به گزارش خبرگزاری فارس از سنندج، به طور قطع، هیچ‌گاه نمی‌توان گفت تمام مسئولیت‌ها در جوامع امروز باید برعهده دولت قرار داشته باشد و نپذیرفتن این واقعیت به معنای باورنداشتن به ظرفیت و نیروی مردمی است.
در کشور ما نیز به علت باور نادرستی که از گذشته مبنی بر حاکمیت تام و تمام دولت شکل گرفته بود، تا سال‌ها در برابر سپردن کارها به دست مردم مقاومت می‌شد، اما زمانی که دولتمردان دریافتند دولت تا چه اندازه "فربه" شده و دیگر عنان کار از دست آنها خارج است به سمت "برون‌سپاری" بخشی از فعالیت‌ها، روی آوردند.
تجربه تشکیل انجمن‌های مردم‌نهاد نیز از همین جا شکل گرفت و با مطالعه فرآیند تأسیس این تشکل‌ها در کشورهای دیگر "که زودتر از ایران دست به کار شده بودند" و نیز بومی‌سازی آنها، تلاش شد نقش و حضور مردم در جامعه و به عنوان بازوی توانمند دولت در انجام بسیاری امور، پررنگ‌تر شود.
با وجود تمامی کوشش‌هایی که در این راستا صورت گرفته است، این قضیه هنوز در کشور ما و به‌ویژه در استان‌هایی چون کردستان به شکل کامل و درست خود، جا نیفتاده است.
هنوز بسیاری از باورهای رایج چه در میان آحاد مردم و چه در میان مسئولان استان بر ضرورت دخالت دولت در تمامی مسائل و پرهیز از واگذاری آن به مردم، حکایت دارد.
این موضوع که شاید بتوان از آن به نام ترس دولت‌ها نیز نام برد به دلیل نبود خودباوری در میان مردم و البته به جهت خودداری حکومت‌ها در طول تاریخ از واگذاری امور به دست آنها بوده است.
تصور اشتباه دیگری که در استانی چون کردستان وجود دارد، این است که برخی مدیران انتظار دارند سازمان‌های مردم‌نهاد، دقیقا مطابق با خواسته‌های آنها حرکت کنند و هیچ‌گونه خلاقیت و ابتکار خارج از قواعدی که خود مد نظر دارند را، تاب نخواهند آورد.
از سوی دیگر با ادغام دو حوزه جوانان و ورزش طی چند سال اخیر و تشکیل یک وزارتخانه مشترک برای این دو حوزه، به گواه کارشناسان و اهل فن، بخش جوانان که بسیاری از فعالیت‌های تشکل‌های غیردولتی در قالب آن ساماندهی می‌شد، کاملا به حاشیه رفت و اندک تجربیاتی نیز که در این زمینه به دست آمده بود به مرور از بین رفت.
گواه این ادعا، انحلال بسیاری از این سازمان‌های مردم‌نهاد و سقوط آمارها در این حوزه است که موجب شد تا جمعیت زیادی از جوانانی که در قالب این تشکل‌ها، گرد هم آمده بودند متفرق و عواقب ناخوشایند آن گریبانگیر اجتماع شود.
به نظر می‌رسد، گام نخست در قوت‌گرفتن فعالیت سمن‌ها، فرهنگ‌سازی برای احیای جایگاه این تشکل‌ها، هم در میان مردم و هم در میان مسئولان است تا سمن‌ها بتوانند با اصلاح تصورات درباره خود با اعتماد به نفس بیش‌تری در راستای انجام وظایف محوله، گام بردارند.
گام دوم، تفکیک وظایف سازمان‌ها و ادارات به گونه‌ای است که دقیقا مشخص باشد این تشکل‌ها در چه محور و موضوعاتی می‌توانند نقش‌آفرینی کنند تا اعضای آنها به سمت و سوی اهداف، متمایل شوند.
گام سوم، باور این مسئله است که سازمان‌های مردم نهاد، لزوما باید استقلال کاری داشته باشند و گاه و بیگاه مدیران در چهارچوب کاری آنها ورود نکنند تا تداخل وظایف، ایجاد نشود.
موضوع اعتبارات برای سازمان‌های مردم نهاد، حکایت مثنوی هفتاد من کاغذ است که جای سخن گفتن در آن در این نوشتار نیست اما روشن است که دولت باید هر چه سریع‌تر با مشخص‌کردن تکلیف خود درباره نحوه حمایت از این تشکل‌ها، راهکاری در نظر بگیرد.
نکته آخر و مهم‌تر از همه این است که متأسفانه مشاهده می‌شود، بیشتر فعالیت‌هایی که توسط سمن‌ها در مرکز استان انجام می‌گیرد در اختیار تعداد معدودی تشکل مردم‌نهاد با افراد مشخص است و این اشخاص، تقریبا تمام فعالیت‌ها در این حوزه را قبضه کرده‌اند.
به نظر می‌رسد حضور مداوم و تکراری چهره‌هایی خاص طی این چند سال در تمام برنامه‌هایی که مرتبط با حوزه جوانان است، قانون نانوشته‌ای بوده که باید به مرحله اجرا در می‌آمده است.
حضور آن عده قلیل اما پر نفوذ، در همه برنامه‌ها و فعالیت‌هایی که توسط دستگاه ورزش و جوانان و یا به تولی‌گری سایر دستگاه‌ها برگزار می‌شود، بدیهی و غیرقابل انکار است.
این را بدانیم که سازمان‌های مردم نهاد، همانگونه که از نامشان پیداست چون برخاسته از یک حرکت و ذات خودجوش هستند، نیازی به قیم و پدرخوانده نیز ندارند.
اجازه نفس‌کشیدن به سایر تشکل‌ها و دسته‌بندی و هدایت سمن‌ها در قالب، محور و حوزه‌های مشخص با تفکیک وظایف از جمله اقداماتی است که می‌تواند از این رفتار نامناسب جلوگیری کند.
انتهای پیام/79012/م40/ژ1001
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
