چکیده
برای تشخیص اضطراب جدایی در کودکان ضرورت دارد که حداقل سه نشانه در رابطه با نگرانی مفرط در مورد جدایی از شخص مورد دلبستگی وجود داشته باشد. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی مداخله ی دلبستگی محور بر کاهش نشانه های این اختلال بود. بدین منظور، طی یک پژوهش نیمه آزمایشی با پیش تست و پس تست و گروه کنترل، 302 مادر که کودک چهار تا شش سال داشتند به شیوه ی در دسترس انتخاب و از طریق آن ها، اضطراب جدایی فرزندانشان ارزیابی شد. 250 نفر از مادران که فرزند آن ها بالاترین میزان اضطراب جدایی را داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (12 نفر در گروه آزمایش و13 نفر در گروه کنترل) کاربندی شدند. مادران گروه آزمایش در 8 جلسهی هفتگی آموزش دلبستگی محور شرکت کردند. پس از پایان جلسات آموزشی و دو ماه بعد از آن مادران هر دو گروه مجدد، مقیاس سنجش اضطراب جدایی فرزندان را تکمیل کردند. نتایج تحلیل واریانس آمیخته ی نمرات نشان داد که آموزش گروهی دلبستگیمحور مادران باعث کاهش معناداری در نمرهی کلی اضطراب جدایی کودکان شده بود. کودکان مادران گروه آزمایش، کاهش معناداری را در ترس از تنها ماندن، نگرانی در مورد وقوع حوادث خطرناک و استفاده ی بیش از حد از نشانه های امنیت نشان دادند. نتایج این پژوهش می تواند در موقعیت های بالینی و در درمان مشکلات اضطراب جدایی کودکان مورد استفاده قرار گیرد.
کلیدواژه ها: آموزش دلبستگی محور گروهی؛ اضطراب جدایی؛ کودکان پیش دبستان
نویسندگان:
نعیمه طلایی نژاد: دپارتمان روان شناسی بالینی، دانشگاه شهید بهشتی تهران، تهران، ایران
محمد علی مظاهری؛ سعید قنبری
فصلنامه اندیشه و رفتار در روان شناسی بالینی - دوره 9، شماره 35، بهار 1394.
برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید. 
