به گزارش گروه علمی و دانشگاهی خبرگزاری فارس به نقل از مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، عموما واردات کالاهای عمومی مصرفی در داخل کشور از کشورهایی همچون چین با قیمت های پایین تر از تولیدات داخلی محقق می شود اما در خصوص محصولات استراتژیک و خاص که تولید آنها نیز به چند کشور اروپایی و آمریکا محدود است به ویژه با توجه به نرخ ارز و شرایط تحریم، مطمئنا تولید داخل کردن امکان کاهش قیمت فروش را در حد قابل قبولی مهیا می کند. یکی از این محصولات پیچ های ارتوپدی قابل جذب در بدن است اما محققان کشور در طرحی پژوهشی و کاربردی با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی موفق به طراحی و ساخت این محصول شدند.
در مورد محصول این پروژه ، وزن پیچ های مذکور حتی در بزرگترین سایزهای مورد استفاده به عنوان مثال قطر 12mm و طول 30mm کمتر از 2 گرم است که هزینه ماده مصرفی با فرض خرید از طریق شرکت بوهرینگر(لکشور) بین 15 الی 20 درصد قیمت فروش محصول است. همچنین بخش عمده ای از قیمت فروش محصول شامل هزینه های مربوط به دانش فنی، فناوری تولید و سود فروش تولید کننده، وارد کننده و نماینده های فروش در داخل کشور است تولید داخل این محصول منجر به کاهش قابل توجه قیمت در کنار دسترسی سریع تر و امکان نظارت کیفی بهتر می‌شود.
در این طرح به طور خاص پیچ های قابل جذب (Bioabsorbable interference screws) مورد استفاده در جراحی ترمیمی لیگامان صلیبی قدامی زانو (Anterior cruciate ligament) یا به اختصار جراحی ترمیمی ACL مد نظر است. البته تجاری سازی و تولید صنعتی این محصول صرفا با انجام یک طرح پژوهشی امکان تحقق ندارد، اما هدف از اجرای این طرح حرکت در این راستا بوده به گونه ای که طراحی و ساخت دستگاه میکرو اینجکشن مورد اشاره در طرح در مقیاس نیمه صنعتی مهیا شد.
این محصول ویژگی هایی همچون زیست سازگار با بدن، زیست تخریب پذیری یا قابلیت جذب در بدن با نرخ مناسب جهت ایجاد زمان کافی برای طی پروسه ترمیم، برخورداری از استحکام مناسب و تاثیر مثبت و محرک در روند رشد و ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده را دارا است.
بر اساس این گزارش، اولین سیستم پیچ و پلاک فلزی مورد استفاده جهت تثبیت شکستگی های استخوانی در سال 1883 توسط جراحی بنام لین (W.A.Lane) ابداع شد، جنس اولیه آلیاژی از"فولاد و وانادیم" بود که بعدا مشخص شد زیست سازگاری مناسبی با بافت های بدن ندارد، از سال 1926 فولاد ضد زنگ در ساخت این ایمپلانت ها مورد توجه قرار گرفت و خواص مقاومت به خوردگی و زیست سازگاری خوبی را از خود نشان داد. در سال 1936 برای اولین بار آلیاژی از کبالت در جراحی های ارتوپدی مورد استفاده قرار گرفت.
در سال 1950 بود که آلیاژی از تیتانیوم مورد استفاده قرار گرفت. اگرچه فولاد ضد زنگ نیز هنوز به طور وسیعی مورد استفاده بود اما در دهه 1970 مشکلاتی در ارتباط با خوردگی وسایل ساخته شده از فولاد ضد زنگ ملاحظه شد. استفاده از ایمپلانت های قابل جذب در بدن جهت ترمیم شکستگی های استخوانی از اواخر دهه 1960 آغاز شد. همچنین در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 ساخت پیچ ها و صفحات ارتوپدی کوچکتر و پیچیده تر میسر شد.
انتهای پیام/
