یادداشت / جامعه, خانواده و جوان

۰۰:۰۹ ۱۳۹۵-۱۱-۵

جواد سالمی

قدرت جنبش دانشجویی با شاخص دانشگاه آزاد

دانشگاه آزاد از پرونده‌های بزرگی است که جنبش دانشجویی از سال 85 تا 89 درگیر آن بود و هیأت مؤسس این دانشگاه به شدت با ورود دانشجویان به پرونده دانشگاه آزاد مخالفت می‌کرد.

« خدا لعنت کند کسانی را که نمی خواهند دانشجو سیاسی باشد.»

این جمله رهبر انقلاب در سالیانی که برخی جنبش دانشجویی را مترادف با « اپوزسیون» می دانستند و مفهوم نقد درون گفتمانی را نمی فهمیدند برای عده ای بسیار گران تمام شد. جمله ای که مشخص کرد کلید دار حرکت انقلاب چشم به یک جنبش سیاسی و مطالبه گر قدرتمند بسته است تا بتواند از فسادها جلوگیری کند و ارزش ها را از مسئولین مطالبه کند.

دانشگاه آزاد از پرونده های بزرگی است که جنبش دانشجویی از سالیان 85 تا 89 درگیر آن بود و هیئت موسس دانشگاه آزاد به شدت با ورود دانشجویان به پرونده دانشگاه آزاد مخالفت می کرد. جنبش دانشجویی در آن سالها استدلال می کرد که ثروتی به ابعاد ده ها هزار میلیارد در سراسر کشور نیاز به یک سازماندهی بنیادین دارد ؛ چرا که اگر این مجموعه بخواهد با این ثروت افسانه ای خود هر اقدامی را علیه منافع ملت انجام دهد کسی یارای مقاومت در مقابل آنها را نخواهد داشت؛ اضافه بر این که دانشگاه آزاد با منابع دولت و ملت بزرگ شده بود ولی عملا به صورت یک بنگاه خانوادگی اداره می شد. ورود جدی تر جنبش دانشجویی ، رییس جمهور وقت را هم حساس کرد و زنگ خطر را برای هیئت موسس که عملا فرد موسس بود به صدا درآورد. ریاست وقت دانشگاه آزاد در ادامه سعی کرد تا برخی نخبگان مثل آقای آقای سلیمی نمین را به دادگاه بکشاند و یا برخی رسانه های مستقل که حامی جنبش دانشجوی بود را تحت فشار قرار دهد ولی نخبگان و رسانه ها همچنان خواستار تعیین تکلیف دانشگاه آزاد بودند.البته در این میان برخی خبرگزاری ها میدان دار میدان بودند و با پوشش اقدامات جنبش دانشجویی و هم چنین دادگاه های منتقدان ضربات مهلکی را به کسانی که خود را مالک دانشگاه آزاد می دانستند وارد کردند.

در ادامه ریاست وقت دانشگاه آزاد برخی از دانشجویان را روانه زندان کرد تا جنبش دانشجویی را دچار انفعال کند ولی شور و شوق بیشتری برای مبارزه با اربابان قدرت و ثروت شکل گرفت و این به اصطلاح هیئت موسس به خواسته های خود نرسید؛ چون دانشجو سیاسی بود و سیاست می فهمید. جنبش دانشجویی در متن قضایا بود و ورود منابع دانشگاه آزاد به نفع کاندیدای خاص در انتخابات سال 84 را متوجه شده بود و به آن اعتراض داشت ؛ چنان که بعدها مجلس شورای اسلامی در تحقیق و تفحص خود از دانشگاه آزاد آورد:« دانشگاه آزاد اسلامی، بصورت سازماندهی شده و با استفاده از امکانات عمومی اقدام به تشکیل ستادهای انتخاباتی به نفع آقای «هاشمی رفسنجانی» نموده و مسئولین (برخی ) واحدها با بکارگیری کارکنان ، اساتید و تشویق دانشجویان، عملا در انتخابات دخالت داشته اند.»(1)

در فتنه 88 دانشگاه آزاد رسما وارد گود اغتشاشات و ضربه به منافع ملی شد و حدس جنبش دانشجویی درست بود و بنگاه دانشگاه آزاد حاضر بود منافع ملی را پیش منافع خانوادگی قربانی کند ؛ در آن سالها مجلس شورای اسلامی به اسناد دخالت دانشگاه آزاد در فتنه 88 دست یافت و به افشاگری در خصوص تشکیل جبهه رسانه ای در دانشگاه آزاد به نفع فتنه پرداخت و در متن گزارش خود یکی از کارهای دانشگاه آزاد را « ایجاد جبهه رسانه ای و "جنگ روانی" پس از اعلام نتایج انتخابات و دامن زدن به اغتشاشات»(2) خواند.

بعد ها مساله وقف مطرح شد و در این گیر و دار جمله ای بر زبان جناب آقای هاشمی جاری شد که جنبش دانشجویی در پستوهای خود خطر آن را گوشزد می کرد و گفته بودند: « ما وقتی می خواستیم این دانشگاه را تاسیس کنیم پنج شش نفر بودیم که رفتیم به ثبت شرکت ها و اینجا را به ثبت رساندیم و از جهت قانونی و قانون ثبت شرکت ها، مالک محسوب می شویم و در صورت فوت ما فرزندان ما می توانند برای تصاحب دانشگاه اقدام نمایند. ما طبق قانون ثبت شرکت ها مالک هستیم و می توانیم این مال را وقف کنیم و اگر وقف را باطل کنند ممکن است فرزندان ما نسبت به مالکیت دانشگاه اقامه دعوی کنند.»(3)

آن چه جنبش دانشجویی در آن سالها از آن وحشت بیشتری داشت« دانشگاه آزاد پس از هاشمی » بود؛ چرا که خطر ادعای مالکیت فرزندان هاشمی بر دانشگاه آزاد و به ارث رفتن این مجموعه بزرگ وجود داشت ؛ کسانی که نشان داده بودند هیچ تعلق خاطری به منافع ملی و ارزش های اسلامی ندارند.

اما بالاخره جنبش دانشجویی به خواسته های خود رسید و دانشگاه آزاد ذیل شورای عالی انقلاب فرهنگی تعیین تکلیف شد و این مسئله نشان داد اربابان قدرت و ثروت حتی اگر به بزرگی دانشگاه آزاد هم باشند قابل کنترل هستند. بعدها به طور واضح تری هیئت موسس نشان داد که دانشگاه آزاد ملک ایشان بوده و به تصرف شورای عالی انقلاب فرهنگی در آمده و در بیانی شفاف نظر خود را اعلام داشتند:« اساسنامه دانشگاه آزاد را براساس اساسنامه حسینیه ارشاد در زمان شاه نوشتیم تا نتوانند آن را تصرف کنند. ما هم همان‌گونه عمل کردیم، اما نمی‌دانستیم نظام ما قوی‌تر از زمان شاه است و آن را تصرف می‌کند»(4)

اگر امروز دکتر ولایتی به ریاست دانشگاه منصوب شده اند و دو متهم امنیتی « مهدی و فائزه» بر اریکه دانشگاه آزاد تکیه نزده اند محصول مجاهدت های جنبش دانشجویی ، رسانه های مستقل، نمایندگان مجلس و شورای عالی انقلاب فرهنگی و ریاست وقت آن است.

قضیه دانشگاه آزاد نشان داد جنبش دانشجویی اگر سیاسی باشد ، اگر بصیرت داشته باشد ، اگر با توکل بر خدا مجاهدت کند می تواند ریشه های فساد را از بین ببرد و ارزش ها را احیا کند؛ همچنان که سالهای بعد همگان از نقش پر رنگ جنبش دانشجویی و رسانه های مستقل در کوران های هسته ای خواهند گفت و زبان به تمجید خواهند گشود.

پی نوشت: