به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری فارس، «عبدالباری عطوان»، سردبیر روزنامه فرامنطقه‌ای «رای الیوم» در یادداشتی در این روزنامه با عنوان «تراژدیهای لیبی در هفتمین سالگرد انقلاب آن» لیبی را قربانی زیاده خواهی‌های غرب توصیف کرد.
این روزها از لیبی که پیمان ناتو هفت سال پیش با استقبال عَمرو موسی دبیر کل وقت اتحادیه عرب آن را آزاد کرد جز اخبار انفجارها و شمار کشته و زخمی‌های مردم بی گناه نمی‌شنویم.
بنغازی روی ثبات نمی‌بیند
روز جمعه دو بمب در مسجد «سعد بن ابی عباده» در مرکز شهر بنغازی زادگاه انقلاب لیبی منجر شد که با کشته شدن یک نمازگزار و زخمی شدن 63 نفر دیگر همراه بود که حال برخی وخیم گزارش شده است.
دو هفته پیش نیز در انفجاری دیگر که در مسجد دیگری در همین شهر به وقوع پیوست چهل نمازگزار کشته شدند و خدا می‌داند مسجد بعدی که هدف انفجار قرار می‌گیرد کجاست.
بنغازی شهری که فرهنگ و تمدن لیبی از آنجا درخشید و در دوران سلطنتی به پایتخت ابداع در تئاتر، ادبیات، هنر، روزنامه نگاری حرفه ای و آزاد شهره بود به پایتخت کشتار و انفجار و تسویه حساب‌های خونبار و تلافی جویانه مبدل شده است.
چند هفته پیش رسانه‌های اجتماعی ویدئویی تکان دهنده را منتشر کردند که فیلم‌های ترسناک در برابر آن هیچ است، این ویدئو که در فضای مجازی منتشر شد نشان می‌دهد افرادی با لباس یک شکل آبی‌رنگ در یکی از خیابان‌های شهر بنغازی، در برابر انظار عمومی اعدام می‌شوند، اعدامیان با چشم‌ها و دست‌های بسته زانو می‌زنند و مردی با لباس نظامی و با اسلحه‌ای در دست، مستقیما به سر آنها شلیک می‌کند، افرادی نیز اجساد اعدامیان را در پشت وانت‌بار نهاده و از محل دور می‌کنند.
این افراد به اتهام اینکه از جهادی‌ها بودند اعدام شدند و هیأت پشتیبانی سازمان ملل در صفحه توئیتر خود «محمود ورفالی» یکی از فرماندهان نیروهای ویژه لیبی ( از گروه های شبه نظامی) را که تحت پیگرد بین‌المللی است مسئول این اعدام‌ها معرفی کرده است.
اعدامی‌ها حتی در برابر دادگاه‌های عمومی در «لیبی جدید» قرار نگرفتند در حالی که قرار بود هواپیماهای ناتو عالی‌ترین نوع دموکراسی غربی را برای لیبی به ارمغان آورند.
ما نمی‌توانیم تصاویر اعدام جمعی ۲۱ قبطی مصری را که در لیبی توسط داعش ربوده شده بودند، فراموش کنیم زمانی که گروگان‌ها با لباس نارنجی اعدام در ژانویه 2015 توسط داعش در شهر «سرت» لیبی توسط داعش سر بریده شدند.
چند روز دیگر قرار است صدها هزار نفر از لیبیایی‌ها به خیابان‌ها بیایند تا هفتمین سالگرد انقلاب خود را که به سرنگونی رژیم دیکتاتوری منجر شد جشن بگیرند انقلابی که قرار بود نظام دموکراتیکی را روی کار آورد که ثبات و شکوفایی را برای لیبی رقم بزند.
اما ما گمان نمی‌کنیم که میدان خضراء سابق و آزادی کنونی واقع در قلب طرابلس که مشرف به دریاست شاهد هیچ جشن و سروری باشد و چه بسا در آنجا مجالس عزای هزاران نفری برگزار شود که پس از انقلاب به دلیل هرج و مرج امنیتی خونباری که لیبی را فراگرفته و یا به ضرب گلوله شبه نظامیان کشته شدند.
تقریبا نیمی از مردم لیبی برای فرار از ناامنی‌ها و در جستجوی لقمه‌ای نان در تبعیدگاه کشورهای همسایه نظیر مصر و تونس زندگی می‌کنند و نیم دیگر هم چون پول ندارند نتوانستند از کشورشان بروند همه امور خود را به دست خدا سپرده‌اند.
پس آن گروه دوستان لیبی را که نیکولا سارکوزی، رئیس جمهور سابق فرانسه برای دفاع از حقوق ملت لیبی تاسیس کرد کجا رفت در حالی که بیش از شصت کشور از جمله آمریکا، انگلیس، آلمان، ترکیه و چند کشور عربی در آن حضور داشتند.
وعده‌های این گروه درباره تبدیل لیبی به مدلی از دموکراسی و رفاه که دیگر ملت‌های عربی منطقه به آن رشک می ورزند کجا رفت؟
سیلویو برلسکونی رئیس جمهور اسبق ایتالیا جمعه گذشته در گفت‌وگو با شبکه خبری «نیوز 24 » تاکید کرد: سارکوزی بانی مداخله نظامی در لیبی بود.
وی افزود: من با این مداخله مخالف بودم چون براندازی حکومت قذافی را نوعی جنون می این مرد به رغم بدی‌هایی که داشت سمبل وحدت کشور و همبستگی آن بود چون بر 104 قبیله در لیبی مسلط بود، بنابراین در حالی که ما در پاریس در حال بررسی امکان تشکیل یک ائتلاف بودیم، جنگنده های فرانسه بمباران لیبی را آغاز کردند.
اسنادی فرانسوی که در یک برنامه تلویزیونی منتشر شد حاکی است که مداخله نظامی در لیبی از سر دغدغه جامعه بین المللی برای ایجاد دموکراسی و تحقق منافع مردم لیبی نبود بلکه برای سرنگونی رژیم قذافی بود که پیشنهادهای اکتشاف نفت و گاز لیبی را به شرکت‌های چینی، هندی، روسی و ترکیه ای و نه فرانسوی و انگلیسی داده بود آن هم به دلیل گذشته استعماری این دو کشور و همچنین پیشنهادهای مربوط به پروژه‌های آبادانی و احداث زیرساخت‌های لیبی را هم به فرانسه و انگلیس نمی‌داد و مهم‌تر از همه این‌ها اینکه قذافی برنامه ریزی کرده بود دینار آفریقا را (به عنوان واحد پول آفریقایی) اعلام و پشتوانه طلای لازم را برای آن فراهم کند تا این پول جایگزین دلار و یورو شود.
رژیم دیکتاتوری لیبی حدودا 360 میلیارد دلار سپرده مالی داشت که بیش‌تر آن به یغما رفته و از سوی برخی انقلابیون لیبی یا نزدیکان آنها به بانک‌های خارجی منتقل شد لیبی هنوز توسط سه دولت و دو پارلمان و دهها شبه نظامی اداره می‌شود که از بانک‌های غربی برای پرداخت حقوق کارکنان خود قرض می‌گیرند.
لیبی جدید هنوز در روز روشن شاهد بازارهای فروش برده است هنوز حدود 30 هزار نفر از اهالی شهر تاورغاء اجازه بازگشت به شهرشان و زندگی در آنجا را ندارند از زمانی که بسیاری از آنان شکنجه و کشته شدند یا به خاطر سیاه پوست بودن و به اتهام طرفداری از نظام سابق، به بازداشتگاه‌هایی شبیه بازداشتگاه های نازی‌ها انداخته شدند، اما کشورهای غربی و سازمان ملل که ادعای احترام به حقوق بشر را دارند و با این شعار به برخی کشورها تجاوز می‌کنند، سکوت اختیار کرده‌اند، سکوتی که نشانه همدستی است.
باراک اوباما، رئیس جمهور پیشین آمریکا چند ماه قبل از ترک کاخ سفید اذعان کرد تنها چیزی که از آن پشیمان است موافقت با دخالت نظامی در لیبی است که نتایج فاجعه باری داشت، وی، سارکوزی رئیس جمهور سابق فرانسه و شریک او دیوید کامرون نخست وزیر سابق انگلیس را مسئول این اتفاق دانست.
اما پشیمانی هرگز ثبات و امنیت را به هفت میلیون لیبیایی باز نخواهد گرداند و هزاران تن از کسانی را که به ضرب گلوله‌های شبه نظامیان و گروه های مسلحی که بر سر حکومت با یکدیگر رقابت می‌کردند، کشته شدند هرگز زنده نخواهد کرد و دهها میلیارد پولی را که انقلابیون ناتو به غارت بردند باز نخواهد گرداند.
مردم لیبی سزاوار این همه فجایع و ضرباتی نیستند که جهان آزاده و برخی حکام عرب و اتحادیه آنها در پوشش برخی فرزندانی ناخلف در لیبی به آنان وارد کردند.
انتهای پیام/ص
عضویت در کانال تلگرامی بین‌الملل و سیاست خارجی فارس
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
