سودای سیمرغ|«خوب بد جلف 2» فیلمی در سودای سیمرغ یا گیشه؟

گروه هنر ورسانه- مریم اویسی؛ در میان انبوه فیلم های اجتماعی و اکشن در جشنواره فیلم فجر جای خالی طنز احساس می شد که در شب پنجم جشنواره ،کمدی خوب بد جلف 2 ساخته پیمان قاسم خانی  برای اهالی رسانه در سینما ملت اکران شد.

بارها و بارها از موضوع تفاوت هجو و طنز شنیدیم و البته این موضوع که سینمای ایران برای فروش گیشه و یا جلب نظر مخاطب عامه پسند، سراغ فیلم هایی با خمیر مایه طنز می رود و گرایش مردم بیشتر نسبت به تماشای چنین فیلم هایی است.

متأسفانه، فیلم های  ژانر کمدی در سینمای ایران درخور بافت و نوع جامعه ما نیست ولی پیمان قاسم خانی در این اثر سعی کرده تا هم به بافت جامعه و سلیقه عامه مردم نزدیک باشد و هم با خط سیر داستانی، مسیر فیلم را هدایت کند و در لحظاتی لبخند با طعم تلخ طعنه به وضعیت جامعه را به روی لب بیاورد.

خوب، بد جلف 2 می توانست یک اثر مستقل باشد چون نه فلش بکی به قسمت اول دارد و نه نیازی به وام گیری گذشته در دیالوگ های فیلم  وجود دارد و اگر هم این نیاز احساس می شد، آن قدر کمرنگ و ضعیف است که می توان با حذف آن دیالوگ ها ، فیلم را پیش برد.

وقتی در سینما یک اثر سینمایی را به مخاطب ارائه می شود باید این موضوع را در نظر گرفت که او برای تماشای سریال به سینما نیامده است که تعلیق آخر هر قسمت او را وادار کند که فرداشب هم برای قسمت بعدی سریال، آن شبکه را انتخاب کند.

در سینما با مخاطبی سرو کار داریم که باید او را مثل آب در مشت دست تصور کنیم . هر تکان اضافی و هر دافعه ای می تواند، کاری کند که تمامی محتویات مشت  از دست برود. عنصر زمان، سرعت و جذب مخاطب به قدری حیاتی است که می تواند موجب شود بیننده ، فیلم را نیمه کاره رها کند.

علاوه بر این، مخاطب سینما معلوم نیست که چه زمانی دوباره پا به سینما بگذارد و آیا تمایل دارد که پس از مدت ها وقفه، قسمت سوم فیلمی را انتخاب کند که با گذشت زمان، چیز زیادی از آن را در ذهن ندارد؟ چرا که ساخت فیلم سینمایی زمان بر است و نباید توقع داشت به محض اکران یک قسمت، قسمت بعدی سریعا ساخته و جایگزین شود.

هم چنین، آنچه در سینمای جهان مرسوم است، برای فیلم های سینمایی دنباله دار مانند فیلم هنگ اور یا خماری که با استقبال زیاد تماشاگران مواجه شد، این است که  پایان مناسبی برای هر قسمت متصور می شوند که در این پایان، نقطه ای برای شروع قسمت بعدی وجود دارد.

در خوب بد جلف 2، درست در زمانی که بیننده منتظر این است که سرانجام  اتفاقات را مشاهده کند مانند سریال های تلویزیونی که با زیرنویس آنچه خواهید دید، بخشی از قسمت بعد را لو می دهند، ما شاهد قاب سیاه سفیدی از آنچه در آینده و در قسمت سوم اتفاق می افتد، هستیم.این پایان، پایان مناسبی برای یک فیلم سینمایی  نیست.

متأسفانه پیش از این، ساخت فیلم های طنز بی کیفیت با شوخی های اروتیک باعث شده تا ذائقه مخاطب به الزام وجود این نوع شوخی به عنوان ملاکی برای خنده دار بودن عادت کند.اگر فیلمی سعی کند تا طنز را جایگزین این نوع هجویات کند، چندان با استقبال تماشاگر مواجه نمی شود. از طرفی ، روشنفکران و علاقه مندان به سینمای معنا گرا نیز هزینه ای برای تماشای فیلم ژانر کمدی نمی پردازند و به این ترتیب یک فیلم طنز واقعی محکوم به شکست خواهد بود.

به همین دلایل، پیمان قاسم خانی هم سعی کرده که به طور غیر مستقیم و مستقیم از شوخی هایی با چاشنی ابتذال بهره ببرد تا موقعیت های کمیک بیشتری در فیلمش خلق کند.

یک بار دیگر پژمان جمشیدی که کشف سروش صحت  در دنیای بازیگری محسوب می شود، در نقش خودش ظاهر می شود و زوج سام درخشانی و پژمان جمشیدی تشکیل می شود. زوجی که با در کنار هم قرار گرفتنشان، متوجه می شویم  که بازهم بناست در فیلم، به دیالوگ های این دو کاراکتر و تراوشات ذهن بچه گانه شان بخندیم.از این رو می توان گفت که ابداع یا نوآوری برای خلق کمدی صورت نگرفته است.

در قسمتی از فیلم شاهد دیالوگی هستیم که به سینمای ایران و فیلم سازی در آن طعنه می زند و حتی به فیلم فجر و فیلم های سفارش شده ای که باید برای جشنواره حاضر شوند. این دیالوگ ها، نقطه قوتی برای اثر کمدی قاسم خانی محسوب می شود که در لابلای لمپنیسم، راهی برای بیان یک اعتراض و دغدغه باز کرده است.

شوخی با تدوین مناسب ترامپ هم از مشخصه هایی است که این فیلم را از سایر اثرهای طنز جدا می کند. پژمان جمشیدی با بازی در این فیلم و البته ارائه نقش های جدی در فیلم هایی نظیرایده اصلی، آذر، دو زیست نشان داد که در حال طی کردن دوران بلوغ بازیگری اش است.

سام درخشانی که پیش از این در تعدادی از سریال های تلویزیونی در نقش جدی حضور داشت، نمایش کمیک قابل قبول تر و جذاب تری نسبت به نقش های جدی دارد.

حامد کمیلی در این فیلم، توانسته به خوبی از عهده نقشی که به وی واگذار شده بر بیاید و حضورش در خوب، بد، جلف 2، باور پذیر و قابل پذیرش است.

بازیگران زن این فیلم، نقش سخت و یا تأثیر گذاری نداشتند  لذا نمی توان درباره بازی آنها اظهار نظر کرد چرا که هر فرد دیگری، جایگزین آنها بود هم به همین شکل و فرم، نقش را اجرا می کرد.

به نظر می رسد، خوب، بد جلف 2 بیشتر از آنکه سودای سیمرغ داشته باشد، سودای گیشه را دارد و انتهای دنباله دار آن هم نشان می دهد که این قصه سر دراز دارد و عوامل فیلم می خواهند تا  مدتی، مخاطب خود را برای تماشای فیلم، به سینما بکشانند.

انتهای پیام/