به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، خبرنگاران در 364 روز سال در حال پوشش دادن اخبار و اطلاع‌رسانی اقدامات و عملکرد ادعایی مدیران و مسوولان هستند ولی هنوز که هنوز است شاهدیم برخی مدیران در مراسمی که برای تجلیل از روز خبرنگار ترتیب داده شده، تریبون را فرصتی برای گله و شکایت از خبرنگاران می‌یابند.
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان در مراسم روز خبرنگار به ارائه عملکرد خود در قبال رسانه‌ها پرداخت و متقابلاً به نقد و گله از خبرنگاران دست زد. محمدپور مدعی شد از تشکل‌های رسانه‌ای و مطبوعاتی حمایت تام کرده است. اگر منظور از تشکل رسانه‌ای، یک تشکل خاص است که این تشکل، تشکلی دولتی و در زیر لوای همین اداره است و بودجه آن از طریق وزارتخانه فرهنگ و ارشاد اسلامی تامین می‌شود و جزو وظایف اداری است. به عنوان عضوی از انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان که تشکلی کاملا مردم‌نهاد و به دور از دخالت‌های دولتی و به معنای واقعی تشکل است، طی سه سال گذشته هیچ حمایتی از طرف مدیرکل و سازمان متبوعه به یاد ندارم.
مدیرکل ارشاد، خبرنگاران را دعوت به آسیب‌شناسی کردند. آسیب‌شناسی امری مبارک و بر همگان در هر صنف، شغل و موقعیتی واجب. ولی سوال این است که شما هم خود را آسیب‌شناسی کرده‌اید؟ در حالی که در چنین روز و ساحتی خبرنگاران و رسانه‌ها را متهم به این کردید که بدون سند و منبع به درج خبر اقدام می‌کنند، برای تمییز نشریه و خبرنگاری که خبر و مطلب تولید می‌کند به جای اینکه صرفا کپی کند چه اقدامی انجام داده‌اید؟ از نشریات و رسانه‌های حرفه‌ای، دلسوز، واقعی و نه آنهایی که فقط جهت استعلام منتشر می‌شوند چه حمایتی کرده‌اید؟
در روز بزرگداشت روز خبرنگار گله و شکایت کردن از این صنف چه معنایی دارد؟ هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد. سالی یک روز به نام «روز خبرنگار» نامیده شده، آن هم به مناسبت شهادت محمود صارمی خبرنگار ایرنا در افغانستان توسط طالبان.
در این مقال کاری نداریم که پیش از شهادت این خبرنگار فقید، در میان سیل مناسبت‌‌های سالیانه تقویمی کسی به یاد روزی برای این عاملان و حاملان رکن چهارم دموکراسی نبود!
از قدیم بزرگداشت هر «روز»، «شخص» و «مناسبتی» به معنای تقدیر، سپاس و گرامیداشت آن است. به یاد نداریم که در بزرگداشت فلان استاد یا دانشمندی به وی خرده بگیرند یا در گرامیداشت روزی که به صنف یا واقعه عزیزی تعلق دارد بر وی بتازند. معنای بزرگداشت و گرامیداشت بر همگان مبرهن و مبرز است و لازم نیست که برای دوستان و اهل فن از فرهنگنامه‌ها سند بیاوریم.
پخش 3 میلیارد تومان آگهی در سال گذشته و بیش از 1.5 میلیارد تومان طی سال‌جاری به عنوان یک رزومه بیشتر شبیه عملکردسازی است. کسی که از جریان کار مطلع نباشد می‌پندارد، اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی از جیب خود این مقدار به رسانه‌ها کمک کرده است.
ای کاش در روزی که نام «همایش» بر آن گذاشته شده بود –کاری نداریم که آیا محتوا و شکل این مراسم همایش بود یا نه- وقت بیشتری برای خبرنگاران اختصاص می‌یافت. تخصیص تنها 9 دقیقه برای سه خبرنگار، آن هم به قید انتخاب قرعه، نشان‌دهنده جایگاه خبرنگاران در روز تجلیلشان بود.
پایان بخش مراسم نیز نوع عجیب هدیه دادن به شکل قرعه و بازار گرمی‌هایی بود که هر چند دقیقه یک بار بر تعداد هدیه‌ها افزوده می‌شد.
در روزهای گذشته شاهد برگزاری انواع مراسم‌ها برای به‌اصطلاح تجلیل از خبرنگاران بودیم، اگر مدیری غیرفرهنگی در چنین روزی بر خبرنگاران می‌تاخت، خرده نمی‌گرفتیم.
مسوول بلندپایه‌ای به شوخی یا جدی در چنین روزهایی خواستار کوتاه کردن زبان خبرنگاران می‌شود و مدیرکلی که باید از همه بیشتر هوای خبرنگاران را نگه دارد در چنین روزی خواستار آسیب‌شناسی می‌شود و دست به گله و شکایت می‌زند.
«هر چه بگندد نمکش می‌زنند وای به روزی که بگندد نمک.»
نگارنده: ساسان نیک‌رفتار خیابانی
انتهای پیام/60002/س
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
