پلیس آمریکا به دانش آموزانی که نمرات پایینی می گیرند به چشم «مجرم بالقوه» نگاه می کند

خبرگزاری فارس ـ گروه غرب از نگاه غرب: در مثلا سرزمین آزادی، به ما گفته می شود که همه مردم بیگناه قلمداد می شوند تا وقتی که گناهکار بودن آنها اثبات شود. اما اگر بیشتر دقت کنید، می بینید که در حاکمیت پلیسی امروز آمریکا، این گزاره «همه بیگناهند مگر آنکه خلافش اثبات شود» مضحکه ای بیش نیست. اگر نسبت به این حرف تردید دارید، فقط کافی است نگاهی به اطلاعاتی بیندازید که نشان می دهند تعداد بسیار زیاد 74 درصد از زندانیان در سراسر کشور هنوز به جرمی محکوم نشده اند.
درست است که بسیاری از این افراد  بابت جرایمی که مرتکب شده اند در انتظار دادگاه به سر می برند، ولی افراد بیگناهی نیز پشت میله های زندان به سر می برند تنها به این دلیل که توانایی سپردن وثیقه را ندارند. یک کشور آزاد- که مدعی صیانت از حقوق شهروندان خود است- نباید صدها هزار نفر از افراد به ظاهر بی گناه را در زندان نگه دارد. با این حال وضعیت موجود چنین است.
گزارش اخیری که نشریه تامپا بی تایمز منتشر کرده، نشان می دهد که حاکمیت پلیسی آمریکا چه اندازه  مصمم است تا خط تولید جامعه به زندان را که افراد بیگناه همچنان وارد آن می شوند فعال نگه دارد. پلیس در فلوریدا در تلاش برای زدن برچسب مجرم به کودکان، آنها را از سنین پایین هدف گرفته است، با وجود اینکه این کودکان به کلی بی گناه هستند.
دفتر پلیس پاسکو فهرست محرمانه ای از دانش آموزانی جمع آوری می کند که بر اساس معیارهای مضحکی همچون وضعیت نمرات آنها اعتقاد دارد «توی خط جرم و جنایت می افتند».
بر اساس چنین معیارهایی قطعا کسانی چون توماس ادیسون یکی از موفق ترین مخترعین تاریخ بشر بعد از آنکه در 12 سالگی او را به خاطر نمرات ضعیف در ریاضیات و ضعف تمرکز از مدرسه بیرون کردند، برچسب مجرم می خورد.
به همین ترتیب احتمالا استیون اسپیلبرگ تولید کننده معروف سینما نیز بعد از آنکه مدتی ترک تحصیل کرد اما با قدرت بیشتری به عرصه تحصیل بازگشت، چنین برچسبی می خورد. 
کودکان در سنین پایین تر دست به انتخاب های نامناسبی می زنند و این انتخاب ها هرگز نباید آنها را در نوعی فهرست زیرنظر پلیس یا پایگاه داده های جنایی قرار دهد.  این چیزی از تاکتیک های «پیشا جرم» ندارد که در نهایت به جدایی سازی تیره و تار جوامع  بر اساس امتیاز های هر ایالت می شود.
با این حال دفتر پلیس پاسکو از داده های مدارس این منطقه و اداره کودکان و خانواده ها برای تهیه همین فهرست از میان مدارس راهنمایی و دبیرستانی استفاده می کند که به اعتقاد آنها کارشان به جرم و جنایت خواهد کشید.
به نوشته تامپا بی تایمز دفتر پلیس از این تاکتیک ها دفاع کرده و گفته است که شیوه های به اشتراک گذاری داده های این دفتر با مدارس این منطقه سابقه ای 20 ساله دارد و با هدف  امن نگه داشتن محیط مدارس صورت می گیرد. به گفته او فقط یک تحلیلگر اطلاعاتی کودکان و ماموران منبع مدارس به این اطلاعات دسترسی دارند.
این اداره می گوید که استفاده از این اطلاعات می تواند به کودکان مشکل دار کمک کند، اما والدین این کودکان هیچ تصوری از این ندارند که پلیس بر کودکان آنها نظارت دارد تا به طور بالقوه برچسب مجرمین آینده به آنها بزند.
 سخنگوی این اداره پلیس می گوید: «این برنامه ها در پیوند با «سیستم هشدار اولیه مدارس این ناحیه»، بر اساس برنامه ها یا منابع موجود، توصیه هایی را در اختیار اجتماع یا مدرسه می گذارد و کسانی را که تجربیات کودکی ناخوشایندی داشته اند راهنمایی می کند، اتفاقی که از نظر آکادمیک ثابت شده به احتمال تشدید قربانی شدن، مشکلات سلامت روانی و دیگر مسائل منجر می شود.»
مقامات مدارس توضیح داده اند که آنها حتی از وقوع چنین نظارتی بر کودکان بی خبرند. کورت براونینگ مدیر دو دبیرستان به این روزنامه گفته است که وی خبر ندارد که اداره پلیس از داده های مدارس برای شناسایی کودکانی استفاده می کند که احتمال مجرم شدن آنها وجود دارد.
براونینگ می گوید: «ما با دفتر کلانتر توافقی داریم. این رابطه به دنبال اتفاق غم انگیز دبیرستان  مارجوری استون من داگلاس در سال 2018 تقویت شد و این کار شامل رویه هایی برای به اشتراک گذاری دو طرفه اطلاعات است که می تواند جان کسانی را نجات دهد و به مداخلات به موقع در مورد دانش آموزانی منتج شود که در خطر قرار دارند.»
این برنامه که سیستم هشدار اولیه نامیده می شود نمرات دانش آموزان، نحوه حضور و غیاب و رفتار آنها را زیرنظر دارد. اگر دانش آموزی قربانی سوء استفاده یا شاهد چنین اتفاقی باشد، این احتمال که پلیس به آنها برچسب مجرم بزند بیشتر می شود.
طبق دستورالعمل این برنامه، چیزهایی که دانش آموز را واجد قرار گرفتن در دسته بندی «در معرض خطر» می کند می تواند هر چیزی باشد، از گرفتن یک نمره پایین در کارنامه یا  غیبت از مدرسه به مدت بیشتر از سه بار در هر ترم. از سایر عواملی که برای این کار در نظر گرفته می شود، می توان به شاهد خشونت های خانگی بودن، در زندان بودن یکی از والدین و قربانی سوء استفاده یا سهل انگاری قرار گرفتن اشاره کرد.
اداره پلیس بعد از گردآوری این اطلاعات - به همراه نمرات و داده های دیگر-  آنها را وارد سیستمی می کند که با امتیاز دادن به کودکان آنها را در 16 طبقه بندی جای می دهد. به این ترتیب کودکان بی خبر از همه جا برچسب  های «تحت نظر»، «در معرض خطر»، «در مسیر مجرمیت» یا «مجرم» زده می شود.
صدها کودک در این فهرست قرار دارند. دفتر کلانتر منکر این می شود که این فهرست برای زدن برچسب مجرم به کودکان مورد استفاده قرار می گیرد و ادعا می کند که از آن برای شناسایی کودکانی استفاده می شود که در خطر قربانی شدن، مدرسه گریزی، آسیب به خود و سوء استفاده جدی قرار دارند. اما به گزارش نشریه تامپا بی تایمز، پیش بینی رفتار مجرمانه آتی تنها دلیل تهیه این فهرست است و این اداره  به سختی می تواند چیز دیگری ارائه کند.
فکر کردن به اینکه پلیس ها در تلاش برای پیش بینی رفتار مجرمانه آتی جاسوسی کودکان را کنند تکان دهنده است. خوشبختانه این گزارش تامپا بی تایمز بخشی از این معضل را که باید بسیار بیشتر از اینها موشکافی شود، روشن کرده است.
به نوشته این روزنامه لینت عطایی مشاوری که در مورد قوانین حریم خصوصی دانش آموزان کار می کند می گوید: «آیا می توانید تصور کنید که فرزند شما در این شهرستان زندگی می کند و مقامات شهر فهرستی دارند که به آنها می گوید فرزند شما ممکن است در آینده یک مجرم شود؟ آیا می توانید فکرش را بکنید که شما هیچ راهی برای فهمیدن این ندارید که آیا فرزند شما هم در این فهرست قرار دارد یا نه؟ اینجا منطقه ای است که  میلیون ها دلار را خرج پلیس پاسکو می کند تا دانش آموزان شهر را به عنوان مجرم هدف قرار دهد.»
به راستی که این کار از  فیلم «گزارش اقلیت» هم بدتر است.
نویسنده: مت اگوریست  (Matt Agorist) روزنامه نگار مستقل و تحلیلگر اطلاعاتی پیشین
منبع: https://b2n.ir/973611

انتهای پام.