گروه زندگی- فاطمه زهرا نصراللهی: شاید در نظرمان «مرگ» پشتِ کوه‌های دور است. با اینکه یقین داریم روزی این شتر در خانه ما هم می‌خوابد. اما باز هم باورش نمی‌کنیم و فکرش را به ذهن‌مان راه نمی‌دهیم. شاید ترس دلیل اصلی این پشت گوش انداختن‌ها باشد. گویی که از آن فرار می‌کنیم در حالی که با هر ثانیه از عمرمان که می‌گذرد بیشتر و بیشتر به آن نزدیک می‌شویم. هرچند خودمان را گول می‌زنیم و می‌گوییم اگر بیشتر حواسمان به خودمان باشد و هر چیزی را نخوریم و حرص نخوریم بیشتر زنده خواهیم ماند... اما اگر سری به قبرستان بزنیم متوجه می‌شویم که مرگ پیر و جوان نمی‌شناسند، وقتش که برسد طوری بغل‌مان می‌گیرد که هیچکس جلودارش نیست.
این فرار کردن‌ها و ترسیدن‌ها فایده‌ای ندارد، ترس برای کسانی است که همه مال و اموالشان در این دنیاست، اما آن‌هایی که برای آخرت‌شان کاخ‌های آنچنانی ساخته‌اند، برایش لحظه شماری می‌کنند.
پنجشنبه است، خوب است برای درک عمیق‌تر حال و هوای مرگ و دور شدن از دنیا و رنگ و لعابش به دیدار اهل قبور برویم تا قرارداد دو جانبه‌ای نانوشته‌ای که با اموات‌مان داریم را به نحو احسن دهیم؛ هم روح آنها را با قدم‌ها و ذکر و خیرات‌مان شاد کنیم و هم به روح خودمان جلا دهیم و یاد مرگ را زنده نگه داریم.
دیدار با اموات یک قرارداد دوجانبه نانوشته است که دو طرف از آن سود می‌برند!
* چطور مال و اموالمان را با خود به گور ببریم؟!
در گزارش‌های پیشین به این موضوع اشاره کردیم که برای روبه‌رویی و نترسیدن از مرگ باید مال و اموالمان را به آن دنیا بفرستیم و زاد و توشه‌ای برای آخرت تهیه کنیم. امروز هم می‌خواهیم با تکیه بر نظر کارشناسی و احادیث به این موضوع بپردازیم که چطور برای آخرت‌مان توشه جمع کنیم؟ به اصطلاح مال و اموالمان را با خود به گور ببریم؟! و چطور دنیای آخرت‌مان را آباد کنیم؟
نگویید نه، حتی خود شما هم که یک روز نماز و روزه قضا هم ندارید، باز هم از مرگ هراس دارید. به گفته امام هادی (ع) علت ترس از مرگ نشناختن حقیقت مرگ است و مرگ را به حمام تمیزی تشبیه نمودند که انسان آلوده وارد آن می‌شود تا هرگونه غم و اندوه خود را شستشو دهد و به شادمانی برسد. امام صادق (ع) هم در این باره می‌فرماید: فردی از ابوذر پرسید: «چرا ما از مرگ می‌ترسیم و چرا دوست نداریم از دنیا برویم؛ ایشان هم قاعده جالبی گفتند: آیا شما دوست دارید از یک جای آباد به جای خراب بروید؟» هیچ کسی دوست ندارد!
«علی نصیری کیا» طلبه‌ی درس خارج حوزه قم و نویسنده
«علی نصیری کیا» طلبه‌ی درس خارج حوزه قم و نویسنده در این باره می‌گوید: «اگر یک فردی برای آن دنیا توشه زیادی جمع کرده باشد، دنیا برایش زندان است و از خدا می‌خواهد زودتر از دنیا برود . با اینکه احساس خوب و آسایش در این دنیا دارد، اما با این حال دنیا محدودیت و خستگی و مریضی و فقر دارد، دلش می‌خواهد به یک جای خیلی بهتر برود. اگر آدم از یک جای بدی بخواهد برود، یک جای خوب، آیا ناراحت است و سختی می‌کشد؟ خیر. خیلی هم شوق و لذت دارد. به همین علت مرگ برای کسانی که اهل دنیا هستند و دلبستگی به دنیا دارند، به شدت سخت است چون می‌خواهند از یک جای آباد به یک جای خراب بروند، چون آنجا چیزی نساختند. اگر کسی هیچ کدام از کارهایش رنگ آخرتی نداشته است، دلش هم نمی‌خواهد دنیا را ترک کند.»
اجازه بدهید نقل مکان انسان به دنیای آخرت را برایتان با یک مثال دنیوی بیشتر و واضح‌تر شرح دهیم. فرض کنید می‌خواهید بروید به یک کشور دیگر و آنجا هیچ چیزی ندارید. نه پول، نه خانه. نه پارتی و نه آشنا. اما در مقابل می‌خواهید به یک کشوری مهاجرت کنید که در آنجا چند صاحب خانه، پول، پارتی و آشنا هستید و رئیس آن کشور هم رفیق‌تان است. پس به راحتی و بدون دغدغه مهاجرت می‌کنید و هیچ مشکلی هم برایتان پیش نمی‌آید. با همین مثال خواهید فهمید که راه حل راحت شدن مرگ این است که کاری کنیم که به این دنیا نچسبیم و طبق حضرت عیسی (ع)، مال‌مان را در آخرت و عالم بعدی قرار دهیم.
ذکر شریف صلوات میزان اعمال انسان را به شدت سنگین می‌کند.
* آخرت را با این کار آباد کنید/ یک چمدان پول برای آن دنیا بردارید!
سوال دیگری که در اینجا مطرح می‌شود، این است که چه کار کنیم که آخرت‌مان آباد باشد؟ اگر به کسی بگویند راه آباد کردن دنیا چیست؟ راه حل‌ها و نظرات مختلفی وجود دارد. اما برای آخرت باید چه کار کرد؟ جوابش را در گزارش‌های قبل گفتیم و خودتان هم به خوبی می‌دانید که انسان باید برای آخرت زاد و توشه جمع کند. باز هم به مثالی که در بالا گفتیم برگردیم؛ اگر کسی می‌خواهد به کشور دیگری مهاجرت کند، بهترین راه این است که یک چمدان پر از پول داشته باشد! آنجا می‌تواند با آن چمدان خانه و امکانات تهیه کند و مشکلی برایش پیش نمی‌آید، اما اگر بخواهیم برویم آن عالم؛ زاد و توشه‌مان چی هست؟
با روایتی از امیرالمومنین (ع) فهم این موضوع را برایتان آسان‌تر می‌کنیم؛ امیرالمومنین(ع) با یارانشان از جنگ صفین برمی‌گشتند و از کنار یک قبرستانی عبور می‌کردند، ایشان رو به قبرستان برمی‌گردند و می‌فرمایند: «ای اهل قبور، من برای شما خبرهایی دارم. خانه‌هایی که در آن ساکن بودید، کسان دیگر در آن ساکن شدند. فرزندان‌تان مال‌های شما را بین خودشان تقسیم کردند. همسران شما هم با کسان دیگر ازدواج کردند و مشغول زندگی خودشان هستند؛ این خبرهای ما برای شما بود. حالا شما برای ما چه خبری دارید؟ در نهج البلاغه ذکر شده است که ایشان برمی‌گردند به سمت یارانشان و می‌گویند: ای یاران من اگر این‌ها اجازه سخن گفتن داشتند، می‌گفتند: به این دنیا دست خالی نیایید. اگر هم می‌خواهید چیزی با خودتان بیاورید، بهترین چیز تقواست.»
پس اگر می‌خواهیم در آخرت دست‌مان پر باشد و یک چمدان پر پول با خودمان به آن دنیا ببریم، باید تقوا جمع کنیم. در واقع ارز رایج عالم آخرت تقواست. تقوا یعنی چه؟ تقوا یعنی پاک باشیم و آلودگی با خودمان نداشته باشیم. همین گناهان و غفلت‌ها و توجه به دنیا سبب آلودگی می‌شود.
«علی نصیری کیا» طلبه درس خارج حوزه قم و نویسنده در این باره می‌گوید: «گاهی یک فکر بد و خراب تبدیل به عملی بد می‌شود. اگر از این‌ها پاک باشیم و از آن طرف از خیرات پر باشیم ارز رایج آخرت نصیب‌مان می‌شود. بیشترین خیری که آنجا به درد انسان می‌خورد آن ارتباطی است که در دنیا با اولیای الهی برقرار کرده است. در راس اولیای الهی اهل بیت و انبیا هستند؟ یعنی شما در این دنیا با محبت و تبعیت تان، رفاقت‌تان را با انبیا و اولیای الهی بیشتر کنید. چون اولیای الهی در آخرت صاحبان آن عالم هستند. البته آنها صاحب همه عالم هستند اما در آخرت سلطنت‌شان واضح و روشن دیده می‌شود و ظاهر است.»
باز هم به مثال بالاتر برگردیم؛ وقتی شما وارد یک کشور می‌شود و رئیس جمهور و پادشاه آن کشور دوست صمیمی شماست، دیگر همه چیز برای شما فراهم است. این به معنی قبول ولایت و پذیرش پادشاهی اولیای الهی است و در قدم بعدی و محبت به آنها و در قدم بعدی تبعیت از آن‌هاست.
ارز رایج عالم آخرت تقواست.
*یک دستورالعمل ساده و تضمینی برای آخرت
اگر بخواهیم یک دستور العمل ساده و البته خیلی گران برای آباد کردن آخرت بگوییم؛ ذکر شریف صلوات بر محمد و آل محمد است. در روایات داریم که این ذکر شریف را میزان اعمال انسان به شدت سنگین می‌کند. اگر کسی می‌خواهد در آن دنیا دست پر باشد، یکی از بهترین توصیه‌ها این است که مداومت بر ذکر صلوات داشته باشد. حضرت آیت الله بهجت فرمودند: «گشتیم و گشتیم بهتر از این ذکر پیدا نکردیم.» این ذکر باعث می‌شود که وصل شویم به پادشاه عالم قیامت که اهل بیت هستند و ارتباط‌مان برقرار و بیشتر شود و همین سبب می‌شود که ما آنجا ثروتمند و قدرتمند باشیم و در رفاه و آرامش به سر ببریم. البته شرط مهم‌تر تبعیت و پا را جای پا آنها گذاشتن است.
همه این دستورالعمل‌ها که یاد مرگ را برایمان پررنگ می‌کند، از همان است که ابتدای گزارش برایتان گفتیم؛ بله دیدار هفتگی با اموات که یک قرارداد نانوشته دو جانبه و دو سر بُرد است! هم رفع دلتنگی می‌کنید، هم رفع دلبستگی از دنیا. از همه مهم‌تر با حضورتان اموات را شاد می‌کنید و برای خودتان و آنها زاد و توشه جمع می‌کنید، پس لطفا دیر نکنید!
پایان پیام/
