به گزارش خبرنگار رادیو و تلویزیون خبرگزاری فارس، در دوره‌ای که شرکت‌های بزرگ فیلم سازی در سراسر دنیا به ساخت سریال روی آوردهاند، در هر خانه‌ای سی‌دی، فلش مموری یا هاردهایی پر از سریال‌های مختلف دست به دست می‌شود، و سلیقه‌ی مخاطب هم گام با استانداردهای جهانی در حال ارتقاست. ساخت و پخش سریال گاندو در گروه فیلم و سریال شبکه سه را می‌توان گامی مثبت در عرصه تولید سریال‌های ایرانی در تلویزیون ملی دانست چرا که با انتخاب و پرداخت موضوعی جذاب در ژانری کمتر تجربه شده توانسته مخاطب جدید و جوانی را پای تلویزیون بنشاند؛ از آنجا که سال‌هاست که سریال‌های ملودرام صرف در تمام شبکه‌های تلویزیونی ما جا خوش کرده‌اند. سریال‌هایی با موضوعات و بعضا لوکیشن‌های تکراری. موضوعاتی چون عشق، مشکلات خانوادگی، بیماری و مرگ. لوکیشن‌هایی نظیر بیمارستان و قبرستان و... پای ثابت همه سریال‌های تلویزیونی ما شده‌اند و ذائقه و سلیقه مخاطب را در حدی تنزل داده‌اند که مخاطب در کنار سریال‌های وطنی نمونه‌های سخیف‌تر ترکیه‌ای را از طریق ماهواره دنبال کند.
«گاندو» با انتخاب درست بازیگران جوان در نقش افرادی توانمند، خوش فکر و جذاب، گروه جدیدی از نقش‌ها را برای مخاطب تعریف می‌کند. مخاطبی که به نقش‌های عاشق، معشوق، ظالم و قربانی عادت کرده است. تاکنون برای جذب مخاطب جوان در سریال‌های ایرانی از نمایش جوانی و جوانی کردن اغلب در مفهوم مبتذل و نابخردانه آن استفاده میشده، اما گاندو با معرفی گروهی کمتر دیده شده از جوانان ایرانی، نقش‌هایی را به تصویر می‌کشد که در حوزه حرفه‌ای‌شان با وجود سن کم توانمند بوده و با تسلط به حوزه‌های مختلف دانشی اعم از زبان انگلیسی، فعالیت‌های سایبری و... به شدت واقعی و باورپذیرند.
«گاندو»، را می‌توان نه یک گام که جهشی در انتخاب و پرداخت موضوع در سریال‌های ایرانی دانست. در شرایط فعلی پرداختن به موضوع جدی و جدیدی چون امنیت ملی و به تصویر کشیدن فعالیت‌های تهدیدکننده آن در زیرپوست شهر هیجانی کمتر تجربه شده را برای مخاطب به ارمغان میآورد و معادلات ذهنی مخاطبی را به هم میزند که به ملودرام صرف عادت کرده است و اینجا با جذابیت‌هایی جدیدی در داستان، شیوه روایت و بازیگری روبرو می‌شود که برایش دلچسب و شگفت انگیز است.
با تمام این تفاسیر همیشه اولین‌ها بهترین نخواهند بود. قطعا کاستی‌هایی از ابعاد مختلف در سریال گاندو به چشم میخورد و انتقادهایی به وجه خانوادگی شخصیت‌های داستان وارد است. شخصیت اول که در دوران نامزدی است حتی در خلوت و زمان کوتاهی که در کنار همسرش می‌گذراند درباره مسائل و موضوعات کاری صحبت می‌کند. یا دیگری، در شب تولدش وقتی به خانه می‌رسد که همه خواب هستند و این بخش به مخاطب اینگونه القا می‌کند که در صورت نادیده گرفتن فضاهای خانوادگی می‌توانی در کار حرفه‌ای شوی.
به هر ترتیب به جرأت می‌توان گفت که گاندو یک شروع موفق برای سبک جدیدی از سرگرمی تلویزیونی است که با ارتقای سلیقه مخاطب این توقع را ایجاد می‌کند که تلویزیون از ملودرام دست کشیده و به ژانرهای دیگر اقبال نشان دهد.
نمایش این سریال و بازگشت دوباره مخاطب جوان به واسطه آن، فرصتی طلایی برای رسانه ملی فراهم آورده است که می‌شود با تداوم تولید و پخش سریال‌هایی با موضوعات متفاوت این مخاطبان را نگه داشته و افزایش داد.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
