چکیده
قرارداد توزیع انحصاری از نظر ماهیت یک عقد عهدی است که ایجاد مالکیت نمی‌کند، درواقع، این عقود فروش بعدی هستند که مالکیت را منتقل می‌کنند. بنابراین با توجه به اینکه نمی‌توان قرارداد توزیع انحصاری را در قالب‌های شناخته‌شدۀ سنتی و معین قرار داد، ناچار باید آن را عقد بی‌نام مادۀ 10 قانون مدنی تلقی کرد. در قرارداد توزیع انحصاری، توزیع‌کننده تاجری مستقل قلمداد می‌شود و می‌تواند دربارۀ نحوۀ فعالیت‌های خود آزادانه تصمیم‌گیری کند. درنتیجه، منافع و ضررهای فعالیت توزیع را نیز خود متحمل می‌شود. قرارداد توزیع انواع مختلفی دارد، اما قرارداد توزیع انحصاری ازجمله رایج‌ترین و متداول‌ترین انواع قرارداد توزیع است. از دید حقوقی، مسئله این است که آیا رابطۀ میان عرضه‌کننده و توزیع‌کننده منطبق بر عقد نمایندگی، حق‌العمل‌کاری، شعبه یا شرکت فرعی است، یا ماهیتی خاص دارد؟ موضوع این مقاله، تدقیق در ساختار این قرارداد و بررسی ماهیت حقوقی آن است.
کلیدواژه ها:توزیع انحصاری؛ توزیع‌کننده؛ صادرکننده؛ ماهیت حقوقی توزیع انحصاری
نویسندگان:
مرتضی شهبازی نیا: دانشیار گروه حقوق دانشکدۀ حقوق دانشگاه تربیت مدرس
معصومه حیدری: کارشناس ارشد حقوق خصوصی دانشکدۀ حقوق دانشگاه تربیت مدرس
فصلنامه مطالعات حقوق خصوصی - دوره 45، شماره 2، تابستان 1394.
برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید. 
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
