نرخ هشدار دهنده انقراض گونه های گیاهی دانه دار در جهان

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: بر اساس یافته های بزرگ ترین مطالعه ای که تاکنون پیرامون انقراض گیاهان انجام شده، گیاهان دانه دار جهان از سال 1900 به این سو با نرخ هشدار دهنده حدود سه گونه در سال رو به انقراض داشته اند. این نرخ تقریبا 500 بار بیشتر سریع تر از چیزی است که انتظار می رفت صرفا به دست نیروهای طبیعی صورت گیرد.
این پروژه با بررسی بیشتر از 330 هزار گونه گیاهی دریافته است که گیاهان واقع در جزایر و در  مناطق استوایی بیش از بقیه احتمال دارد که انقراض رسمی آنها اعلام شود. به نظر می رسد که احتمال ناپدید شدن درختان، بوته ها و دیگر گیاهان چند ساله چوبی فارغ از اینکه در چه مکانی واقع شده اند، بیشتر از بقیه گیاهان باشد. نتایج این مطالعه در شماره 10 ژوئن «اکولوژی و تکامل طبیعت» منتشر شده است.
به گفته استوارت پیم، دانشمند حفظ و نگهداری در دانشگاه دوک در دورهام کارولینای شمالی، این مطالعه شواهد ارزشمندی را  به دست می دهد که به تلاش ها برای حفظ و نگهداری گونه های گیاهی کمک می کند. او معتقد است که این مطالعه به نسبت تمام مطالعات دیگر، دربردارنده گونه های گیاهی بیشتری است که بر اساس میزان اهمیت طبقه بندی شده اند. او می گوید: «نتایج این مطالعه اهمیت بسیار زیادی دارد.»
 یک گردآوری دقیق
این کار با اتکا بر یک بانک داده هایی انجام شده که رافائل گوائرتز گیاهشناس در  باغ های گیاه شناسی کیو در لندن گردآوری کرده است. گوائرتز کار جمع آوری این داده ها را از سال 1988 و با دنبال کردن وضعیت هر گونه گیاهی شناخته شده آغاز کرد. او به عنوان بخشی از این پروژه، متون علمی مرتبط را جمع آوری و فهرستی از گونه های گیاهی دانه دار را تهیه کرد که در معرض انقراض قرار داشتند، آنگاه مشخص کرد که دانشمندان کدام گونه ها را در آستانه انقراض تشخیص داده اند اما بعدا بار دیگر کشف شده اند.
در سال 2015 گوائرتز با آلیز هامفریز زیست شناس تکاملی گیاهی در دانشگاه استکلهم سوئد و سایرین تیمی را برای تجزیه و تحلیل این داده ها تشکیل داد. آنها نرخ های انقراض را در سطح مناطق و مشخصات مختلف مورد مقایسه قرار دادند، از جمله اینکه آیا گیاهان یک ساله بودند و گیاهان جدید هر سال از دانه های آنها می روییدند یا چند ساله بودند و از سالی تا سال دیگر دوام می آوردند.
این محققان دریافتند که از زمان انتشار چکیده کارل لینائوس به نام «گونه های گیاهی» در سال 1753 انقراض حدود 1234 گونه  گزارش شده است. اما بیشتر از نیمی از این گونه ها یا از نو کشف شده بودند یا دوباره جزو گونه های زنده دیگری طبقه بندی شده بودند، با این حال این نتایج به این معنا بود که 571 گونه دیگر را همچنان باید منقرض شده فرض کرد.
نقشه ای که این تیم از انقراض گیاهان تهیه کرده، نشان می دهد گیاهان واقع در مناطق دارای تنوع زیستی بسیار بالا و جمعیت های انسانی رو به رشد مثل ماداگاسکار، جنگل های بارانی برزیل، هند و آفریقای جنوبی در معرض بیشترین خطر قرار دارند. هامفریز می گوید که نرخ های انقراض در  مناطق استوایی بسیار بیشتر از چیزی است که پژوهشگران انتظار دارند، حتی وقتی که آنها تنوع روزافزون گونه ها را در این زیستگاه ها به حساب می آورند. به گفته هامفریز جزایر  به طور خاصی وضعیت حساس تری دارند، چون احتمال اینکه گونه هایی در آنها وجود داشته باشد که در هیچ جای دیگری زمین یافت نشود بیشتراست، به ویژه آنکه جزایر بیشتر مستعد تغییرات زیست محیطی هستند.
مقیاس گسترده انقراض
به گفته یوریان دووس دانشمند در دانشگاه بازل سوئیس با اینکه پژوهشگران با دقت  بانک داده های انقراض گیاهان را مورد بررسی قرار داده اند، تقریبا با قطعیت می توان گفت که اعداد و ارقام این مطالعه حجم مشکل را کمتر از میزان واقعی نشان می دهد. به گفته وی برخی گونه های گیاهی «از نظر کارکردی منقرض شده اند» و تنها در باغ های گیاه شناسی یا به تعداد اندک در حیاط وحش وجود دارند که پژوهشگران انتظار ندارند جمعیت آنها آنقدر زیاد باشد که بتوانند زنده بمانند.
دووس می گوید: «شما می توانید یک جمعیت گیاهی هزار موردی را به یکی کاهش دهید و بگویید که آن گیاه خاص هنوز منقرض نشده است. اما این به این معنی نیست که وضعیت خوبی است.»
از طرفی پژوهشگران اندکی هستند که از پول یا وقت کافی برای دست زدن به یک اقدام جامع به منظور یافتن گونه های گیاهی که فکر می کنند احتمالا منقرض شده اند برخوردار باشند. دووس می گوید چشم اندازهای طبیعی در بازه ای نسبتا کوتاه می توانند تغییرات زیادی کنند، بنا بر این فهمیدن اینکه آیا یک گونه گیاهی بدون باقی گذاشتن رد پای مهمی حقیقتا ناپدید شده یا نه، کار بسیار دشواری است.
او برنامه شکار گیاهان خود را در مناطقی از کشور کامرون برای گردآوری گونه های بگونیاهای  گل زرد برای یافتن توالی ژنتیکی آنها به یاد می آورد. دووس چندین بار از مکان هایی دیدن کرد که سوابق موجود از آنها نشان می داد که محققان دیگری طی دهه های گذشته از آنها نمونه های گیاهی را جمع آوری کرده اند. اما گاهی اوقات دووس بعد از ورود به یک مکان  متوجه می شد که چشم انداز مورد نظر دستخوش تغییراتی اساسی شده است. او می گوید: «شما می دانید که اینجا باید یک گونه جنگل بارانی وجود داشته باشد، اما اکنون می بینید که وسط یک شهر ایستاده اید. آن وقت است که متوجه می شوید وسعت نابودی محیط زیست یا استفاده از زمین در طول 50 یا 80 یا 100 سال گذشته چقدر تغییر کرده است.»
نویسنده: هایدی لدفورد (Heidi Ledford) گزارشگر علمی
منبع: yon.ir/D5jr6

انتهای پیام.