتخابات ریاست جمهوری آمریکا از سوی روسیه دامن زد.
با هوش ترین منتقدان امپراتوری از جمله اندرو باسویچ ممنوع هستند؛ همانطور که منتقدان قدرت شرکتی از جمله رالف نیدر و چامسکی چنین اند. صدای کسانی که از اتلاف پول در درون ارتش انتقاد می کنند، مثل تد پوستال استاد ام آی تی که اتلاف 13 میلیارد دلار را که صرف برنامه ضد موشکی بالستیک شد افشا کرد، شنیده نمی شود. مدافعان مراقبت های درمانی همگانی همچون دکتر مارگارت فلاور به مباحثات پیرامون مراقبت درمانی ملی راهی ندارند. این سانسور شدگان فهرستی طولانی دارند. طیف قابل قبول دیدگاه ها چنان تنگ و ضیق است که تقریبا گویی وجود ندارد.
کجاست سیل گزارش ها درباره خانواده هایی که به دلیل ضبط خانه هایشان یا مصادره آنها توسط بانک ها از خانه هایشان بیرون انداخته شده اند یا خانه هایشان را از دست داده اند؟ کجاست گزارش ها درباره بانک ها و سازمان های وام دهنده ای که فارغ التحصیلان اخیر کالج ها را طعمه خود کردند ودرحالی که قادر به یافتن شغلی نیستند، وام های کمر شکن را بر دوش آنها گذاشتند؟ کجاست گزارش ها درباره خانواده هایی که ورشکسته شدند چون نتوانستند صورتحساب های پزشکی و حق بیمه های سرسام آورشان را برای دریافت مراقبت های درمانی انتفاعی بپردازند؟ کجاست گزارش ها درباره یاسی که مردان سفیدپوست میانسال را به سمت خودکشی و میلیون ها آمریکایی را به سمت استقبال مرگ آور از اعتیادهای افیونی سوق می دهد؟ کجاست گزارش ها درباره قساوت حبس های گروهی، فروپاشی سیستم دادگاهی ما و سلطه وحشت پلیس در اجتماعات حاشیه ای؟ کجاست تحقیقات درباره تقلب و بایکوت مالیاتی که برای وال استریت قانونی شده؟ کجاست پژوهشها درباره مسموم کردن زیست بوم ها با سوخت های فسیلی و صنایع کشاورزی حیوانی؟ چرا تغییرات آب و هوایی موضوعی ممنوع است، حتی در حالی که آب و هوای غیرقابل پیش بینی در حال ویران کردن کشور و بخش بزرگی از بقیه سیاره زمین است؟ چرا شقاوت هایی که ما در عراق، افغانستان و یمن مرتکب شدیم یا محرک آن شدیم نادیده گرفته می شود؟ چرا جنایات جنگی صورت گرفته از سوی اسرائیل علیه فلسطینی ها از پوشش های خبری پاک می شود؟
استهزای بی امان ترامپ به معنای اخبار به مثابه تلویزیونی ریالیتی است. بلاهت، عدم صداقت، خودشیفتگی و بی لیاقتی ترامپ فورا منزجر و مسحور می کند. مطبوعات که به ظاهر به دنبال برند جلا خورده تری برای بهبود سیمای عمومی امپراتوری و سرمایه داری شرکتی هستند، در واقع در کار قدرت بخشیدن بیشتر به دیوانگانی هستند که بر چشم انداز سیاسی سیطره پیدا خواهند کرد.
مت تیبی گزارشگر و نویسنده در کتابش «رئیس جمهور دلقک دیوانه: پیام های ارسالی از سیرک سال 2016» می نویسد: «آمریکا به عنوان یک کشور در حال متوقف شدن و تبدیل شدن به یک نمایش تلویزیونی غول آساست.»
شیرینکاری هایی که در طول انتخابات ریاست جمهوری گذشته شاهد بودیم - سناتور کنتاکی راند پل عینک کار به چشم زده بود در حالی که آیین نامه مالیاتی را با اره برقی از وسط دو نیم می کرد، ترامپ زنانی را به مناظره تلویزیونی دعوت می کرد که بیل کلینون را به تعرض جنسی متهم کرده بودند و بن کارسون از خودش در برابر این اتهامات دفاع می کرد که وقتی نوشته در بچگی سعی کرده یک پسر بچه دیگر را چاقو بزند دروغ گفته - به موضوعات عمده کارزارهای سیاسی تبدیل خواهند شد. رای دهندگان عاری از هر گونه قدرت یا کنترل معنا داری برای تعیین سرنوشت خودشان، تنها به عنوان تماشاگران صحنه پر کن در گردهمایی ها و کنوانسیون های حزبی مورد استفاده قرار می گرفتند، اجازه دارند تنها به سیستمی رای دهند که از آن نفرت دارند. و برندگان آنهایی هستند که می توانند بهترین و سرگرم کننده ترین نمایش مورد انزجارشان را به آنها بدهند.
اگر رسانه ها در کنار شهروندان قرار بگیرند و سیستم های قدرت شرکتی را افشا کنند که این شهروندان را اسیر گرفته اند، درآمدهای آنها از محل آگهی های تجاری افت می کند و با آنها به عنوان یک دشمن رفتار خواهد شد. از آنجا که شرکت ها مالک رسانه های صوتی و تصویری اند و روزنامه های شهر رو به نقصان هستند، این اتفاق نخواهد افتاد. روزنامه نگاری به مثابه هزل نامه باقی خواهد ماند. مخالفان و منتقدان فقط در حاشیه های اینترنت حضور دارند و در صورت مهر باطل زدن بربی طرفی اینترنت، سرنوشت آنها سکوت خواهد بود.
رسانه های صوتی و تصویری شرکتی عادتی افسرده کننده در آوردن باسمه کارهای سیاسی مثل آکسلور یا استراتژیست سابق کلینتون جرج استفنوپولوس و تبدیل کردن آنها به روزنامه نگار دارند. حتی چلسی کلینتون هم دست اندر کار آزمودن روزنامه نگاری شده و برای سرهم کردن مطالبی برای ان بی سی در یک سال 600 هزار دلار دریافت کرده است. در هم آمیزی اخبار و سلبریتی ها با چهره هایی چون تاپر که در برنامه های گفتگوی آخر شب ظاهر می شوند، با سروری تلویزیون های شرکتی تناسب دارد.
شرکت هایی که مالک مطبوعات هستند به اخبار به عنوان یک منبع درآمد نگاه می کنند. واحد اخبار با دیگر منبع های درآمد رقابت دارد. اگر اخبار سود قابل مقایسه ای تولید نکند، مدیران آن با کسان دیگر جایگزین می شوند و محتوا تغییر می کند و تحریف می شود تا بینندگان بیشتری را به سمت خود بکشد. در این میان روزنامه نگاری جایی ندارد. بیماری سلبریتی و آز پرستی که حول شخصیت ترامپ پیچیده و آن را از شکل انداخته، حول سلبریتی های حاضر در رسانه ها می پیچد و آنها را از شکل می اندازد. آنها در فاجعه بارترین ویژگی های ترامپ شریک می شوند. ترامپ تنها شروع کار است. موجودات جهش یافته ترسناکی – موجوداتی که باعث خواهند شد تا ترامپ مردی معقول جلوه کند – در راهند که در اتاق های خبر سراسر کشور سبز خواهند شد.
نویسنده: کریس هجز (Chris Hedges) روزنامه نگار پر سابقه برنده جایزه پولیتزر
منبع: yon.ir/jNi8d
انتهای پیام.
