سرویس زندگی- مژده پورمحمدی: نذری می‌تواند چند دیگ بزرگ غذا باشد که به ردیف در طول کوچه روی اجاق گذاشته شده است. می‌تواند چند هزار پرس غذا باشد که در یک سرای سالمندان یا دارالایتام توزیع می‌شود. می‌تواند سفره خوش‌رنگ و لعاب و طویلی باشد که پس از یک مجلس روضه خانگی در سرتاسر خانه و حیاط پهن می‌شود و جمع زیادی از خویشاوندان و آشنایان را دور خودش جمع می‌کند. می‌تواند هم جور دیگری باشد. می‌تواند یک سینی شربت آب‌لیمو باشد که پسربچه‌ای هنگام عصر روی یک چهارپایه سرکوچه گذاشته است و به رهگذران تعارف می‌کند. می‌تواند جعبه‌ای دستمال کاغذی باشد که دختربچه‌ای هنگام ذکر مصیبت بین حاضران در یک هیئت می‌چرخاند. می‌تواند یک پرس غذا باشد که خانم خانه بیشتر از میزان همیشگی برای ناهار یا شام پخته است و آن را در ظرف یک بار مصرف ریخته تا بابا و بچه‌ها به زباله‌گردی که کنار سطل زباله کوچه نشسته است، بدهند. می‌تواند هر کار خیر کوچک و بزرگی باشد که با نیتی خالص، تقدیم به اباعبدالله (ع) می‌شود.
شما هم شروع کنید. ببینید بودجه چه کاری را دارید. چند پیش‌دستی حلوا؟ دو کاسه آش؟ چند پیاله شله‌زرد؟ یک بشقاب لوبیاپلو؟ یا...؟ هرکدام که باشد خوب است.
بعد از یک مشورت با همسر، تهیه نذری خانوادگی را شروع کنید. مهم است که همه اعضای خانواده شما در تهیه و توزیع این نذری، نقش داشته باشند. بابا احتمالا خرید را به عهده می‌گیرد. کار اصلی پخت‌وپز بر دوش شماست. بچه‌ها بیشتر در مرحله تزئین و توزیع، نقش ایفا می‌کنند. خلاصه کاری کنید تا شور نذری پختن در خانه برقرار شود. هروقت می‌خواهید نذری را هم بزنید، یک نفر را صدا کنید تا او هم، هم بزند.
در حین کار، خودتان یا آقای خانه نوحه‌ای را زمزمه کنید و بچه‌ها را به تکرار ترجیع‌بندش دعوت کنید. اگر اصلا اهل خواندن نیستید، چند دقیقه‌ای یک فایل مداحی بگذارید و با آن همراه شوید. وقتی کارهای آشپزی را انجام می‌دهید بلند بلند قرآن بخوانید و ذکر بگویید. هم غذا طیب می‌شود، هم عطر آیات و اذکار، خانه و اهلش را فرا می‌گیرد. بچه‌ها هم می‌توانند سوره‌های کوچکی را که بلد هستند، در کنار شما بخوانند و غذا را با ذکر صلوات هم بزنند. اموات را یاد کنید و برایشان فاتحه بخوانید. برای فرج امام زمان دعا کنید. بیماران را یاد کنید. آرزوهای بچه ها را با صدای بلند طلب کنید. حاجات خودتان را هم از این خاندان کرم بخواهید.
اگر امکانش بود، نذری را در ظرف یک بار مصرف نکشید. هم به صلاح محیط‌زیست است، هم ارتباط متقابلی بین شما و همسایه‌ها شکل می‌گیرد. اگر نذری‌تان نیاز به تزئین دارد، این کار را به بچه‌ها بسپارید. احتمالا نتیجه به لحاظ زیبایی‌شناختی چیز درخوری نمی‌شود، اما شله‌زردی که با یک «یا حسین» کلاس اولی نویس، دارچین پوش شده، حس‌وحال بهتری را منتقل می‌کند تا شله‌زردی با یک جمله نستعلیق شابلونی. مرحله تزئین برای بچه‌ها خیلی شیرین است. خصوصا اگر در پایان، ظرف‌ها را با نظم و ترتیب در جایی نزدیک به پرچم عزای امام حسین(ع) بچینید و همه با هم یک گوشه بایستید و عکس دسته جمعی بگیرید.
بسته به سن بچه‌ها و نوع نذری، می‌توانید آن‌ها را به تنهایی یا همراه با بزرگترها به در خانه همسایه‌ها بفرستید. اگر بتوانید هماهنگ کنید که حداقل یکی از ظرف‌ها به یک فرد نیازمند برسد، که دیگر خیلی عالی می‌شود. بچه‌ها وقتی از توزیع نذری برمی‌گردند، گویی فتح الفتوح کرده‌اند. پر از احساس رضایت و هیجان هستند. شما هم با یک تشکر جانانه، این حال خوبشان را تکمیل کنید.
به همین سادگی نام شما هم رفت در لیست کسانی که برای اباعبدالله و یارانش نذری می‌دهند، یک نذری خانوادگی. شیرین بود؟ بله! سخت بود؟ نه! قبول باشد. ما را هم یاد کنید.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
