مصائب زوج خبرنگار گچسارانی؛ کار ما و مردمی که در خط مقدم نداری هستند

به گزارش خبرگزاری فارس از گچساران؛ سمیرا نصاری و علی مراد کاظمپور زوج رسانه ای نوشته اند: هفدهم مرداد را روز خبرنگار نامیده اند اما هر روز روز خبرنگار است چرا که هر روز تاریخ را این خبرنگاران هستند که باید ثبت کنند.

قلم ما هر روز به حرکت در می آید تا از کارگرانی بنویسد که حقوق هایشان را چند ماه هست نگرفته اند یا از درد و مشکلات مردم.

قلم به حرکت در می آید تا همچون وظیفه امر به معروف و نهی از منکر عمل کند و از دردهای جامعه بگوید و لذتش آن زمان است که بدانی توانسته ای فریادرس آنانی باشی که فقط چشم انتظار اخبار تو هستند.

فرزندان در خانه منتظر هستند اما برای گزارش باید آماده شد و رفت.

در جاده ها و در پیچ و خم های سخت گذر اما باید رفت تا قلمت به حرکت در بیاید تا بتوانی آن روستایی را در آن گوشه کشور خوشحال کنی.

خسته از راه و بچه ها منتظر و هنوز نتوانستی به درس و مشق بچه ها برسی.

فرزندانت منتظر هستند اما کار را اولویت می دانی و تمام تلاش بر این است تا اول گزارشت را آماده کنی.

جلسه تمام می شود و مسولین با ماشین های دولتی عازم خانه می شوند تا استراحت کنند اما تازه کار اطلاع رسانی برای یک خبرنگار شروع می شود.

نمی دانی از گرانی بازار بنویسی یا از کرونا... نمی دانی از بیکاری جوانان گزارش تهیه کنی یا نبود کارگاه های کوچک در شهر گچساران.. درد شهر زیاد است و...

نمی دانی از درد پیرزن و پیرمرد ساکن بافت فرسوده شهر گزارش تهیه کنی که می گوید وام هم که بدهند اقساط آن را از کجا بیاورم یا خانواده ای که محتاج نان شب هستند و پیام داده اند.

این روزها و سالها که می‌گذرد هر روز احساس خستگی میکنم.. یکی از گزارش خوشحال می شود و آن که مورد نقد قرار گرفته است دیگر جواب تلفنت را هم نمی دهد.

امسال سالِ خبر بود.خبر کوتاه امابسیاربلند.کوئیدِ نوزده.خلاصه اما پُر از تفسیر.رسالت خبری +جنگ.جنگ کلمه وکائنات.جنگ خبرنگار و آنها که میدانند و رعایت نمی کنند انعکاس درد و درمان. انعکاس عکس پرستاران و عکس العمل مسئولین.مقوله ی درد و بی دردی
رسالت سنگین.وسنگین تر نگاه فرزندان چشم انتظارمان.جلسه پشت جلسه واضطراب از یک خبر ناشناخته.

باید حافظ مردم بود و حفظ خبر کرد و کودکانمان در خانه، ایمن در بیخبری. درد از دهانشان بیرون می آید با ماده و تبصره.با ماسک بدونِ ماسک. ما کلمه به کلمه می نویسیم.جلسه تمام می شود و مسئولین میروند.

همانها که فرزندانشان در خانه با مادر از هشتکِ جدید پدر می خندند. و ست میکنند لباس پدر و ماسک را.

و ما، من و همسرم زوج خبرنگار، اضطرابِ همسفری کوچک، اگر با ما به حریم خانه آمده باشد چه؟ و کودکانمان که وعده هایشان یک در میان با غیبتِ ما حذف می شود.

و دغدغه ما، من وهمسرم، زوج خبری، یک در میان شدن وعده های مردم بیکاری و بیکاری.بیکار نمی شویم.

آنقدر که فرصت نظارت بر کلاس آنلاین فرزندمان از دستمان میرود و دغدغه ژن های خوب، فرصتهای طلائی برای سرمایه گذاری در بورس.بورس؟

راستی فرصت شغلی ما به کدام بها می ارزد؟ آینده ما، من و همسرم زوج خبرنگار و فرزندانمان با این پاسداشت خبری برای مردمی که در خط مقدم نداری هستند چه میشود.؟

ما مگر مردم نیستیم؟ اما مهم این است باید به راهی که در آن قدم گذاشته ایم ادامه دهیم تا.

انتهای پیام/