به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، اگر زیبایی را به توازن، هماهنگی، ملایمت و تناسب هر چیز در کمال مطلوب تعریف کنیم، بدون شک زیبایی امری فطری و شناخت آن، علاقه به آن و تحقق آن دینی خواهد بود. تا بدانجا که از دهلیزهای زیبایی ها طبیعت عبور کنیم و با فهم لذت زیبایی به زیبای مطلق عالم برسیم.
ما نیامده ایم که در این شهر «زنده» باشیم، بلکه آمده ایم «زندگی کنیم» و زنده بودن با زندگی کردن تفاوت بسیار دارد، زنده بودن حرکتی افقی است از زایشگاه تا قبرستان ولی زندگی کردن حرکتی عمودی است از فرش تا عرش و از خاک تا افلاک.
یکی از مقومات و علائم زندگی کردن، زیبایی بینی ، زیبایی خواهی، زیبایی گرایی و زیبایی زیستی است که سه ساحت شناخت، گرایش و رفتار را در بر می گیرد.
اگر این مقدمه مهم را به این اصل دیگر اضافه کنیم که شهر موجودی زنده است و مثل یک ارگانیسم فعال، بافت تاریخی، محیط زیست ، حمل و نقل، معماری و روابط انسانی و .... آن در یک تعامل و کنش و واکنش با یکدیگر در جریان هستند، آنگاه به این نتیجه قطعی می رسیم که زیبایی امری تفننی نیست. زیبابی شهر مثل هوای خوب و سالم ضروری است و همانطور که شهر از آلودگی هوا و آب و خاک رنج می برد، از آلودگی صوتی و حتی تصویری هم عذاب می کشد! زیبایی باعث آرامش روحی و امنیت معنوی مردم یک شهر می شود و شهری که زیبا نیست – با تفسیر جامعی که زیبایی دارد – بی گفت و گو اسلامی و دینی هم نیست. شهر اسلامی باید چشم نواز، روح نواز، دل نواز باشد و این امر راهبردی در بیانات رهبر فرزانه انقلاب آمده است:
«زیباسازی در اینجا یک امر تجملاتی محض نیست، ... زیباسازی در روحیه ، اعصاب، فکر و نگاه مردم و در نتیجه در عمل آنها تأثیر می‌گذارد».
ایشان ضمن اینکه با دیدگاه کسانی که زیبایی را امری تجملاتی می دانند مخالفت کرده بر آثار مفیدآن تأکید کرده و می افزایند:«وقتی یک نمای شهری متوازن و زیباست و شهروند از آنجا عبور می کند، اعصابش آرامش و حالت مطبوع پیدا می کند و اگر معلم، کارمند اداری، کاسب یا عالم باشد، درکارکرد و معاشرت او اثر می گذارد، بنابراین زیباسازی به معنای این نیست که می خواهیم یک کار تجملاتی انجام بدهیم که بعضی بگویند حالا این هدراست، نه، این یک کار اصلی است».
سپس با تشبیه سلامت روح انسان به سلامت جسم او به این نکته دقیق توجه می کنند که:«زیباسازی مثل سالم سازی مزاج مردم است و به معنای سالم سازی اعصاب مردم است. چشم نواز بودن، روح نواز بودن ، دل نشین بودن در ساختن شهر یک معیار است» و بدون شک بزرگترین دشمن زیبایی، همان آلودگی های بصری و زشتی های تصویری است که از جمله آن می توان عدم نظافت شهر، نبودن هماهنگی و هارمونی در مبلمان شهری ، استفاده بی‌رویه از نماهای بتونی به جای نماهای زیبای کاشیکاری فیروزه‌ای ولاجوردی، وجودزاویه های تیز و خشن در ساختمانهای جدید، استفاده غیرعلمی از ساختمان سازی بی قواره مدرن و پست مدرن، استفاده از تابلوهای تبلیغاتی بی سلیقه و ... را نام برد.
این یادداشت کوتاه را با این یادآوری بلند خاتمه می دهم که اصفهان روزی شهر گنبدهای فیروزه ای بود، دوره‌ای باغ شهری بود که در وسط آن عمارت و ابنیه‌ای ساختند، روزی شهر عالمان و فیلسوفان گشت ، روزی شهر شهیدان شد و بعد شهر صنعتگران و دانشمندان فناوری های نوین، اما دیگر وقت آن رسیده است که همه آن اندوخته‌ها و ذخیره‌ها را با هم ترکیب کرد تا بتوان تمدن جدید اسلامی برای معرفی سبک زندگی در قرن جدید را به بشریت نشان داد، اصفهان این توان بالقوه را دارد.
انتهای پیام/ج40/ژ1001
