به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری فارس، روزنامه جام جم نوشت: در حالی که کمتر از ۳۰قلاده یوز در ایران وجود دارد، کمتر از دو میلیارد تومان بودجه برای حفاظت این گونه در معرض انقراض هزینه می‌شود. در برابر این در کشورمان سالانه ۱۰۰ میلیارد تومان برای سگ‌های ولگرد هزینه می‌شود؛ سگ‌هایی که همین چند ماه اخیر جان چند کودک و بزرگسال را گرفته‌اند. از سوی دیگر، طبق آمارها روزانه حدود ۷۰۰ نفر توسط سگ‌های صاحب‌دار و ولگرد مورد گزش قرار می‌گیرند و وزارت بهداشت روزانه نزدیک به یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان برای تامین و تزریق واکسن ضدهاری این افراد خرج می‌کند. این در حالی است که در سایر کشورهای دنیا این همه برای سگ‌ها خرج نمی‌شود. در اغلب این کشورها اصلی‌ترین راهکار مواجهه با سگ های ولگرد معدوم‌سازی است.
کار ما و سگ‌های ولگرد دارد به جاهای باریک می‌کشد. این سگ‌ها حالا دیگر فقط غذا نمی‌خواهند بلکه جان هم می‌خواهند، مثل سگ ولگردی که همین اواخر در محله پونک تهران یک دانشجو را آش و لاش کرد یا سگ ولگرد دیگری که هفته قبل در مازندران یک فوتبالیست جوان را گاز گرفت و او را به مرگی تلخ با بیماری هاری محکوم کرد. جولان سگ‌های ولگرد در همه نقاط کشور از شهرها گرفته تا حاشیه‌ها و روستاها خیلی وقت است که شورش درآمده در حالی که واکنش متولیان که شهرداری‌ها هستند عمدتا تماشاست. در این سکوت و تماشا اما جان مردم در خطر بوده و بیماری در کمین و البته مرگ که ممکن است روزی ناغافل مقابل خودمان نیز سبز شود.
چاره مواجهه با سگ‌های ولگرد
پس چاره چیست؟ همین طور ساکت‌ماندن و زل‌زدن به تکثیر توفانی سگ‌های ولگرد یا جمع‌آوری، عقیم‌سازی و معدوم‌کردن سگ‌ها که در بسیاری از کشورهای جهان نیز مرسوم است؟
فاش‌کردن یک حقیقت در مورد سگ‌های ولگرد جرات زیادی می‌خواست که برخی کارشناسان جرات کردند و گفتند. مثلا مهدی نبی‌یان، پژوهشگر حیات وحش به جام‌جم توضیح داد که پشت ماجرای جولان سگ‌های ولگرد یک عده آدم سودجو به نام پیمانکار شهرداری ایستاده‌اند که برای جمع‌آوری و عقیم‌سازی سگ‌های بی‌صاحب با شهرداری‌ها قرارداد می‌بندند اما نه به اندازه تعهدشان سگ جمع‌آوری می‌کنند و نه همه آنهایی را که زنده‌گیری کرده‌اند، عقیم می‌کنند که نتیجه، رهاسازی سگ‌های ولگرد به ظاهرعقیم ولی با قدرت باروری بالاست، سگ‌هایی که قادرند هر سال ۱۵ تا ۱۶ توله به دنیا بیاورند و برای بقای نسل خود مجدانه بجنگند.
او از پشت پرده دیگری نیز با ما صحبت کرد که به غذارسانی‌های سازمان‌یافته دوستداران صوری حیات وحش به سگ‌های ولگرد اشاره کرد و گفت اگر اینها واقعا مهربان و دغدغه‌مندند چرا دلشان به حال سگ‌ها می‌سوزد ولی برای انسان‌هایی که عمدتا در مناطق محروم زندگی می‌کنند و دچار سگ‌گزیدگی می‌شوند، نمی‌سوزد؟ پس ظاهرا دست‌هایی در کار است که سودش را از آشفته‌بازار جولان سگ‌های ولگرد بیرون می‌کشد و چه بد که اگر ما ناخواسته با قلب‌های مهربان خویش، آب به آسیاب این سودجویان بریزیم.
نسخه جهانی چیست؟
درهیچ نقطه از جهان پیشرفته، سگ‌ها ول نیستند بلکه هر سگ یک صاحب دارد و اگر به‌هردلیل این سگ از صاحبش جدا شد و در خیابان‌ها پرسه زد آن صاحب مجرم است و مجازات می‌شود.
اینها بخشی از گفته‌های دکترحسین آخانی، کارشناس محیط‌زیست است که درگفت‌وگو با ما خیال همه را راحت می‌کند که درهیچ کجای دنیا دولت‌ها بودجه‌های خود و مردم مالیات‌های خویش را برای نگهداری از سگ‌های ولگرد خرج نمی‌کنند.
این کارشناس می‌گوید: در این کشورها جمع‌آوری سگ‌های بی‌صاحب در دستورکار دائمی است به‌طوری‌که به محض مشاهده زنده‌گیری شده و به مراکز نگهداری برده می‌شوند که مدت اقامت سگ‌ها در آنها بسیار کوتاه است چراکه یا صاحبان سگ‌ها باید آنها را تحویل بگیرند یا سگ‌ها فروخته شوند، سگ‌هایی نیز که خریدار ندارند بلافاصله معدوم می‌گردند.
به مرگ ترحم‌آمیز فکر کنیم
معدوم‌سازی سگ‌های ولگرد البته قرار نیست معادل شکنجه آنها باشد مثل اتفاقاتی که در سال‌های اخیر در برخی شهرهای کشورمان رخ داد و شهرداری‌ها با چوب و چماق به جان سگ‌ها افتادند و آنها را زجرکش کردند. سگ‌کشی درجهان امروز قاعده دارد که دکتر وحید نوروزی، کارشناس مدیریت شهری درگفت‌وگو با ما آن را شرح می‌دهد. او می‌گوید: در کشورهای مختلف دنیا بیشتر از دو راه برای مقابله با سگ‌های ولگرد وجود ندارد. اول زنده‌گیری، واکسیناسیون وعقیم‌سازی آنها و سپس رهاسازی با این هدف که درعرض چند سال جمعیت سگ‌ها به‌صورت خودکار کاهش یابد که این روش در برخی از کشورهای اروپایی ازجمله هلند جواب داده است.
راه دوم اما معدوم‌سازی به روش مرگ آرام یا ترحم‌آمیز است که با تزریق داروی بیهوشی، جانور بدون هیچ رنجی جان می‌بازد که این روش در آمریکا مرسوم است.
البته درباره این‌که کدام‌یک از این دو روش در کشور ما به نتیجه می‌رسد از نوروزی سؤال کردیم که وی توضیح داد: با این‌که با روش عقیم‌سازی می‌توان در عرض چهار تا پنج سال جمعیت سگ‌های بی‌صاحب در کشور را به طرز چشمگیری کاهش داد اما اگر تعداد این سگ‌ها را دومیلیون قلاده بدانیم به حداقل ۳۰۰۰میلیارد تومان بودجه، تهیه امکانات پیشرفته و نیروی انسانی ماهر نیاز داریم که درعمل تامین این بودجه و امکانات در شرایط فعلی کشور شدنی نیست و اساسا اولویت هم ندارد. بنابراین می‌توان به روش مرگ ترحم‌آمیز به‌عنوان یک گزینه عملی روی‌آورد.
دلسوزی برای سگ‌ها، رها کردن یوزها!
شاید عده‌ای ندانند که در پهنه وسیع فلات ایران فقط ۳۰ قلاده یوزپلنگ زندگی می‌کنند که آخرین بازمانده‌های یوز ایرانی و آسیایی هستند. ولی تاسف‌بار این‌که برای حفاظت از این دردانه‌های طبیعت در سال فقط حدود دومیلیارد تومان بودجه در نظر گرفته می‌شود؛ رقمی که مهدی نبی‌یان با کنار هم قرار دادن چند عدد، مظلومیت یوزها در مقایسه با سگ‌های ولگرد را به تصویر کشیده است.
او می‌گوید: شهرداری تهران در سال ۱۴۰۰ بیش از۲۰میلیارد تومان، شهرداری اصفهان بیش از ۱۵میلیارد تومان و شهرداری یزد بیش از۱۰میلیارد تومان برای جمع‌آوری و نگهداری سگ‌ها هزینه کرده‌اند به‌طوری‌که می‌توان گفت سالانه در کشورمان حدود ۱۰۰میلیارد تومان توسط شهرداری‌ها و دهیاری‌ها برای تغذیه سگ‌های ولگرد هزینه می‌شود. آیا این ارقام نمی‌توانند گویای یک دور باطل هزینه‌بر در کشورمان باشند که نیازمند ساماندهی هرچه‌سریع‌تر است؟
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
