به گزارش خبرگزاری فارس، مهدی خانلری فعال رسانه‌ای در یادداشتی به‌واسطه خبرهای منتشر شده برای جدایی شهرری از شهر تهران نوشت:
بازهم فصل انتخابات فرارسید و شعارها و ژست‌های تلاشگرانه و روشنفکرانه مسئولان البته نه برای رفاه مردم، که؛ برای کسب آراء مردم آغاز شد.
یکی از مشکلات ما برخی مردم این است که هنگام انتخاب نامزد موردنظر خود کمی به خود زحمت نمی‌دهیم و در مورد نامزد انتخاباتی خود تحقیق نمی‌کنیم. ظاهربین و احساساتی و تحت هیجان‌های کاذب یک کاری انجام می‌دهیم و به عواقب آن فکر نمی‌کنیم؛ اما بعد از مدتی که به خواسته‌های خود نمی‌رسیم به زمین و زمان بدوبیراه می‌گوییم. وقتی‌که مشکلات معیشتی، گرانی، صعود یک‌باره قیمت دلار، افت کیفیت محصولات، افزایش قیمت خانه و اجاره خانه و ... را می‌بینیم، باید خودشکنیم که آیینه شکستن خطاست؛ وقتی‌که یک ورزشکار بر مسند مدیریت شهر می‌نشیند تجربه‌ای برای اداره شهر و مهندسی شهرسازی ندارد لذا خروجی آن را در مشکلات به‌طور مستقیم مشاهده می‌کنیم بنابراین خرده گرفتن به مسؤولان نظام منطقی به نظر نمی‌رسد بلکه اهمیت هر رأی در صندوق‌ها در اینجا مشخص می‌شود.
در انتخابات دوره‌های قبل، اکثر کاندیداهای شورای شهر از قشر هنرمندان، ورزشکاران و افراد معروف بودند ازجمله عباس جدیدی، هادی ساعی، حسین رضازاده، علیرضا دبیر و... بسیاری از جوانان تحت تأثیر هیجانات و احساسات به خیلی از این ورزشکاران رأی دادند، وقتی‌که از آنها می‌پرسیدم علت انتخاب این کاندیدا چیست؟ اغلب می‌گفتند: فلانی باعث افتخار کشور است؛ فلانی پرچم ایران را در جهان بالابرده است. در این میان یکی از جوانان می‌گفت: اگر خاله خانم مجری برنامه کودک کاندید می‌شد، من از همه دوستان و بچه‌محل‌ها برای او رأی جمع می‌کردم.
اینکه همه ما تعصب و غیرت ایرانی داریم شکی در آن نیست؛ همچنین بحث طرفداری و حمایت از ورزشکاران و هنرمندان ارزشمند و قابل‌احترام است؛ اما بالا رفتن پرچم ایران در مسابقات ورزشی چه مشکلی از شهر ما را حل می‌کند!؟
پرچم ما زمانی در دنیا بالا رفته است که rq170 آمریکا را به زمین کشیدیم، پرچم ما وقتی بالا رفت که دریاداران آمریکایی را با ذلت درحالی‌که دست‌هایشان را پشت سر گذاشته و اشک می‌ریختند در خلیج‌فارس با اقتدار توقیف کردیم؛ پرچم ما وقتی در دنیا بالا رفت که جت جنگنده تمام ایرانی را خودمان تولید کردیم و هزاران افتخار در عرصه‌های مختلف پزشکی، صنعتی، نظامی، فضایی، موشکی، هسته‌ای و ... که حاصل تلاش پژوهشگران و صنعتگران و متخصصان و جوانان ایرانی است.
اینک؛ با نزدیک شدن به فصل سرما، گرمای تنور انتخابات را می‌توان از صحبت‌ها و اظهارات تبلیغات گونه برخی از سیاستمداران احساس کرد. اما هیچ‌یک از این اظهارات با دلیل و برهان و بر مبنای کارشناسی بیان نمی‌شود بلکه با کلی‌گویی اغلب مسئولان نظرات خود را در قالب دو کلمه بیان می‌کنند؛ عده‌ای که موافق جدایی ری از تهران هستند اعلام می‌کنند که این جدایی به نفع مردم شهرستان ری است و حق‌وحقوق مردم ری را تأمین می‌کند، عده‌ای هم که مخالف جدایی ری از تهران هستند بیان می‌کنند که در صورت جدایی ری، بلایی که بر سر مردم اسلامشهر و برخی از شهرهای غرب استان تهران آمد بر سر شهرری هم خواهد آمد.
راستی! چرا منتخبان دوره‌های گذشته مردم ری از بیلان اقدامات و خدماتی که در طول سال‌های گذشته انجام نداده‌اند سخن نمی‌گویند؟ چرا مسئولان در مورد کم‌کاری برای تأمین آب آشامیدنی بهداشتی برای مردم ری سخن نمی‌گویند؟ چرا مراسم افتتاح تصفیه‌خانه در منطقه امین‌آباد شهرری با تبلیغات وسیع رسانه‌ای برگزار شد اما مردم این منطقه هرروز و هر شب از بیمارستان و آسایشگاه روانی رازی با دبه آب‌لوله‌کشی به خانه خود می‌برند؟ چرا باوجود بیش از ۲۰۰ اثر تاریخی ۴۰۰ تا ۸۰۰۰ ساله در ری، هیچ اقدام عملی برای جذب گردشگر در شهرری انجام نمی‌شود؟ چرا آثار مکشوفه تاریخی ری در موزه‌های تهران نگهداری می‌شود و وعده ساخت موزه اختصاصی ری در کارنامه تبلیغاتی کاندیداها خاک می‌خورد و خود، به وعده‌ای تاریخی و کهن تبدیل‌شده است!
ساخت بیمارستان شماره دو میلاد در جنوب تهران، ساخت بزرگ‌ترین مجموعه ورزشی و پارک بازی در شهرری و بسیاری از وعده‌های انتخاباتی که با نزدیک شدن به فصل بهار جوانه خواهد زد و ازاین‌پس، بازهم شاهد تکرار این وعده‌ها خواهیم بود.
اما! شهرری، مشکلات زیادی دارد که هم مردم و هم کاندیداها به آن واقف هستند. چه این شهر از تهران جدا شود و چه به‌عنوان وصله‌ای ناجور و بدقواره در دامن تهران بماند؛ این مشکلات باید حل شوند. سال‌ها پیش پل طبیعت باهدف اتصال پارک طالقانی به پارک آب‌وآتش در عرض بزرگراه مدرس در مدت کمتر از دو سال با صرف میلیاردها تن آهن و میلیاردها تومان هزینه ساخته شد فقط برای تفریح شهروندان شمال تهران، این در حالی است که احداث پل غیر هم‌سطح تقاطع سه‌راه تقی‌آباد حدود پنج سال به طول انجامید تا به‌صورت فاز نخست آن افتتاح شود؛ پل غیر هم‌سطح باقرشهر – بهشت‌زهرا نیز چندین سال است نیمه‌کاره مانده و پل غیر هم‌سطح سه‌راه غنی‌آباد(سیمان تهران) نیز سال‌هاست که در مرحله ستون گذاری در جا می‌زند.
اوایل سال ۸۴ مسئولان سازمان زیباسازی شهرداری پایتخت به فکر ساخت ساعتی بزرگ در تهران افتادند و در نهایت با صرف ۸۵ میلیون تومان، ساعتی ۷۵۰ کیلوگرمی با ۱۵ متر قطر به‌عنوان دومین ساعت بزرگ عقربه‌ای دنیا، در حاشیه تقاطع بزرگراه شهید همت و مدرس نصب کردند تا نام ایران وارد کتاب رکوردهای جهانی (گینس) شود؛ «هزینه‌ای که در آن سال‌ها با آن می‌شد چندین روستای حاشیه شهرری را آبادِ آباد کرد.» اما به نظر می‌رسد وعده‌های عملی نشده مسئولان در شهرری هم باید در کتاب گینس ثبت شود.
سخن آخر: مشکل حق‌آبه کشاورزی، پروژه‌های نیمه‌کاره مثل پل غیر هم‌سطح سه‌راهی سیمان، تقاطع ترافیکی غیر هم‌سطح بهشت‌زهرا(س)، شهربازی، ورزشگاه ۱۲ هزارنفری کهریزک، بوی نامطبوع آرادکوه، دفن اموات ساکنان استان تهران در چهار نقطه شرق، غرب، شمال و جنوب تهران به‌منظور کاهش حجم ترافیک و آلودگی هوا در جنوب تهران که تعادل قیمت زمین و کاهش فاصله شمال و جنوب را در پی خواهد داشت، توزیع میهمانان خارجی(افاغنه، بنگلادشی و پاکستانی‌های) حاشیه شهرری در سطح تهران به‌ویژه شمال پایتخت، انتقال بخشی از ۴۴ کمپ ترک اعتیاد شهرری به شمال تهران برای ایجاد تعادل و کاهش قیمت مسکن در شمال تهران و در مقابل افزایش ارزش‌افزوده ملک در شهرری مواردی است که موافقان و مخالفان جدایی ری باید به آن بپردازند.
حال، سؤال اینجاست؛ جدایی ری از تهران به نفع مردم ری است یا به ضرر پایتخت‌نشینان؟
انتهای پیام/ی/الف
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
