به گزارش خبرگزاری فارس از خرم‌آباد، میلاد عارفی مقام 23 ساله متولد محله ماسور از مناطق جنوبی خرم‌آباد است که به گفته خودش با تلاش و پشتکار و تحمل سختی‌ها توانسته مسیر موفقیت در عرصه ورزش را طی کند و در محافل ورزشی حرف برای گفتن داشته باشد.
وی از 11 سالگی و به واسطه فعالیت برادر بزرگش که قهرمان ووشو است پا به عرصه ورزش گذاشته و بخش ساندا یا همان مبارزه را انتخاب کرده است.
این قهرمان ورزشی که دانشجوی ارشد تربیت بدنی است، می‌گوید: اگر می‌خواهیم ورزش در استان ما پیشرفت کند باید جامعه ورزشی و نه صرفا یک یا چند قهرمان ورزشی مورد حمایت قراربگیرد.
به بهانه کسب مدال طلای مسابقات جهانی که حدود دوماه پیش به دست آورد گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
مدال طلا؛ دسترنج ووشو کار لرستانی
این قهرمان ورزشی از چگونگی ورودش به عرصه ورزش صحبت می‌کند: برادر بزرگ من مجتبی عارفی مقام یکی از قهرمانان رشته ورزشی ووشو در استان بود، همین سبب شد که من به ووشو علاقه‌مند و بخش ساندا یا همان مبارزه را از حدود 11 سالگی انتخاب کنم ، حدود هشت سال است که ووشو را به طور حرفه‌ای دنبال می‌کنم، در واقع خانواده مشوق اصلی من بودند.
وی به برخی عنوان‌های خود در عرصه بین‌المللی اشاره و می‌گوید: علاوه بر کسب چندین مقام ملی اما سال 2014 توانستم طلای مسابقات جوانان جهان را که در ترکیه برگزار شد کسب کنم، سال 2015 در مسابقات بین‌المللی پارس در وزن 80 کیلو بزرگ‌سالان مدال طلا ، سال 2017 نیز مدال طلای جهانی روسیه را از آن خود کردم، همچنین در مسابقات جام جهانی 2018 چین توانستم مدال طلا را به دست بیاورم.
آخرین مدالی هم که کسب کردم مربوط به مسابقات شانگ‌های چین است که حدود دو ماه پیش برگزار و موفق شدم مدال طلای این دوره از مسابقات را برای کشور و استانم به ارمغان بیاورم.
پیشکسوتان در صحنه نماندند
عارفی مقام در ادامه با بیان اینکه هم اکنون مشغول مسابقات لیگ برتر هستم، تصریح می‌کند: به دلیل فراهم نبودن شرایط و زیر ساخت‌های لازم حدود 5 سال است که در تهران تمرین‌هایم را انجام می‌دهم.
وی با اشاره به وضع رشته ورزشی ووشو در استان می‌گوید: ووشو لرستان سال‌ها است که به خاطر رها کردن پیشکسوتان در حال وضع چندان مطلوبی ندارد، این درحالی است که در گذشته حضور قهرمانانی مانند مجتبی عارفی مقام، علیرضا صحرا نشین، امین جمشیدی و دیگران که قطب تیم ملی بودند ووشو استان را مطرح کردند.
این قهرمان ورزشی در پاسخ به این پرسش که چرا پیشکسوتان ووشو استان داشته‌هایشان را به ورزشکاران جوان این دیار انتفال ندادند، توضیح می‌دهد: ببینید این موضوع یک یا دو دلیل ندارد بلکه موارد متعددی دست به دست هم داده‌اند از جمله عدم حمایت‌های مالی و معنوی در دوره قهرمانی و پس از آن همچنین وجود برخی تنگ‌نظری ها که من به وضوح دیدم وهمین باعث شد که به تهران مهاجرت کنم از عدم رغبت پیشکسوتان استان است.
وی ادامه می دهد: البته حسی که به هم استانی‌ها و خانواده‌ام دارم سبب شده همواره با نام لرستان در میادین بین المللی حاضر شوم.
نبود اسپانسر و مشکلات مالی
عارفی در بخش دیگری از صحبت‌های خود به مهمترین چالش‌های پیش روی ووشوکاران استان نیز اشاره و می‌گوید: شاید بیان این نکته تکراری باشد اما مشکلات مالی و نبود اسپانسر از عمده‌ترین چالش‌های نه تنها ووشو کاران بلکه دیگر ورزشکاران استان شده ، این در حالی است که در صورت فراهم بودن زیر ساخت های مالی ورزش استان از جمله ووشو شرایط لازم برای طی کردن مسیر پیشرفت و موفقیت را دارد.
وی ادامه می‌دهد: مشکلات مالی سبب بی انگیزگی ورزشکاران شده و در مواردی شرایط مهاجرت آنها را به دیگر استان‌ها و حتی خارج از کشور فراهم می‌کند.
این قهرمان ورزشی معتقد است؛علت عدم حمایت ورزشی در استان این است که تاکنون این موضوع جانیفتاده و گرنه داریم افرادی که از تمکن مالی خوبی برخوردار هستند، به عنوان نمونه در استانی برای یک ووشو کار سوله ساخته می‌شود اما در استان ما از این‌گونه حمایت‌ها خبری نیست.
خواستن؛ رمز موفقیت
این ووشو کار خرم‌آبادی به علل موفقیت خود نیز اشاره و عنوان می‌کند: تلاش و تمرین مستمر شاید از ابتدایی ترین آیتم‌های موفقیت من بود، من در این راه سختی‌هایی را تحمل کرده‌ام که شاید جز خودم کسی از آنها اطلاعی نداشته باشد، اما فهمیدم که نمی‌‍شود با بروز کوچکترین مشکلی رها کرد، باید ماند و مبارزه کرد.
عارفی می‌گوید: اما مهمترین دلیل موفقیت من خواستن بود، من با همه وجود این را در مغزم حک کردم که باید قهرمان شوم و همینطور شد که بارها در مسابقات ورزشی دنیا دستم به عنوان فرد پیروز بالا رفته است.
وی با بیان اینکه ووشو ترکیبی از سه رشته ورزشی تکواندو ، بوکس و کشتی است، ادامه می‌دهد: رشته ووشو علاوه بر داشتن قدرت بدنی بالا نیاز به سرعت و چابکی هم دارد، و مهمتر از همه اینها اینکه مغز باید بپذیرد که من قهرمان بشوم.
مسوولان جامعه ورزشی را ببییند
عارفی یکی از خاطرات تلخ ورزشی‌اش را مصدومیت در اردوی تیم ملی جوانان عنوان و می افزاید: اولین باری که در اردوی تیم ملی جوانان شرکت کردم پس از ماه‌ها تمرین و درست یک ماه قبل از برگزاری مسابقات مصدوم شدم شرایط بسیار سختی را گذاراندم.
وی بیان می‌کند:اما برای من هر بار که پرچم کشورم در میادین مختلف برافراشته می‌شود شیرین‌ترین لحظات زندگیم است زیرا ثمره زحماتم را مشاهده می‌کنم .
عارفی مقام در بخش پایانی صحبت‌های خود تاکید می‌کند: من انتظارم از مسوولان این است که تنها یک ورزشکار یا قهرمان را نبییند بلکه به جامعه ورزشی کمک کرده و شرایطی را ایجاد کنند که جوانان ورزشکار با دیدن قهرمانان برایشان انگیزه ایجاد شود نه اینکه سرخورده و بی انگیزه عطای ورزش را به لقایش ببخشند، زمانی که به قهرمانان بها داده شود ورزش پیشرفت می‌کند.
گفت‌وگو از نسرین صفربیرانوند
انتهای پیام/
