بهشت با کلیددارانی بی ثبات!

گروه سیاسی خبرگزاری فارس ـ یادداشت میهمان ـ سوده نجفی، رئیس اندیشکده حکمرانی تهران: با مروری بر تاریخچه حضور چهره های مختلف در ساختمان بهشت بعنوان شهردار تهران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، می توان دریافت که به لحاظ زمانی تقریباً در نیمی از چهل و سه سال گذشته، مدیرانی با طول زمان مدیریت کمتر از دو سال سکان مدیریت این شهر را به عهده داشته اند و به تبع همین موضوع، مدیران ارشد حوزه شهری شامل شهرداران مناطق و روسای سازمان ها و شرکت ها نیز دچار همین سرنوشت بوده اند. این موضوع به خوبی نشان می دهد در اغلب مواقع وجود ثبات در راس مدیریت شهری، دغدغه تصمیم گیرندگان در این حوزه نبوده و یا انتخاب دقیق و آینده نگرانه ای برای این جایگاه مدیریتی استراتژیک که ارتباط مستقیم و بی واسطه ای با نوع و کیفیت زندگی شهروندان دارد، انجام نشده است. عدم ثباتی که نمود پیدا کردن نتایج راهبردی مدیریتی را در بسیاری از مواقع مختل نموده است.

ثبات در مدیریت مفهومی دوگانه است که می تواند در شرایطی متفاوت، تبعاتی مثبت و یا منفی داشته باشد. بدیهی است همانگونه که تغییرات بهنگام مدیریتی می تواند یک سازمان را از رکود و بی تحرکی خارج نموده و سبب به وجود آمدن رویش های فکری، نوآوری ها و از منظری دیگر گردش قدرت گردد، بی ثباتی مدیریتی بخصوص در جایگاهی کلان نیز می تواند باعث سرخوردگی، در اولویت قرار گرفتن برنامه های کوتاه مدت، غفلت از اتخاذ استراتژی های بهینه میان مدت و بلند مدت و نیز عدم بازدهی مناسب برنامه ها گردد. بنابراین در وهله اول، انتخاب درست و در مرحله بعدی توجه به ثبات مدیریت در جایگاه شهرداری کلان شهری مانند تهران که الگوی برنامه ریزی بسیاری از شهر های دیگر کشور است، شاید مهمترین وظیفه شورای اسلامی شهر و نیز مهمترین مطالبه شهروندان از این نهاد مدنی می باشد. در بسیاری از جوامع شهریِ دارای فرایند انتخاب مدیران با محوریت شایسته سالاری، ثبات در مدیریت در یک دوره زمانی قابل قبول، نیاز اولیه برای رسیدن به اثربخشی در برنامه ها و طرح ها به حساب می آید.

در نظام های سیاسی مردم سالار که از ابزار انتخابات برای اعمال حاکمیت رای مردم و گردش قدرت در طیف های مختلف سیاسی بهره می برند، تغییرات گسترده در مدیریت های کلان، یکی از امور معمول است که گاهاً باعث افزایش هزینه های سازمان ها، تصمیم گیری با معیار های سیاسی کوتاه مدت و عدم امکان برنامه ریزی های کلان می گردد. بنابراین همانقدر که اجرای خط مشی ها و سیاست های عمومی به واسطه تغییر مدیریت ها می تواند تحقق یابد، عدم ثبات مدیریت در جایگاهی با اهمیت مانند مدیریت شهری، می تواند شهر را از نیل به اهداف توسعه پایدار بازدارد. امروزه از میان عواملی چون نیروی کار، سرمایه، مواد اولیه و مدیریت، به عنوان عناصر لازم برای دستیابی به موفقیت، عامل مدیریت، اهمیتی دوچندان نسبت به سایر موارد داشته و خود نیز برای اثر بخش بودن تصمیمات نیازمند زمانی مناسب است. چرا که در هر دوره مدیریتی زمانی غیر موثر وجود دارد که پس از گذار از آن، نتایج مثبت فعالیت ها و عملکرد ها ظهور و بروز می یابند.

مدیریت های شهری یا به عبارتی دولت های محلی در شهرهای مختلف جهان از الگوهای مشخصی پیروی می کنند که متداول ترین آن ها شامل ساختار شورا – شهردار ضعیف، ساختار کمیسیونی، ساختار مدیریت شورا و ساختار شورا – شهرداری قوی می باشد که هر کدام، دارای خصوصیات و ویژگی های خود است. یکپارچگی شورای شهر پنجم و راهیابی تمام افراد لیست جریان اصلاحات به ساختمان شورای شهر تهران، این نوید را می داد که با وحدت آرا و انتخاب شهرداری متخصص با آرای بالا، بتوان اداره شهر تهران را در مسیر توسعه ادامه داد؛ اما نگرش های سیاسی و حزبی منجر به انتخاب 3 شهردار و 2 سرپرست تنها در طی 4 سال گردید و رکورد بی ثباتی در مدیریت کلان شهر تهران را جا به جا نمود؛ تا جایی که این تغییرات به بدنه شهرداری نیز تعمیم پیدا کرد و ما دانماً شاهد تغییر تحولات مدیریتی در صف و ستاد این سازمان بودیم.

اکنون انتظار می رود که با حضور متخصین مدیریت شهری و تصمیم سازان حرفه ای در عرصه انتخابات شوراها، شاهد این خطاهای تاریخی در مدیریت پایتخت کشور نباشیم و شهروندان نیز با بهره گیری از تجارب سالهای اخیر دست به انتخابی هوشمندانه و به دور از جریانات سیاسی در مسیر توسعه شهر تهران بزنند.

انتهای پیام/