اینجا خبری از «جمعیت» نیست اما «سیل اشک» چرا/ روضه‌های خانگی؛ از «رعایت فاصله» تا «عزاداری چندنفره»

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی؛ تلفن پشت تلفن می‌زدم تا شاید مابین روضه‌خوانی‌هایش لحظه‌ای چشم به گوشی بی‌صدا بیندازد و زنگ ممتد را پاسخ دهد، بخت یار شد و تماس‌های بی‌جوابم را پاسخ گفت. با دادن نام و نشانی فورا حرف نامه مجازی را پیش کشیدم و آدرس میزبان را خواستم، آدرس‌ها یکی دو تا نبودند، اما قرعه به کدام‌ خانه و صاحبخانه می‌افتاد را نمی‌دانم‌،  فقط ساعت و کوچه و پس کوچه‌های تنگ و تُرش را هماهنگ کردم.

 مدتی قبل از ساعت قرار و مدار خود را به کوچه بی‌قراری رساندم و سر بر فراز آسمان بلند کردم تا پرچم مشکی یا حسین(ع) را پیدا کنم، آخر شرط میزبانی پرچم عزای اباعبدالله بود.

در بافت در هم تنیده شده سیمان و آهن، یکی در میان‌ پرچم سیاه برافراشته شده بود اما کدام ‌خانه میزبان سوز و اشک مهمان ناخوانده می‌شد را نمی‌دانم! مهمان ناخوانده من بودم و قرار بود دوربین به دست روضه‌های یک یا دو نفره حسینی را مهمان برگ‌های تاریخ کنم.

زمزمه‌کنان دل خود را به در و پنجره سیاه‌پوش پیوند دادم و ثانیه‌های انتظار را با این‌ پا و آن پا کردن؛ گذراندم، چشم دوختم به اول و آخر کوچه بلکه ذاکر اهل بیت(ع) زودتر از راه برسد و مرا از چشم‌انتظاری درآورد.

وقت ورود به خانه شد، از همان جلوی دَر همهمه عطر گلاب روضه و غلغل سماور هوش از سرم برد، انگار به روضه‌ای به وسعت صحن و سرای خانه‌های قدیمی دعوت شدم و قرار است بین جمعیت سیاه‌پوش کنجی مچاله شوم و چارقد بر صورت بکشم و با روایت قصه کربلا نم‌نم اشک‌هایم، باران شود، اما اینجا خبری از جمعیت و سینی‌های پر و خالی استکان چای نبود و تنها یک نفر میزبان روضه حسینی است. مداح برای همان یک نفر بر پشتی تکیه داد و صدایی صاف کرد و چشمانش را بست و با «سلام بر حسین(ع)» آغاز کرد، به تنهایی دم گرفت و قصه اشک فرات و کبودی لب طفل رباب را خواند و آتش بر دل میزبان زد.

صاحبخانه هم جامه سوگ بر تن داشت و محاسن سفیدش در فراق روضه‌های محرم رنگ خون گرفته و حسرت طنین یا حسین را بی‌صدا فریاد می‌زد، او که همه ساله پای در رکاب حسین(ع) داشت حالا دو سالی است که با ویروس منحوس کرونا خانه‌نشین شده و در انتظار نوحه‌ای، روضه‌ای یا عزاداری شب‌های محرم را به روزهای ماه صفر دوخته است تا اینکه قرعه به نامش افتاد و لحظه‌های چشم‌انتظاری به پایان ‌رسد.

او میزبان فرزاد پیرو، مداح جوان و خوش‌ذوق همدانی می‌شود تا با ذکر مصیبت کاروان امام حسین(ع) فغانی سر دهد و دلتنگی این روزها را  از دل بیرون کند. 

فرقی ندارد، روضه برای یک نفر یا هزار نفر

پیرو پس از نوحه‌خوانی به تشریح روضه‌های خانگی می‌پردازد و می‌گوید: هیأتی‌ها باید در این برهه از زمان یعنی همزمانی دهه اول محرم با موج پنجم کرونا به دنبال راهی باشند تا بتوانند وظیفه‌ای که بر دوش دارند را به بهترین نحو انجام دهند، با عنایت سیدالشهدا برقراری روضه‌های خانگی با جمعیت محدود یک یا دو نفره را در پیش گرفتیم، طوری که انگار کرونا بهانه‌ای برای احیا روضه‌های خانگی شد روضه‌هایی که از قدیم‌الایام مرسوم بود و به مرور زمان به فراموشی سپرده شد.

بنده در نامه‌ای در فضای مجازی اعلام کردم خالصانه حاضرم در خانه‌های متقاضیانی که شرایط حضور در هیأت را ندارند روضه بخوانم اما به شرط‌ها و شروط‌ها؛ از جمله اینکه پرچم یا حسین(ع) در خانه نصب باشد، دوم اینکه فقط برای اهالی خانه با تعداد محدود باشد و مورد آخر صله و هدیه دریافت نمی‌کنم، این قول و قراری است که با امام حسین(ع) گذاشتم تا دینم را نسبت به اباعبدالله(ع) ادا کنم.

ماجرای نامه‌ای که مرهم درد عاشقان حسین(ع) شد

این نامه مجازی خیلی مورد استقبال قرار گرفت اما اولویت با افراد سالخورده است چراکه امکان حضور در مجالس را ندارند و دلتنگ هستند به طور مثال روز گذشته در منزل خانواده‌ای وعده داشتم که پدر این خانواده در اثر سکته مغزی و شیوع کرونا دو سال تمام از خانه بیرون نیامده بود، این پدر مسن و دلشکسته با ذکر نام شهید کربلا جانی تازه گرفت و فضای خانه پر از معنویت شد.

خاطره دیگری که جزو خاطرات خوب من در این دوران به حساب می‌آید دعوت مادر شهید همدانی بود، برای روضه به خانه این مادر با معنویت رفتم او با عکس تک پسر شهیدش چشم‌انتظار روضه‌های حسینی بود فی‌الفور روضه را شروع کردم و حال و هوای خوبی برقرار شد. زمان خداحافظی به من گفت «حتما به پسر شهیدم می‌گویم فردای قیامت دستگیر تو باشد.» این بهترین هدیه‌ای بود که از روضه‌های خانگی دریافت کردم.

در روضه سیدالشهدا(ع) اصلا تعداد ملاک نیست، ممکن است حضرت صدیقه طاهره به روضه یک نفره هم عنایت داشته باشند در واقع اصل وظیفه نوکری در خانه اهل بیت(ع) است. ما هیأتی‌ها به هیچ بهانه‌ای روضه را تعطیل نمی‌کنیم بلکه در برهه‌های مختلف شکل برگزاری روضه‌های اباعبدالله(ع) را تغییر می‌دهیم چون روضه امام حسین تعطیل شدنی نیست.

امیدوارم این قدم باعث رونق دوباره روضه‌های خانگی شود و خیر و برکت نام شهید کربلا در خانه‌ها جاری و ساری شود.

روضه امام حسین(ع) هرگز تعطیل نمی‌شود

حاج آقا حجاریان، میزبان این روضه یک نفره که حالا دلش راهی کربلا و کوفه و شام شده ترویج روضه‌های خانگی را سبب خیر و برکت می‌داند و می‌گوید: روضه آقام حسین با هیچ بیماری و قرنطینه‌ای تعطیل نمی‌شود حتی اگر مجبور باشیم خودمان در دلمان روضه‌ای برگزار می‌کنیم اما دست از کربلا و عاشورا نمی‌کشیم.

این ابداع مداح جوان همدانی در روزگار سخت دلتنگی روزنه امید شد، امیدوارم خداوند به نفسش برکت دهد و خانه‌های بیشتری مهمان روضه‌های حسینی او باشند.

برای امثال من که جراحی قلب باز انجام دادم و زدن ماسک طولانی مدت مقدور نیست از رسم سالیان دراز محرم و صفر جا ماندم اما این نامه مجازی و مداحی کوتاه دلم را صفا  داد.

فرقی نمی‌کند روضه برای یک نفر باشد یا هزار نفر؛ مهم عنایت حضرت زهرا به روضه پسرش است، چه حاج محمود کریمی که برای هزار نفر روضه می‌خواند چه این عزیزی که برای من تنها روضه می‌خواند، اصل برگزاری روضه حسین(ع) است.

هر آنچه ما داریم به برکت روضه‌های حسینی است انشاءالله با دعای دسته‌جمعی مردم این روزهای سخت و نفس‌گیر تمام ‌شود و لباس عافیت بر تن همه مریض‌های اسلام پوشانده و رونق مجالس امام حسین(ع) بازگردد.

انتهای پیام/89033/