خبرگزاری فارس، گروه اندیشه ـ محسن سیف‌اله زاده: رهبر کبیر انقلاب، حضرت امام خمینی (ره)، در طول حیات علمی خود از اساتید بزرگ حوزۀ علمیه بهره برد. یکی از اساتید بنام امام خمینی (ره) آیت الله شاه آبادی است که امام (ره) کتابهای عرفانی را نزد وی فرا گرفت. استاد مرتضی مطهری درباره رابطه امام خمینی (ره) و آیت‌الله شاه‌آبادی می‌گوید: من هرگز از حضرت امام نشنیدم که اسم مرحوم شاه‌آبادی را بیاورند و دنباله‌اش «روحی فداه» را نگویند.
حضرت امام خمینی (ره) نحوه آشنایی خود با استادش آیت الله شاه آبادی را چنین توضیح میدهد:
«من پس از آنکه توسط یکی از منسوبین مرحوم شاه آبادی با ایشان آشنا شدم، در مدرسه فیضیه ایشان را ملاقات کردم و یک مسأله عرفانی از ایشان پرسیدم. شروع کردند به گفتن: فهمیدم اهل کار است. به دنبال ایشان آمدم و اصرار میکردم که با ایشان یک درس داشته باشم و ایشان در ابتدا قبول نمیکردند تا به گذر «عابدین» - یکی از محلات قم - رسیدیم و بالاخره ایشان که فکر می‌کرد من فلسفه میخواهم قبول کردند.
ولی من به ایشان گفتم که فلسفه خواندهام و عرفان میخواهم و ایشان دوباره بنا را گذاشتند بر قبول نکردن و من باز هم اصرار کردم، تا بالاخره ایشان قبول کردند و من حدود هفت سال نزد ایشان فصوص و مفتاح الغیب خواندم.»
علاقه امام خمینی (ره) به درس استاد خویش تا آنجا بود که می‌فرمودند: «اگر آیت الله شاه آبادی هفتاد سال تدریس می‌کرد، من در محضرش حاضر می‌شدم، چون هر روز حرف تازه‌ای داشت.»
فرزند آیت الله شاه آبادی نیز در جایی نقل می‌کنند: علاقه امام (ره) به مرحوم پدرم، علاقه‌ای قلبی و عمیق بود. در نجف روزی در خدمت امام در مورد مطلبی بحث شد که طی آن اسم یکی از آقایان آمد.
امام تصور کردند که من آن آقا را با پدرم مقایسه می‌کنم. برای همین بسیار ناراحت شدند و به تندی به من فرمودند: «تو پدرت را نشناخته‌ای، اصلا قابل قیاس نیستند. پدرت را با این فرد و امثال او نمی‌توان مقایسه کرد.»
امام خمینی فرمودند: «من در عمر خود، روحی لطیف‌تر از روح مرحوم شاه آبادی ندیدم.» و سپس ادامه دادند که: « ایشان، صرف نظر از چنین فقاهت، فلسفه، عرفان که کم نظیر بودند در سیاست نیز کم نظیر بودند.»
در برابر این لطف و ارادت امام (ره) به استاد، آیت‌الله شاه‌آبادی نیز علاقه‌ای وافر به ایشان داشت؛ او هر گاه میخواست امام (ره) را صدا کند بدون آوردن پسوند یا پیشوندی همان گونه که پدران فرزندان خود را صدا می‌کنند میفرمود: روح الله!
انتهای پیام/
