به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، دوم جولای روز جهانی ورزشی‌نویسان در دنیا نام‌گذاری شده است، روزی که به همه ورزشی‌نویسان دنیا تعلق دارد، اما در کشور ما آن گونه که باید و شاید شناخته شده نیست.
نام‌گذاری این روز به سال 1924 برمی‌گردد که هم‌زمان با بازی‌های المپیک پاریس، اتحادیه جهانی روزنامه‌نگاران ورزشی با حضور نمایندگان 29 کشور جهان پایه‌گذاری شد.
در همان سال تنها روزنامه‌نگاران ورزشی در کشورهایی هم‌چون فرانسه، بلژیک، سوئد، ایتالیا، لهستان، مجارستان، آلمان و اتریش دارای انجمن ملی ورزشی نویسان بودند.
انجمن جهانی خبرنگاران ورزشی امروزه با 155 کشور عضو از سراسر جهان به عنوان تنها ارگان بین‌المللی شناخته شده و مورد تایید تمام فدراسیون‌ها و سازمان‌های بین‌المللی ورزشی در عرصه رسانه و روزنامه‌نگاری ورزشی است.
روزنامه‌نگاران ورزشی در سراسر جهان با سرلوحه قرار دادن شعار المپیکی «سریع‌تر، قوی‌تر و بالاتر» همراه و هم‌گام با ورزشکاران و مربیان، مدیران و دست‌اندرکاران ورزش، نقش بی‌بدیل خود را در اطلاع‌رسانی سریع و دقیق و انعکاس اخبار و رویدادهای ورزشی به چهار گوشه جهان به خوبی ایفا می‌کنند.
بهانه نگارش این گزارش نیز همین روز است، یعنی روزی که به طور تمام و کمال به ورزشی‌نویسان اختصاص دارد .
آن چه در این یادداشت به نگارش درمی‌آید نظرات شخصی نگارنده است و قرار نیست مابه‌ازای خارجی داشته باشد یا رسانه و یا خبرنگار خاصی مدنظر قرار گیرد، بلکه روی صحبت با جماعت ورزشی‌نویس و اول از همه شخص نگارنده است.
*دیواری کوتاه‌تر از خبرنگارها نیست
می‌گویند پیروزی هزار پدر دارد و شکست یتیم است، طبق این اصل در موفقیت‌های ورزشی همه سهم دارند به جز خبرنگاران این عرصه، اما نوبت به شکست که می‌رسد همه کنار می‌روند و ناکامی می‌ماند و جماعت ورزشی‌نویس.
این جماعت هم که دیوارشان از همه کوتاه‌تر است، خواه ناخواه مسئولیت شکست را عهده‌دار می‌شوند بدون اینکه اختیاری در رد یا قبول آن داشته باشند.
جدا از بحث شکست و پیروزی و کامیابی و ناکامی، در تمام اختلافات و قهر و آشتی‌ها ورزشی‌نویسان پای ثابت ماجرا هستند، اهالی ورزش که در موقع اختلاف در بالاترین حد ممکن طرف مقابل خود را می‌کوبند، اما وقتی مصالح شخصی ایجاب می‌کند که راه دوستی را در پی بگیرند، چنان برخورد می‌کنند که انگار از روز اول با طرفی که پیش از این ادعا می‌کرده‌اند اسمش را نشنیده‌اند، همزاد می‌شوند و این جاست که همه کاسه و کوزه‌ها بر سر ورزشی‌نویس‌ها شکسته شده و علاوه بر داغ شدن بازار تکذیبیه، طرفین مدعی می‌شوند که هیچ گاه اختلافی نداشته‌اند و هر چه هست زیر سر خبرنگارانی است که به دنبال بالا بردن تیتراژ روزنامه‌هایشان هستند.
*اصل یا حاشیه، مسئله این است
در جماعت ورزشی‌نویس اصل بر ورزشی نوشتن است اما سلیقه این جماعت با هم از زمین تا آسمان تفاوت دارد.
برخی ورزشی‌نویسی را نوشتن از ورزش، چالش‌ها و مشکلات آن می‌دانند و در هر شرایطی اصل ورزش برای آنها ارجحیت دارد.
در مقابل عده دیگری این نوع دیدگاه را قبول ندارند و ورزشی‌نویسی در نگاه آنها صرفاً به قشون و قشون‌کشی و به بیراهه‌گویی اهالی ورزش و پاسخ‌گویی آنها به یکدیگر محدود می‌شود.
این دسته متأسفانه برآیند خبری و تأثیرگذاری در حوزه ورزش را با واکنش اشتباه می‌گیرند و به تصور آنها زمانی که افراد در مقام پاسخ‌گویی برمی‌آیند، تأثیرگذاری رسانه یا شخص خبرنگار را نشان می‌دهد، در صورتی که به قول یکی از مربیان معروف فوتبال همه فوتبالی‌ها ادعا می‌کنند که اهل روزنامه خواندن نیستند، اما اگر در ستون آگهی روزنامه هم بر علیه آنها نقل قولی نوشته شود، آنها واکنش انجام می‌دهند.
به طور معمول آن دسته از جماعت ورزشی‌نویس که تمایل بیشتری به توی چشم بودن و نیاز به دیده شدن دارند، از دستورالعمل دومی و افرادی که بیشتر به تأثیرگذاری در بُعد زمان فکر می‌کنند، از دستورالعمل تبعیت می‌کنند، دسته دوم غافل از این هستند که بدون دلیل و بی‌اینکه منفعتی در این میان متوجه آنها و یا ورزش شود، به تریبون رایگان برای افرادی تبدیل می‌شوند که در اکثر مواقع خلاف واقع و تنها برای رسیدن به اهدافشان بر علیه دیگران موضع‌گیری می‌کنند.
ناگفته پیداست که هر کدام از این متدها خوبی و بدی خود را دارند و نمی‌توان با قاطعیت امتیاز ویژه‌ای به هیچ کدام داد، اما گاهی در این میان آنچه که اهمیت خود را از دست می‌دهد ورزش است و رسالت خبری ورزشی‌نویسان در میان همهمه‌های ورزش که به جزء جدایی ناپذیر آن تبدیل شده، گم می‌شود.
*رنگی‌نویسی معضلی که درمان ندارد
رنگی‌نویسی در میان جماعت ورزشی‌نویس اصطلاح آشنایی است، در این میان برخی از خبرنگاران به طور رسمی و اسمی خبرنگار باشگاهی می‌شوند که تکلیف آنها مشخص است، اما جمع دیگری هستند که براساس مناسبات خاص رنگی‌نویس شده و قرار است بنابر همان مناسبات حافظ منافع باشگاه یا تیم مورد نظر در رسانه‌ها باشند.
این جماعت که حمایت بدون قید و شرط وظیفه ذاتی آنهاست در مواقعی نقش سخن‌گوی باشگاه یا تیم مربوطه را البته غیر مستقیم و زیر پوستی برعهده می‌گیرند و انجام وظیفه می‌کنند.
ناگفته نماند که این دسته به طور معمول لازم نیست که در طول یک فصل یا یک دوره زمانی خاص این نقش را برعهده داشته باشند، اما در مواقعی که ضرورت ایجاب می‌کند باید تمام و کمال به ایفای وظیفه بپردازند.
در ورزش اصفهان رنگی‌نویسی زیرشاخه دیگری هم به نام هیئت‌نویسی پیدا کرده و جمعی باز هم براساس برخی مناسبات که در مقیاس پایین‌تری از رنگی‌نویسی است، اقدام به بزرگ‌نمایی برخی از فعالیت‌ها می‌کنند.
*عدم آشنایی با ورزش و نوشتن در مورد آن
عدم آشنایی با ورزش یکی از مشکلاتی است که در حوزه ورزشی‌نویسی اصفهان دیده می‌شود و برخی از خبرنگاران بدون اینکه از جزئیات موردی اطلاع داشته باشند، در مورد آن می‌نویسند.
به عبارتی جریان نقد و نقّادی در ورزش اصفهان سمت و سوی صحیحی ندارد و گاهی که باز هم متأسفانه در یکی دو سال اخیر افزایش فزاینده‌ای داشته است، عدم احاطه به جریانات ورزش و بی‌اطلاعی از مسائل جاری در این حوزه است، به عبارتی بدون اینکه اصل ماجرا روشن شود برداشت‌های سطحی صورت می‌گیرد و صد البته همین برداشت‌های سطحی مبنای ارزیابی و نتیجه‌گیری قرار می‌گیرد.
انتهای پیام/س10/ط4000
