بانویی فراتر از زمان و مکان

به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، امروز را در سوگ بانویی نشسته‌ایم که سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار، شمع یک‏‌تنه حقیقت را خاموش نکند، فرشتگان هم از این داغ گریانند، زمین شیون می‌کند و آسمان می‌گرید.

امروز داغدار همسری شدیم که دفاع از امام زمانش را بر عشق بی‌بدیل و الهی‌اش ترجیح داد، داغدار مادری که شش ماهه‌اش را فدا و با رفتنش دیگر عزیزانش را در غربت زندگی غرق کرد تا صدای عدالت خاموش نشود.

و عزادار دختری که با غروب غمبار خورشید فروزان رسالت در ۲۸ صفر سال دهم هجری، بیرق باورهای تابناک آسمانی و علم پیکار با سران ظلم، غصب و غارت را بر دوش گذاشت، تا هدایت نبوی و سعادت علوی را پاس بدارد و به گوش آیندگان برساند.

در هنگامه‌ای که سیاهی غصب حق و غبار غربت، اندیشه‌های خردورزان را به گونه‌ای آزار می‌داد که کمتر کسی یارای حضور در صحنه اعتقادی و دفاع در عرصه سیاسی را در خود می‌دید، امّا در این میان بانوی بزرگ اسلام حضرت فاطمه زهرا(س) برتر از هزاران مرد قدرتمند، پا به میدان مبارزه گذاشت و شهادتی را رقم زد که در کرانه‌ تاریخ بی بدیل است و نام یک زن را فراتر از زمان و مکان ماندگار کرد.

زهرای اطهر(س) در برابر جریاناتی که بعد از رحلت رسول مکرّم اسلام به وجود آمد، ساکت ننشست و دست به مبارزه سیاسی زد و با سخنرانی‌های افشاگرانه، به بیان ماهیّت غاصبان خلافت و مصیبت‌های وارده توسط آنها پرداخت.

گرچه دوران حیات ریحانه محمدی پس از ارتحال پیامبر اکرم(ص) بسیار کوتاه بود، امّا خط مشی سیاسی آن حضرت در طول حیات نشان می‌دهد که موضع‌گیری‌اش معقول‌ترین و پسندیده‌ترین روش ممکن بود و هرگونه حرکت و موضع‌گیری دیگری غیر از آن ممکن بود ضربات جبران ناپذیری بر پیکره اسلام وارد سازد.

آن بانوی بزرگوار در مواردی علاوه بر اطلاع و پیش‏گیری از اقدام دشمنان، خود مستقیماً به صحنه می‏‌رفت و به حمایت و دفاع از پیامبر عزیز می‏‌پرداخت و دفاع از حریم رسالت از مهمترین کارکردهای سیاسی ایشان بود.

زهرای مرضیّه (س) در اثبات حق و مقابله با انحراف در رهبری امت اسلامی از هیچ کوششی فروگذار نکرد و این امر را تکلیف خود می‏‌دانست، فاطمه(س) عنایت ویژه‏‌ای به مسأله دفاع از امامت و ولایت امام علی(ع) داشت و به‌عنوان یک وظیفه اجتماعی در قالب‏‌های مختلف بر آن اهتمام و جدیّت می‏‌ورزید.

صدّیقه طاهره(س) حرکت و هدایت انسان‏‌ها را بدون امام، سکون و ساکت می‏‌دانست و زمام‌داری زیان‌آلود و باطل نااهلان را عامل دور ماندن مردم از مسیر صراط مستقیم قلمداد می‌کرد، بنابراین دفاع از حریم ولایت دومین کارکرد سیاسی ایشان به عنوان یک الگو است.

اعتراض به سکوت مردم، کارکرد سیاسی دیگری است که در هر زمان و مکانی کارایی دارد، دخت گرامی رسول خدا (ص) می‏‌دید که با خروج رهبری از محور خود چه بسا ممکن است امور مهم دیگر نیز دچار این آفت شود و هرگونه ساکت ماندن نوعی مهر تأیید بر کارهای ناروا باشد و چه بسا حتی برای همیشه کاری قانونی جلوه داده شود و نشانی بر حقانیت مدّعیان خلافت تلقی گردد، از این رو آن حضرت در مواردی مخالفت خود را با اعتراض و انتقاد و شکوه به اثبات رساند.

زهرای مرضیه (س) حکومت علی(ع) را همان حکومت پیامبر(ص) و استمرار نبوت و رسالت می‏‌دانست، خانه امیرالمؤمنین(ع) را مهبط وحی و شخصیت آن حضرت را شخصیتی دانا به امور دنیا و آخرت معرفی می‏‌نمود و کنار زدن آن بزرگوار را خسارتی بزرگ و روشن می‏‌شمرد.

 از اقدام‏ های روشنگرانه آن حضرت(س) افشای ماهیت سیاست‌ستیز با علی(ع) بود، صدیقه طاهره (س) معتقد بود کسانی که علی (ع) را از صحنه بیرون کرده‏‌اند، از شدّت عمل او در برابر مخالفان دین و قاطعیتش در مقابل دشمنان اسلام و افزون‌طلبان بیم دارند؛ آنان می‏‌دانند علی(ع) در اجرای عدالت ذره‏‌ای کوتاهی نخواهد کرد و در راه تحقق احکام الهی از مرگ نمی‏‌هراسد، از این رو او را کنار زدند تا به آسانی به اهداف شخصی و خواسته‏‌های نفسانی‌شان دست یابند، حضرت زهرا(س) نیز با افشای فتنه‌ها که از دیگر کارکردهای سیاسی ایشان است، در مسیر دفاع از ولایت، دشمن را رسوا نمود.

دوست‌شناسی از دیگر کارکردهای سیاسی حضرت زهرا (س) است، آشنایی با عیار محبت و دوستی از سوی حضرت فاطمه (س) زمینه‌ساز نوسازی باورها و پاک‌سازی دل و دیده‏‌ها شد.

در سیره آن حضرت سه ویژگی بنیادین در «محبوبیّت» می‏‌یابیم: نخست ارتباط خالصانه با آفریدگار، سپس نگرش عاشقانه به رسول خدا و سرانجام رسیدگی به خلق خدا.

به بیان دیگر، خودیّت و منیّت و خودخواهی‏‌های انحصارگرانه از رواق اندیشه و عشق دختر گرامی پیامبر(ص) دور بوده و آن حضرت راهی روشن از نور صفا و صداقت و اخلاص پیش‌روی خویش قرار داده بود.

معیارهای راستینی که در دوستی‏‌های انسیّه حورا(س) به چشم می‏‌خورد، موجب گردید که روزی از برخی دوستی‏‌ها بی‌زاری جوید و با صراحت و شفّافیّت تمام لب به سخن گشوده و فرمود: انّی لا احبُّ الدّنیا؛ من دنیای دنیاپرستان را دوست ندارم.

شناخت دشمن و آگاهی از معیارهای دشمنی، اندیشه‏‌ای روشن در فراز و فرودهای زندگی فردی و اجتماعی به انسان می‏‌بخشد.

صدیقه کبری(ص) با سخن آسمانی خود نخستین معیار دشمن‏‌شناسی را دشمنی و مخالفت با اهل بیت رسول خدا (ص) معرفی می‏‌کند و با صراحت بسیار می‏‌فرماید: «هر کس با ما دشمنی کند، با خدا ستیز نموده است و آن کسی که با ما مخالفت کند، با پروردگار رو در رو شده است و بر مخالف ما عذاب دردناک و مجازات شدید الهی در دنیا و آخرت واجب می‏‌گردد.»

 در سخن و سیره آن حضرت (س) ستایش دوستان و نکوهش دشمنان خط پایانی نخواهد داشت، با ارائه تدبیری خردمندانه، عرصه ستم‌ستیزی و میدان مبارزه با دشمن را فراتر از زمان و مکان گسترش داده‌ بود تا نمای افراد از ارزش دوستی‏‌های الهی و زشتی دشمنی‏‌های شیطانی تا روز رستاخیز آگاهی یابند؛ از این رو در وصیتش به حضرت امیر(ع) علاوه بر سفارش به دفن شبانه، حتی حضور دشمن در تشییع جنازه اش را نیز منع می‌کند.

شهادت این حضرت، مهر تاییدی بر دشمنی دشمنان اسلام از ابتدا تا کنون است و شخصیت ایشان الگویی است که تاریخ هیچ‌گاه، شاهد تکرارش نخواهد بود.

انتهای پیام/ ن