برای کاستن از گرسنگان جهان، دولت ها باید به چیزی فراتر از مواد خوراکی ارزان بیندیشند

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: براساس گزارش جدید سازمان ملل، نرخ های گرسنگی و سوء تغذیه در جهان رو به افزایش است. این گزارش برآورد می کند که در سال 2019 تعداد 690 میلیون نفر -9/8 درصد از جمعیت جهان- دچار تغذیه ناکافی بوده اند. بنا بر پیش بینی سازمان ملل، این رقم تا سال 2030 از 840 میلیون نفر فراتر خواهد رفت.
اگر شما نیز از جمله کسانی هستید که سازمان ملل آنها را گرفتار ناامنی غذایی توصیف می کند، به این معنا که در دسترسی به مواد خوراکی مشکل دارید، باید بدانید که بیشتر از 2 میلیارد نفر در سطح جهان با این مشکل دست به گریبانند. این عده شامل افرادی در کشورهای ثروتمند، دارای درآمد متوسط و کم درآمد نیز می شوند.
این گزارش در ادامه ضمن تایید اینکه به نسبت مردان، زنان بیشتر احتمال دارد با ناامنی غذایی متوسط تا شدید مواجه شوند، می گوید طی چند سال گذشته  پیشرفت های ناچیزی در این زمینه حاصل شده است. به طور کلی یافته های این گزارش هشدار می دهند که از میان بردن گرسنگی تا سال 2030 – که یکی از اهداف اصلی برنامه  «توسعه پایدار» سازمان ملل را تشکیل می دهد- هر چه می گذرد بیشتر نامحتمل به نظر می آید.
همه گیری کووید19 تنها بر وخامت اوضاع افزوده است: این گزارش برآورد می کند که  گسترش این همه گیری و رکود اقتصادی ناشی از آن 83 تا 132 میلیون نفر دیگر را به جرگه افراد دچار تغذیه ناکافی سوق خواهد داد. ولی در تحقیقاتی که ما به عنوان کارشناسان مستقل سازمان ملل در حوزه گرسنگی انجام داده ایم، روشن است که این همه گیری، گرایش های موجود در زمینه دسترسی به مواد غذایی و تعذیه ناکافی را که تحت تصدی گزارشگر ویژه در زمینه حقوق مواد غذایی قرار دارد، صرفا تسریع می کند. این ویروس محرک اصلی افزایش تعداد روزافزون افراد دچار گرسنگی و ناامنی غذایی نیست.

قیمت مواد غذایی سالم چقدر باید باشد؟
کارشناسان سال ها در این باره بحث کرده اند که بهترین راه برای سنجش گرسنگی و تغذیه ناکافی چیست. در گذشته سازمان ملل تقریبا به طور کامل بر میزان کالری های دریافتی تمرکز داشت؛ رویکردی که پژوهشگران و گروه های مدافع حقوق گرسنگان همیشه این انتقاد را به آن داشته اند که رویکرد جامعی نیست.
گزارش سال جاری رویکرد فراگیرتری را در پیش گرفته که بر دسترسی به رژیم های غذایی سالم تمرکز دارد. نکته ای که این گزارش بر آن تاکید می کند این است که وقتی دولت ها پیش از هر چیز دیگری بر  اطمینان از دسترسی مردم به کالری های کافی تمرکز می کنند، این کار را با حمایت از شرکت های چند ملیتی بزرگ و ارزان و قابل دسترس کردن مواد خوراکی پرچربی، شیرین و به شدت فرآوری شده انجام می دهند.
این نگاه چند مسئله مهم را در ارتباط با اقتصاد سیاسی جهانی در ارتباط با غذا مطرح می کند. همانطور که در این گزارش جدید اشاره می شود، کسانی که در سطح فقر جهانی فعلی یعنی یک دلار و 90 سنت در روز زندگی می کنند، حتی در قالب خوش بینانه ترین سناریوها نمی توانند به شکل قابل اعتماد و همیشگی، به یک رژیم غذایی سالم دسترسی داشته باشند.
گزارش سازمان ملل به شکل جامع تری به یکی از دیرینه ترین مباحث جاری در حوزه کشاورزی می پردازد: اینکه قیمت منصفانه مواد غذایی سالم چقدر است؟
نکته ای که همگان بر آن اتفاق نظر دارند این است که یک رژیم غذایی سرشار از مواد گیاهی بهترین رژیم غذایی برای سلامت انسان ها و سیاره زمین است. اما اگر قیمت میوه ها و سبزیجات خیلی پایین باشد، در این صورت کشاورزان نمی توانند از پس تامین هزینه های زندگی خود بربیایند و به سراغ کشت یک محصول اغواکننده تر می روند یا به طور کلی از کشاورزی دست برمی دارند. و با کم شدن از میزان عرضه این مواد، هزینه ها در نهایت برای مصرف کنندگان بالا می رود . از آن طرف اگر قیمت ها بیش از حد بالا برود، آنگاه اکثر مردم توانایی خرید مواد غذایی سالم را نخواهند داشت و به خوردن چیزهایی روی خواهند آورد که از پس خریدن آن برمی آیند که بیشتر مواقع مواد غذایی فرآوری شده ارزان قیمت است.

نقش دولت ها
قیمت مواد غذایی صرفا بازتابی از عرضه و تقاضا نیست. همانطور که در این گزارش اشاره می شود، سیاست های دولت ها همیشه به طور مستقیم و غیرمستقیم بر این قیمت ها اثرگذار است.
برخی کشورها با هدف حمایت از تولیدکنندگان داخلی و اطمینان از عرضه با ثبات مواد غذایی، عوارض گمرکی را افزایش می دهند که باعث گران تر شدن مواد غذایی وارداتی می شود. کشورهای ثروتمندی چون آمریکا و کانادا و همچنین اتحادیه اروپا، یارانه های سنگینی به بخش های کشاورزی خود پرداخت می کنند.
علاوه بر این دولت ها می توانند پول مردم را در برنامه هایی چون آموزش کشاورزان یا دادن وعده های غذایی درمدارس هزینه کنند یا آنها را برای احداث جاده ها و تاسیسات انبارداری بهتر سرمایه گذاری کنند. یک گزینه دیگر پرداخت کوپن های غذایی یا پول برای خرید مواد غذایی به افراد گرفتار فقر یا اطمینان از این است که همه از یک درآمد پایه برخوردار هستند که امکان تامین هزینه های اساسی را به آنها می دهد. راه های متعددی وجود دارد که دولت ها می توانند با به کار بستن آنها اطمینان حاصل کنند که قیمت مواد خوراکی هم امکان تامین معاش مکفی را به تولیدکنندگان می دهد و هم مصرف کنندگان توانایی خرید غذاهای سالم را دارند.

هزینه های انسانی مواد غذایی ارزان قیمت
گزارش سازمان ملل بر تلاش جهت اطمینان از این موضوع تمرکز دارد که مواد غذایی تا حد امکان ارزان باشند. این کار به چند راه محدود می شود.
تحقیقات جدید نشان می دهند که تمرکز همیشگی بر قیمت ارزان مواد خوراکی، می تواند به خسارات زیست محیطی  و بی رحمانه شدن سیستم های اقتصادی دامن بزند. چرا که فقط این شرکت های بزرگ هستند که توانایی مالی رقابت در یک بازار متعهد به مواد غذایی ارزان قیمت را دارند. همانطور که تحقیق ما نشان داده، هم امروز و هم در گذشته عاملی که معمولا تعیین کننده دسترسی مردم به مواد غذایی بوده، میزان قدرتی است که در دست های عده ای معدود متمرکز شده است.
یک مثال رایج کارخانجات بسته بندی گوشت هستند که مراکز انتقال ویروس کرونا در آمریکا، کانادا، برزیل و اروپا بوده اند. در این کارخانه ها برای پایین نگه داشتن قیمت ها، کارگران شانه به شانه هم و با سرعتی باورنکردنی به کار فرآوری گوشت مشغولند. با شیوع ویروس کرونا، این وضعیت زمینه مساعدی را برای گسترش آن در میان کارگران فراهم آورد و پس از شیوع آن در کارخانه ها، این ویروس در اجتماعات نزدیک منتشر شد.
معیارهای بین المللی جدید به کارخانه ها اجازه می دهد تا همچنان به فعالیت خود ادامه دهند، اما به طریقی که امنیت کارگران تامین شود. از نظر ما دولت ها استانداردهای ایمنی لازم را برای متوقف کردن انتشار ویروس به شکل کافی و مناسبی به اجرا نگذاشته اند. در سطح جهانی چهار شرکت- جی بی اس برزیل، تایسون و گارجیل در آمریکا و شرکت اسمیتفیلد فودز متعلق به چینی ها- بر بخش تولید گوشت سیطره دارند. مطالعات نشان داده اند که این شرکت ها قادر به لابی کردن و اثرگذاری بر سیاست های دولتی به طرقی هستند که سود را بر ایمنی کارگران و اجتماعات مقدم بدارند.
ما با تحقیقات خود متقاعد شدیم که بهترین راه برای حصول اطمینان دولت ها از اینکه همگان به مواد غذایی خوب دسترسی دارند، این است که برخورداری از یک رژیم غذایی سالم را یک حق انسانی ببینند. این بدان معنی است که اطمینان حاصل شود مسئله سلامت، ایمنی و کرامت کسانی که مواد غذایی جهان را تولید می کنند، در گفتگوها بر سر قیمت رژیم های غذایی سالم، از جایگاهی محوری برخوردار باشد.
نویسنده: مایکل فخری (Michael Fakhri) استادیار حقوق بین المللی در دانشگاه اورگان / تینا زوالا (Ntina Tzouvala) استاد حقوق بین  الملل در دانشگاه ملی استرالیا
منبع: https://b2n.ir/814056

انتهای پیام.