به یاد مرد متواضع تحریریه خبرگزاری فارس

خبرگزاری فارس ـ گروه اجتماعی: پشت میز کارش نشسته است و آنقدر غرق در خواندن یک مطلب است که اصلا متوجه حضورم نمی‌شود؛ این مرد را 15 سال است می‌شناسم و او همانطور است مثل همان روزهای اول.

چهره‌اش شکسته‌تر شده است و موهای سفید کم‌کم روی موهایش خودنمایی می‌کند؛ اما هنوز همانطور مهربان است و متواضع؛ در حال ویرایش تصویر یک خبر است و تا از انجام صحیح آن، اطمینان حاصل نکرده، سربلند نمی‌کند.

در خبر خواندن هم سخت‌گیر است؛ گاهی یک خبر دو خطه که به دستش می‌رسد را چنان زیر و رو می‌کند که شرمسار می‌شوی چرا هنوز نمی‌توانی در خبر نوشتن راضی‌اش کنی.

با همه همکاران مهربان است و از حال همه جویا می‌شود؛ شب‌ها که تقریباً همکاران رفتند و خبرنگاران شیفت شب هستند، می‌آید اما صبح‌ها بعد از آمدن همکاران، می‌رود؛ همه به بودنش در تحریریه در ساعات اولیه صبح عادت کرده‌اند به خصوص که بعد از شب بیداری، آنقدر باانرژی است که باورت نمی‌شود، او شب تا صبح بیدار بوده و در حال کار بوده است.

عصر که وارد تحریریه می‌شود، اول از همه میز کارش را تمیز می‌کند و سیستم را روشن می‌کند و آماده به یراق برای کار می‌شود و همانطور مدت‌ها پشت سیستم مشغول کار است؛ ساعتی بعد برای رفع خستگی، میوه‌ای را پوست کنده و خرد می‌کنم، مثل همیشه به سمت میزش می‌روم و تعارف می‌کنم و او مثل همیشه بر نمی‌دارد و فقط تشکر می‌کند و باز هم مثل همیشه بهانه سن و سال را می‌گیرد یا می‌گوید الان میل به خوردن میوه ندارم اما خودش که چیزی می‌خواهد، بخورد، مدام تعارف می‌کند.

روز عید غدیر که می‌آید، صبح اول وقت به همه همکاران عیدی می‌دهد، چه آنکه به نزدش رفته و عید را تبریک گفته و چه آن همکاری که پشت میزش مشغول کار است؛ حتی اگر به هر دلیلی آن روز، همکاری را نبیند، عیدی‌اش را نگه می‌دارد و چقدر این اسکناس لای کیف پول به پول‌ها برکت می‌دهد.

وقتی می‌شنود که همکاری مشکلی دارد، برای حل آن دغدغه دارد و تلاش می‌کند، گوشه‌ای از کار را بر عهده بگیرد؛ همین چند وقت پیش بود که پیشنهاد داد تا در هزینه‌های خرید ماسک برای افراد نیازمند سهیم شود.

در این روزهای کرونایی، دست‌هایش را مدام شست‌وشو می‌دهد و ژل ضدعفونی‌کننده روی میزش است و او هم همراه همه ما دعا می‌کند که این روزهای سخت بیماری تمام شود.

***

حالا او دیگر پشت میزش نیست؛ سید عبدالله زاویه مرد متواضع، سختکوش و مهربان تحریریه خبرگزاری فارس برای همیشه چشمانش را بست.

زانوان‌مان دیگر یارای ایستادن ندارد؛ این چه امتحانی است که باید بهترین‌ها را از دست دهیم؛ حالا بیشتر و بیشتر باید تلاش کنیم و کمک کنیم تا این روزهای سخت کرونایی تمام شود.

کاش همه آنها که این روزها تحمل ماندن در خانه را ندارند و نسبت به بهداشت بی‌توجه هستند، بفهمند که انسان‌های بیگناهی به دلیل همین بی‌توجهی آنها، جانشان را از دست می‌دهند.

انتهای پیام/