به گزارش خبرگزاری فارس از قم، «ابر بارانش گرفته» به کارگردانی مجید برزگر و «درخت گردو» به کارگردانی محمدحسین مهدویان دو فیلمی بودند که در پنجمین روز از اکران فیلم‌های سی و هشتمین جشنواره فجر در قم به روی پرده رفتند.
به گفته تحلیل‌گران سینما آثار مجید برزگر آثار خاص و متفاوتی در عرصه سینمای کشور به شمار می‌آیند و در مجموع این فیلمساز به قدم گذاشتن در فرم‌های خاص در مدیوم سینما شهرت دارد و فیلم‌هایش برای مخاطب عام ساخته نمی‌شوند.
سورن مناساکانیان، علی ثانی‌فر، نازنین احمدی، مزدک میرعابدینی، ارشیا نیک‌بین، حمیدرضا ملکی، کاوه هادی مقدم و منصوره ایزدپناه بازیگرانی هستند که در فیلم «ابر بارانش گرفته» ایفای نقش دارند.
سارا امینی کاراکتر اصلی فیلم«ابر بارانش گرفته» پرستار ۳۵ ساله‌ای است که به بیمارانش کمک می‌کند تا آرام شوند. نازنین احمدی که پیش از این تنها یک فیلم کوتاه «ترخیص» از او دیده‌ایم این نقش را بازی می‌کند.
برتری فیلمنامه بر کارگردانی در ساخت «ابر بارانش گرفته» مسئله‌ای است که بسیاری از مخاطبان به آن اذعان دارند. به گفته آرمان خوانساریان نویسنده «ابر بارانش گرفته» ایده اولیه این فیلمنامه متعلق به مجید برزگر بوده است و سپس با همکاری خوانساریان تغییراتی در آن اعمال و تکمیل شده است.
یکی از بزرگترین نقاط ضعف این فیلم پر بودن آن از صحنه‌های اضافی است، صحنه‌هایی که حذف آن‌ها به ارتقاء کیفیت فیلم کمک بیشتری می‌کرد. پایان بندی فیلم نیز چندان مخاطب‌پسند نیست و تأثیری که انتظار می‌رود را بر مخاطب نمی‌گذارد. در مجموع به نظر می‌آید این فیلم نتوانسته است نظر مخاطبان را به خود جلب کند.
«درخت گردو» اشک همه را آورد
فیلم «درخت گردو» فیلم دیگری است که در پنجمین روز از جشنواره فجر در قم اکران شد. این فیلم سوگنامه‌ای است که راوی حادثه تلخ و غم‌بار بمباران شیمیایی هموطنانمان در سردشت است و واقعی بودن ماجرای این فیلم سبب ایجاد ارتباط عمیق‌تر بین تار و پود آن با مخاطب می‌شود.
در این فیلم مهدویان چهار بار، چهار قبر می‌کند و دل مخاطب را ذره ذره در آن خاک می‌کند. کارگردانی این فیلم واقعا جای تحسین دارد چرا که از لحاظ بصری با یک فیلم کاملاً بی‌نقص مواجه هستیم. ترکیب بازیگران این فیلم یعنی پیمان معادی، مینا ساداتی، مینو شریفی و مهران مدیری نیز ترکیب خوبی است.
بازی پیمان معادی در این فیلم آنچنان متفاوت و تأثیرگذار است که باید گفت درست‌ترین انتخاب برای نقش قادر بوده است. او در این فیلم طوری غم را بازی می‌کرد که می‌شد صدای گریه را از دیوارهای سالن سینما هم شنید. و آنجا توی دادگاه لاهه طوری با لهجه کُردی در جواب کسی که پرسید "آیا امید دارید محاکمه‌ای برای عاملان این جنایت در کار باشد" گفت: «ما کردها اگر امیدمان را از دست داده بودیم تا حالا مرده بودیم» که انگار خود قادر زنده شده باشد.
عامل اصلی درخشش پیمان معادی با وجود اینکه هیچ ریشه کردتباری ندارد در این نقش را شاید بتوان در گفته‌های خود او یافت که در کنفرانس خبری این فیلم عنوان کرده است: «سیمرغ و بازتاب بین‌المللی برایم اهمیتی ندارد زیرا این فیلم بسیار مهم‌تر از این حرف‌هاست. این فیلم مهمی است. من این فیلم را عاشقانه بازی کردم و امیدوارم مردم آن را دوست داشته باشند. اجازه می‌خواهم از این فرصت استفاده کنم و از محمدحسین مهدویان بابت انتخاب شجاعانه‌ای که داشت و من را برگزید تشکر کنم.» به یقین عشق معادی به بازی در این نقش شاه کلید موفقیت او است.
اما نریشن مینا ساداتی در سر تا سر فیلم وصله ناجور این فیلم است، لحن بی‌جان و جمله‌های تکراری رمق فیلم را نشانه گرفته ولی این ضعف با وجود کارگردانی قوی و بازی پرقوت بازیگران آن باز هم چیزی از تأثیرگذاری فیلم کم نکرده است.
نکته مثبت دیگر فیلم موسیقی «حبیب خزایی فر» است که در تکمیل کارگردانی و در خدمت فیلم است و در احساساتی کردن مخاطب نقش پر رنگی دارد. تمرکز و توجه مخاطبان در طول تماشای این فیلم به پرده نقره‌ای و ابراز احساسات آشکار نسبت به صحنه‌های مختلف آن نشان از جلب نظر مخاطبان توسط این فیلم دارد.
انتهای پیام/78005*30
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
