به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری فارس، نمایش «این یک اعتراف است» به نویسندگی و کارگردانی شادی اسدپور مدتی است که در عمارت نوفل لوشاتو به صحنه می‌رود و فرزین محدث در این نمایش خوش می‌درخشد.
عاطفه ملایری، نویسنده و شاعر پس از تماشای این نمایش در گفت‌وگو با خبرنگار تئاتر خبرگزاری فارس عنوان کرد: شادی اسدپور کارگردان این کار آثاری چون «بیدار خوابی»، «خانه نم زده» و «وقتی زنجره‌ها شیهه می‌کشند» را در کارنامه کاری خود دارد.
وی در ادامه افزود: این بار اما کارگردان با نمایش «این یک اعتراف است» تفکری که در پس ذهن خود و مخاطبش را دغدغه می‌داند بر روی صحنه اعتراف می‌کند و این مهم با هنرمندی فرزین محدث بر روی صحنه می‌درخشد.
ملایری یادآور شد: کارگردان با ظرافت به لایه‌های پنهان و پیچیدگی‌های روحی و ذهنی انسانِ تنها می‌پردازد و با زیرکی، آن را با مخاطب امروز که شکل دیگری از تنهایی را در جهان شلوغ و پر همهمه تجربه کرده است در میان می‌گذارد و به حق می‌توان گفت که تا حدی زیادی موفق هم بوده است.
وی با بیان اینکه «این یک اعتراف است» نمایشی تک پرسوناژ است، افزود: فرزین محدث به تنهایی از پس این کار برآمده و با تک گویی‌های درونی که خاصِ این گونه نمایش است، بسیاری از حالات بیمارگونه که شامل روانپریشی‌ها، گره‌های روانی و افسردگی‌هاست را به مخاطب نشان می‌دهد. کار طی یک ساعت اجرا، ریتم را حفظ کرده و مدام با اجرای نقشی جدید از محدث در قالب کودک و بزرگسال تماشاگر را شگفت زده می‌کند.
این نویسنده اظهار داشت: به زعم من موفقیت کار را می‌توان حاصل اندیشه فرافکنِ اسدپور در جایگاه کارگردان و بازی درخشان و سراسر پرانرژی فرزین محدث دانست. در حیطه مونولوگ به طور قطع بار سنگینِ فضای کار به عهده بازیگر است که محدث به خوبی در مونولوگ، حرکت و اجرا از پس آن برآمده و تا انتها از هیجان کار نمی‌کاهد.
وی یادآور شد: در حین اجرا تماشاگر با تنها بازیگر صحنه می‌خندد، گریه می‌کند، اتاق تنهایی‌اش را اندازه می‌گیرد، زمان را می‌شمرد و در نهایت مرگ را به تلخی فریاد می‌زند. اسدپور به خوبی ریشه تنهایی انسان امروز که در گذشته پیچیده و ناخوشش جای دارد را به دستان مخاطب گره می‌زند و در این بین کششی بسیار نزدیک مابین تماشاگر و بازیگر شکل می‌گیرد.
ملایری در بخش پایانی اظهار داشت: نگرشی که در نمایش «این یک اعتراف است» چشمگیر است، جهان بینی یک انسان چهل ساله را نشان می‌دهد که گویی چیزی جز درد و ناخوشی های درون‌اش نمی‌بیند و به چیزی جز انتقام از خود به دلیل شکست‌ها و ناکامی‌ها فکر نمی‌کند. ابعادی که می‌توان با شناخت آن از حجم بزرگی از تنهایی بیرون آمد و دیدگاه خوشایندتری نسبت به جهانی که درآن به گذران عمر مشغولیم داشت.
وی همچنین افزود: «این یک اعتراف است»، آیینه‌ای است که انعکاس یک دنیا تنهایی و پریشان حالی را به رخ تماشاگر می‌کشد و او را وادار به اندیشیدن درباره لحظات باقی مانده می‌کند. شاید بشود گفت این نمایش همه ماست که نقاب را کنار زده و یک عمر تنهایی را به یکباره فریاد می‌زند.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
