بازگشت به هژمونی لیبرال آمریکا

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: بعد از چهار سال ریاست جمهوری دونالد ترامپ، ترک عن قریب کاخ سفید از سوی او باعث خیزش موجی از امیدواری ها شده است. «اخلالگر بزرگ» جای خود را به جو بایدن خواهد داد که یک انترناسیونالیست و عرفی گراست. او برخلاف ترامپ اروپا و ناتو را دوست دارد و از جمله با محترم شمردن تجارت آزاد، با دوستان آمریکا بهتر از دشمنان سنتی اش رفتار خواهد کرد. در قلمرو امنیتی او متحدینش را با تهدیدات دال بر «پولش را بدهید وگرنه بیرون می رویم!» از میدان به در نخواهد کرد. چندجانبه گرایی یک بار دیگر راهنمای سیاست در آمریکا خواهد شد. ریاست جمهوری او به معنای بازگشت به هژمونی لیبرال به جای هژمونی غیرلیبرال تنگ نظرانه ترامپ خواهد شد.
اصطلاح «لیبرال» به یک نظم بین المللی مبتنی بر قواعد، ترویج دمکراسی و جوامع باز اشاره دارد. ترامپ مستقیما این اصول را کنار نگذاشته بود، ولی میل وافری به مردان قدرتمند جهان نیز از خود نشان داده بود و به تناوب با امثال ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه و کیم جونگ اون رییس کره شمالی نشست و برخاست می کرد. (البته نمی توان گفت که نوازش عربستان سعودی از سوی آمریکا به ترامپ محدود می ماند، هر دولتی برای مدتی از یک نگرش پیروی کرده و به آن احترام گذاشته است، مثل نگرش: «شاید او یک حرامزاده باشد، ولی حرامزداده ماست.») ترامپ به خصوص در حوزه تجارت به دنبال یک بازی بسیار نامتوازن برد- باخت بود. این نوع از بازی نشانگر دور شدن از سنت آمریکایی پساجنگ سرد بود که بر پیامدهای برد- برد که در آن هر دو طرف بازی برنده باشند تاکید داشت. ترامپ جهان را به سمت سیاست های قدرت قرن نوزدهمی کشاند: از این منظر کشورها هیچ دوست دائمی نداشتند، فقط دارای منافع دائمی بودند.
طبیعتا ما اکنون نسبت به اعاده نظم لیبرال قدیمی امید داریم. تحت ریاست جمهوری بایدن بازسازی هایی رخ خواهد داد، رئیس جمهوری که نزدیک به نیم قرن در فضای امپراتوری لیبرال آمریکا درس خوانده است. اما باید به خاطر داشت که ترامپ به تمام معنا یک لغزش از مسیر نبوده است. سابقه چرخش آمریکا به سمت «بیشتر برای ما» و کمتر برای دیگران» به قبل از فرمانده کل توئیتر باز می گردد.
به یاد داشته باشید که اگرچه ترامپ دستور به خارج کردن هزاران سرباز آمریکایی از اروپا را در سال 2020 صادر کرد، اما دولت باراک اوباما (که بایدن در مقام معاون رئیس جمهوری او خدمت می کرد) همین کار را در سال 2012 انجام داده بود.  در مقایسه با تمام فشارهای ترامپ بر اروپا، اوباما نیز  از این شکایت داشت که «سواری های مجانی مرا عصبانی می کنند.» این اوباما بود که آغازگر کاستن از هزینه های قدرت آمریکا در خاورمیانه بود و تعداد سربازان را در افغانستان و عراق کاهش داد و در عین حال از مداخله در موضوع جنگ افزارهای شیمیایی بشار اسد در سوریه خودداری کرد.
وقتی ترامپ وعده خاتمه دادن به «جنگ های همیشگی» آمریکا می داد، صرفا در حال رونوشت کردن سیاست های اوباما بود. این سلف ترقی خواه او بود که با گفتن اینکه «زمان آن است که بر ملت سازی در اینجا در داخل کشور تمرکز کنیم»، آزمودن نوانزواگرایی را آغاز کرد. وعده ترامپ مبنی بر اجرای یک برنامه یک تریلیون دلاری بازسازی زیرساخت ها - «اول آمریکا» به خاطر توسعه و رفاه داخلی- انعکاسی از سیاست های اوباما بود.
می خواهم بگویم که سابقه چرخش آمریکا به سمت داخل به پیش از ترامپ بازمی گردد و در دوران بایدن نیز به کلی معکوس نخواهد شد. چرا که هر دو جناح چپ و راست خواستار حمایت از اقتصاد داخلی – کنترل رقابت خارجی- هستند. یک سیاست مهاجرتی سخاوتمندانه تا وقتی خوب بود که دمکرات ها در اپوزیسیون قرار داشتند و می توانستند جمهوریخواهان را به عنوان  بومی گرایانی شرور به تصویر بکشند. اما به سختی می توان گفت که دولت بایدن درهای آمریکا را به روی جمعیت انبوه مهاجران جهان خواهد گشود و آن بخش از مرزهای مکزیک را که در دوران ترامپ ساخته شده از نو باز خواهد کرد.
 همچنین دولت بایدن رقابت قدرت با چین را که سیاست های حمایت از اقتصاد داخلی و رعایت نکردن حقوق اموال معنوی توسط آن یکی از منابع اصلی تنش بین دو کشور است، کنار نخواهد گذاشت. آمریکا به تثبیت بیشتر خود در پاسیفیک غربی ادامه خواهد داد، منطقه ای که یک رقابت کلاسیک بین  یک قدرت رو به ظهور مستقر در خشکی و یک قدرت دریایی تثبیت شده رو به افزایش دارد. دمکرات ها و جمهوریخواهان عمدتا نسبت به «مهار2» و حلقه دفاعی منطقه ای بازیگرانی نظیر هند، ژاپن، کره جنوبی، تایوان و استرالیا متعهد هستند.
در خاورمیانه بایدن پیشتر تاکید کرده که سعی خواهد کرد توافق اتمی با ایران را  ولو نه با همان روش ها و  حسن نیت رئیس سابق خود اوباما احیا کند. دولت آینده با اتحاد ضد ایرانی بین اسرائیل و کشورهای عرب خلیج فارس کاری نخواهد داشت و اشتباه دولت اوباما را در دنبال کردن یک «بازتنظیم اساسی روابط» با روسیه تکرار نخواهد کرد.
از سال 2009 پوتین رئیس جمهوری روسیه به یک قدرت توسعه طلب تبدیل شده که بر اروپا، شمال آفریقا و خاورمیانه فشار وارد می آورد. هرچند اروپاییان از پیروزی بایدن اظهار خوشحالی می کنند، اما باید خود را برای از سرگیری مطالبات آمریکا مبتنی بر افزایش دادن هزینه های دفاعی خود آماده کنند. به هر ترتیب آلمان باید انتظار فشار بیشتر آمریکا بر خط لوله نود استریم2 را داشته باشد که یک پروژه مشترک روسی-آلمانی است که اروپای شرقی را دور می زند و وابستگی انرژی آلمان را به روسیه افزایش می دهد.
با اینکه بایدن خود را به عنوان فردی ضد ترامپ به نمایش می گذارد، اما وقتی پای چین، روسیه و رقابت تجاری با اروپا به میان می آید، همان هسته منافع راهبردی آمریکا را دنبال خواهد کرد. با این حال همانطور که فرانسوی ها می گویند، این لحن است که موسیقی را می سازد. دولت بایدن  تغییری را در سبک دیپلماسی آمریکا به وجود خواهد آورد که استقبال زیادی از آن به عمل خواهد آمد و زمختی ترامپ را با حرفه ای گری مودبانه جایگزین خواهد کرد.
مثل زندگی خصوصی، تا رعایت احترام و مدنیت در روابط بین المللی راهی طولانی پیش روست. گذشته از تغییر لحن، بایدن بازی های باخت- برد کمتر و بازی های برد- برد بیشتری را دنبال خواهد کرد. او بر منافع مشترک تاکید خواهد کرد و به دنبال احیای رهبری آمریکا با کاستن از تضادها به جای یکجانبه گرایی همراه با بی نزاکتی خواهد بود. برای مثال او قصد دارد خروج سربازان آمریکایی از اروپا را که ترامپ دستور آن را داده متوقف کند. 
بایدن با رها کردن دکترین «اول آمریکا»ی ترامپ، بقیه جهان غرب را به یک نفس راحت – اما نه یک ناهار مجانی- دعوت خواهد کرد. همانطور که او مدتی پیشتر در فارن افرز نوشته، «دستور کار دولت او، ایالات متحده را بار دیگر به صدر میزی بازخواهد گرداند که در آن نه تنها با سرمشق قدرت آمریکا، بلکه با قدرت سرمشق آمریکا» رهبری خواهد کرد.
اما سرانجام قدرت قدرت است و قدرت آمریکا درصحنه بی رقیب باقی می ماند. کسانی که از ترامپ  بیمناک بودند و از او نفرت داشتند، باید هم از نتیجه انتخابات آمریکا اطمینان خاطر دوباره ای پیدا کنند. بایدن بی شک سنجیده تر و با چهره ای دوستانه تر دست به شمشیر قدرت آمریکا خواهد برد. با فرارسیدن روز تحلیف در ماه ژانویه، درهای آمریکا بار دیگر به روی کسب و کارها باز خواهد شد. اما جهان باید خود را برای کمی چانه زنی سخت نیز آماده کند.
نویسنده: یوزف یوفه (Josef Joffe) عضو موسسه هوور در دانشگاه استنفورد و از اعضای تحریریه هفته نامه آلمانی دی زایت
منبع:  https://b2n.ir/229517 

انتهای پیام.