گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: سال گذشته چین از ساخت یک سیستم هوش مصنوعی برای سیاست خارجی خود پرده برداشت. این سیستم «شبیه سازی محیط ژئوپلتیک و پلتفرم پیش بینی» نام داشت و با خرد کردن حجم عظیمی از داده ها و سپس ارائه پیشنهادهایی در مورد سیاست خارجی، برای دیپلمات های چینی کار می کند. به گفته یک منبع، چین پیشتر برای بررسی تقریبا هر پروژه سرمایه گذاری خارجی در چند سال گذشته، از سیستم هوش مصنوعی مشابهی استفاده کرده است.
در نظر بگیرید که توسعه چینین سیستمی به چه معناست: سیاست خارجی به آهستگی درحال خارج شدن از دست دیپلمات ها، شرکت ها و اندیشکده های محاسبه ریسک سیاسی و سازمان های «مدیریت ریسک» گذشته است. سیاست خارجی آرام آرام در حال حرکت به سمت الگوریتم های پیشرفته ای است که هدف اولیه آنها تجزیه و تحلیل داده ها، پیش بینی وقایع و مشورت دادن به دولت ها برای این است که چه کاری انجام دهند. دنیا چه شکل و شمایلی پیدا خواهد کرد وقتی کشورها برای پیش بینی آنچه که در آینده اتفاق می افتد از الگوریتم ها استفاده کنند؟
پیش بینی مورد بعدی ناآرامی های اجتماعی
در کنار چین، آمریکا نیز در حال به توسعه دادن قابلیت های پیش بینی کننده است. در واقع قابلیت های این کشور چنان پیشرفته بوده که به گفته سیا در برخی موارد آنها می توانند «ناآرامی ها و بی ثباتی اجتماعی» را سه تا پنج روز قبل از وقوع آن پیش بینی کنند. ایالات متحده چگونه ممکن است این فناوری را به کار گیرد؟ یک راه می تواند دادن یک «پیش اخطار» به شرکت های چند ملیتی خود در مورد اختلالات احتمالی باشد.
برای مثال در اوایل سال 2019 چنایی و چند شهر دیگر هند در معرض یک رشته کمبود آب آشامیدنی قرار گرفتند. با گذشت ماه ها این بحران تشدید شد و میلیون ها تن بدون آب آشامیدنی ماندند. تا اینکه در ژوئن 2019 اعتراضات آغاز شد و صدها تن در جریان یکی از این اعتراضات دستگیر شدند. احزاب سیاسی مشخصی نیز اندک اندک وارد موضوع شدند و از مردم خواستند تا به این اعتراضات بپیوندند. با تداوم کمبود آب آیا ممکن است ناآرامی اجتماعی بزرگی رخ دهد؟ اگر ایالات متحده وقوع چنین چیزی را پیش بینی کند، آنگاه این کشور می تواند شرکت های خود را که در هند فعالیت دارند از این موضوع آگاه کند.
شرکت های بزرگ فناوری می توانند بگویند که در هند ظرف 48 تا 72 ساعت آینده ناآرامی اجتماعی بزرگی رخ خواهد داد. با چنین اطلاعاتی این شرکت ها می توانند وارد اقدام شوند و کارکنانشان را به مکان های امن منتقل کنند، دفاترشان را تخته کوبی کنند یا عملیات هایشان را به دیگر بخش های هند که ثبات دارد انتقال دهند. این یک احتمال است. شرکت ها می توانند از این پیش بینی ها برای حفاظت از منافع خود استفاده کنند (که می تواند به شکل تامین امنیت یا عملیات های فیزیکی باشد). یک احتمال دیگر هم وجود دارد: آنها می توانند از این پیش بینی ها در حوزه کسب و کار هم استفاده کنند.
برای مثال هند یکی از بزرگ ترین بازارهای اوبر است. شاید این شرکت نخواهد فعالیت های خود را تعطیل کند. بلکه کمبود آب آشامیدنی را به عنوان یک فرصت تجاری جدید ببیند. مثلا این شرکت می تواند سرویس جدیدی را برای حمل آب به افراد با قیمتی بالاتر از قیمت بازار راه اندازی کند. در حالی که رقبای اوبر از دیگر کشورها ممکن است در نتیجه ناآرامی اجتماعی در کارشان اختلال ایجاد شود، اوبر می تواند از آن سود به دست آورد. همچنین می تواند از این سود برای پاداش دادن به رانندگان یا تامین آب برای کسانی که وسع مالی کافی خرید آن را ندارند استفاده کند.
شرکت های آمریکایی با به اشتراک گذاشتن این پیش بینی ها، می توانند «پیش بینی» کنند که چه اقدامی در وقایع ژئوپلتیک منفی پیچیده به آنها کمک می کند. همزمان احتمال دارد که مردم سراسر جهان به فناوری های آمریکایی وابسته تر شوند، در حالی که شرکت های این کشور راه حل هایی را برای وضعیت هایی ارائه می کنند که حتی هنوز رخ هم نداده اند.
چشم انداز ژئوپلتیک پیش بینی آینده
پیش بینی آنچه که در کشور دیگری اتفاق می افتد یک چیز است. اما اگر کسی بتواند پیش بینی کند که چه اتفاقی در صحنه جهانی می افتد چه؟
چندین سال است که تیمی از ژاپن در حال کار روی سیستمی برای پیش بینی تغییر نرخ های «بانک ژاپن» بوده اند. این سیستم سخنرانی های مدیر عامل بانک را نگاه می کند تا در مورد زبان بدن و حالات چهره اش چیزهایی بیاموزد. سپس این سیستم با کمک هوش مصنوعی می تواند پیش بینی کند که این مدیرعامل چه خواهد کرد. در یک نمونه، هوش مصنوعی دریافته بود که او پیش از اعلام نرخ های منفی، «خشمگین» و «منزجر» به نظر می آید.
مهندسین این سیستم را در خارج از ژاپن نیز به کار برده اند. در یک مورد این سیستم ماریو دراگی رئیس بانک مرکزی اروپایی را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. سیستم دریافت وقتی که دراگی در یک کنفرانس مطبوعاتی شور و شوق کمتری از خود نشان می دهد، ممکن است به این معنا باشد که احتمال دارد این بانک محرک های خود را کاهش بدهد. آیا هوش مصنوعی مشابهی می تواند رهبران جهانی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد و پیش بینی هایی دست بزند؟ برای مثال در ژوئن 2019 رهبران چین، روسیه، هند، پاکستان و ایران و چند کشور آسیای مرکزی در بیشکک قرقیزستان برای تشکیل گردهمایی سازمان همکاری های شانگهای گرد آمدند. سازمان همکاری های شانگهای به عنوان یک وزنه تعادل آسیایی جدید در مقابل نهادهایی تلقی می شود که بعد از جنگ جهانی دوم تشکیل شده اند. آیا یک هوش مصنوعی می تواند فیلم گردهمایی سازمان همکاری های شانگهای را تماشا کند و دست به نتیجه گیری هایی بزند؟
شاید بعد از تماشای فیلم نشستی که بین هند و چین برگزار شده، هوش مصنوعی بتواند پیش بینی کند که دهلی نو و پکن یک رشته قرارداد تجاری جدیدی را ظرف شش ماه آینده امضا خواهند کرد. یا بعد از تماشای نشست بین روسیه و ایران، بتواند پیش بینی کند که مسکو و تهران ممکن است ظرف دو ماه آینده شاهد افزایش تنش ها بین دو کشور باشند.
در حالی که تجزیه و تحلیل های انسانی ممکن است این نشانه ها را از قلم بیندازد، یک هوش مصنوعی می تواند قادر به دیدن آنها باشد. و این می تواند بینش بی سابقه ای را از آنچه که قرار است درآینده رخ دهد در اختیار کشورها قرار دهد. آیا آمریکا سیاست تجاری خود را در قبال هند تنظیم خواهد کرد اگر سیستم پیش بینی کند که دهلی نو و پکن در حال نزدیکی بیشتر به یکدیگر هستند؟ یا آیا چین شرکت های خود را به سمت سرمایه گذاری حتی بیشتر در ایران هدایت خواهد کرد اگر سیستم وقوع یک اختلاف را بین ایران و روسیه پیش بینی کند؟ برای نخستین بار کشورها می توانند بر اساس پیش بینی های انجام شده توسط الگوریتم ها، به شکل پیش دستانه در عرصه جهانی گام بردارند.
پیش بینی جهانی از نو شکل گرفته بر اساس پیش بینی الگوریتم ها
با توجه به اینکه کشورها برای پیش بینی وقایع در حال روی آوردن به الگوریتم ها هستند، سیاست خارجی دگرگون خواهد شد. کشورها با دانستن تک تک حرکات یکدیگر که ممکن است روزها، هفته ها یا ماه ها پیشتر پیش بینی کرده باشند با یکدیگر تعامل برقرار خواهند کرد. چنین تغییر و تحولی جهان کسب و کار ژئوپلتیک را تغییر خواهد داد.
آیا آلمان می تواند ماه ها پیش از وقوع آن به شرکت های چندملیتی خود درباره وقوع یک کشمکش در آفریقا هشدار دهد؟ یا کشورهای آمریکای لاتین می توانند برای جلوگیری از یک جنگ داخلی در این منطقه هفته ها قبل از وقوع آن با هم همکاری کنند؟ شرکت ها و کشورها مسلح به این پیش بینی ها، می توانند به شیوه های کاملا جدید و غیرمنتظره ای به امور جهانی بپردازند.
درآینده پیش بینی رخدادهای جهانی می تواند به یک هنجار تبدیل شود. دولت هایی که وقایع را پیش بینی نمی کنند ممکن است با مشکلاتی مواجه شوند. کسب و کارهایی که پیش بینی ها را نادیده بگیرند ممکن است از گردونه خارج شوند. و تنها مزیت در دسترس برای کشورها، می تواند غیرقابل پیش بینی تر شدن از قبل باشد.
نویسنده: ابیشور پراکاش (Abishur Prakash) نویسنده حوزه فناوری و هوش مصنوعی
منبع: yon.ir/2ZGp4
انتهای پیام.
