جای خالی یک «بیمه»/ کرونا با هنرمندان صنایع دستی چه کرد؟

به گزارش خبرنگار تفریح و نشاط خبرگزاری فارس، بسیاری از هنرمندان گلایه از این دارند که هنرهای اصیل و قدیمی ایرانی، رو به فراموشی است و صنایع دستی همچون گذشته اعتباری ندارند و هرکسی روی هنر دستی خود عنوان صنایع دستی را می‌گذارد.

در این میان بی توجهی مسئولان ذی ربط به وضعیت هنرمندان صنایع دستی به ویژه در شرایط کرونا این نارضایتی ها را دو چندان کرده، این در حالی است که در حال حاضر ایران یکی از سه قطب عمده تولید صنایع دستی در جهان محسوب می شود.

یکی از این گلایه ها که مهم ترین و عمده ترین گلایه هنرمندان صنایع دستی محسوب می شود، موضوع بیمه صنایع دستی است.

مسأله ای که در دوران کرونا و تعطیلی های صورت گرفته بیش از پیش مهم جلوه کرد و شاید اگر توجه ویژه ای به این امر می شد، امروز هنرمندان صنایع دستی وضعیت بهتری داشتند، البته چند ماه قبل پویا محمودیان معاون صنایع‌دستی و هنرهای سنتی از آغاز فرآیند بیمه دوهزار و ۳۳۲ صنعتگر و هنرمند جدید از ابتدای مردادماه سال ۱۴۰۰ خبر داد اما شاید این آمار پاسخگوی مطالبه تعداد کمی از این هنرمندان باشد.

رضوان حاجیان یکی از همین هنرمندان است که به گفته خودش 4 سال می شود که در مسیر بیمه صنایع دستی در رفت و آمد است، 29 سال دارد و از 14 سالگی در اصفهان آموزش قلم زنی دیده و با هدف کارآفرینی فعالیت خود را آغاز کرده است.

طرح های او برای بهبود وضعیت صنایع دستی در جشنواره های زیادی برنده شده اما به دلیل عدم حمایت های مورد نیاز، توان عملیاتی کردن هیچ کدام را پیدا نکرده است.

وی در گفت و گو با خبرنگار فارس در خصوص روند فعالیت های خود چنین می گوید: «از سال 94 که فارغ التحصیل شدم با کمک یکی از دوستانم و از طریق ویدیوهایی موجود در فضای مجازی ساخت زیورآلات نقره را یاد گرفتم.

در همین ایام هم یک شرکت زیر مجموعه کمیته امداد با دیدن کارهای من یک سری سفارشات بشقاب قلم زنی و زیورآلات را ثبت کرد، با توجه به حجم کارها تصمیم گرفتم کارگاهی را اجاره کرده و تعدادی هنرجو را برای آموزش و فعالیت در کارگاه استخدام کنم.

اما این شرایط دوام چندانی نداشت چون دو ماه پس از اجاره کارگاه در خانه صفوی اصفهان اعلام کردند که کرونا به ایران رسیده و باید همه جا تعطیل شود.

با توجه به اینکه ما در یک مجموعه فرهنگی هنری کار می کردیم و در آنجا هم کافه،‌رستوران و موزه فعال بود، با هر بار اعلام تعطیلی کار ما هم تعطیل می شد، به هر زحمتی بود با پیک اول و دوم کنار آمدیم اما بعد از آن بازه زمانی تعطیلات زیادتر شد و همین موضوع مشکلات زیادی را برای ما رقم زد.

در این شرایط اگر بیمه صنایع دستی برای ما فعال بود اوضاع خیلی فرق می کرد، اما متأسفانه هنوز بعد از گذشت 4 سال هیچ اقدامی در این راستا صورت نگرفته است.

من در همین ایام مجدد تماس گرفتم تا موضوع را دوباره پیگیری کنم اما معاونت صنایع دستی اصفهان به من اعلام کردند که باید کارت فنی و حرفه ای را تمدید کنم، زمانی که برای تمدید کارت اقدام کردم گفتند به دلیل شرایط کرونا کارت ها به صورت خودکار یکسال تمدید می شود، مجدد تماس گرفتم تا موضوع را مطرح کنم اما دیگر هیچ کس پاسخگوی من نبود.

تمام این پاس کاری های اداری و بی توجهی ها باعث شده تا بسیاری از هنرمندان صنایع دستی در شرایط کرونا زمین بخورند.»

این در حالی است که مجدالدین تاج، نایب رئیس اتحادیه صنف صنایع دستی استان اصفهان هم می گوید: «متاسفانه از سال ۹۳ تاکنون به دلیل کمبود بودجه، بدهی دولت به سازمان تأمین اجتماعی پرداخت نشده و هنرمندانی که قبلاً بیمه نبودند یا اخیراً وارد عرصه فعالیت شده اند مشمول بیمه هنرمندان صنایع دستی قرار نگرفته اند.

تعداد افراد بیمه شده در کارگاه ها ۹۰ هزارنفر است، البته این تعداد افرادی است که دارای شناسنامه کار هستند و شناسایی شده اند اما به طور غیرمستقیم و بدون کسب مجوز فعالیت، در خانه ها نیز افرادی فعالیت می کنند که به مراتب چندین برابر این تعداد است که فاقد بیمه هستند که به طور غیرمستقیم در صنعت صنایع دستی اصفهان امرار معاش می کنند.»

تمام این موارد در کنار افزایش قیمت مواد اولیه باعث شده تا هنرمندان صنایع دستی روز به روز نسبت به وضعیت کاری خود نا امیدتر شوند، برای مثال پیش از شیوع ویروس کرونا هر کیلو مس بین ۸۰ تا ۱۰۰ هزار تومان بود، اما پس از آن به ۲۸۰ تا ۳۰۰ هزار تومان افزایش قیمت داشته است. 

با توجه به رکود گردشگری و در نتیجه کاهش گردش مالی به ویژه در بخش صنایع دستی شهرهای مختلف بهتر است مسئولان مربوطه به ویژه معانت صنایع دستی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی نگاه ویژه ای به هنرمندان این بخش داشته باشند تا شاهد این نباشیم که بیمه هنرمندان به نوش دارویی بعد از مرگ سهراب تبدیل شود.

انتهای پیام/