خبرگزاری فارس لارستان، سیاوش ستاری: آسمانی شدن نه بال می‌خواهد و نه پر فقط دل می‌خواهد، یک دل به وسعت خودِ آسمان، حرف عجیبی نیست کافی ست فقط با نظری عمیق تر نگاه کنیم تا رد شاهد مثال های این گفته را بیابیم، «شهید» همان کسی که بال پرواز نداشت اما به ندای آسمانی دل لبیک گفت و از قفس تن رها شد پر زد و رفت.
همان غلطیده‌شدگان در سرب‌های سرد و سنگین که به عشق میهن، انقلاب و اسلام، سر بر سودای عشق گذاشتند،آنان که دعا داشتند؛ ادعا نداشتند نیایش داشتند؛ نمایش نداشتند حیا داشتند؛ ریا نداشتند رسم داشتند؛ اسم نداشتند.
وَه که چه نیکو خلایقی و چه نیک سرشتانی که به رسم شقایق ها ایثار کردند دنیا را به گوشه ای افکندند و با پرواز عاشقانه، نسیم روزهای بهشتی را ارمغان دادند.
کهکشان این ستارگان بهشتی وسیع است، آنقدر وسیع که توان احصاء آن آسمانی ها برای ما زمینی ها دشوار است؛ پنجشنبه ها که از راه می رسد بیشتر از هر زمان دیگری دلم به یاد شهدا می تپد شاید از آن روزهایی که رسم پنجشنبه های شهدایی بنیان گذاشته شد و هرکداممان قلمی به دست گرفتیم تا شهیدی را روایت کنیم این شور بیشتر شد.
همه وجودم چشم گشته است در جستجو و کنکاشم برای روایت زندگی شهید؛ چشمم به عبارتی میخورد که ساعتها به فکر فرو میروم:«اگر سری به گلزار شهدا زدی مطمئن باش شهدا آنقدر مرام و معرفت و جوانمردی در رگهایشان جاریست که تو را دست خالی رد نکنند.» و عجیب است که این روزها آنقدر در ذهن مشوش گشته ام به دنبال یک معجزه و یک ملجأ بودم که بل دیدن این عبارت انگار آن را برای خودِ خودم نوشته اند.
اصلا شبیه این است که عبارت با خودمان سخن می گوید بارها خواندمش و در تمام دل و جانم حک شد که آنچه در دل داری به واسطه آن مقربانی بخواه که از سر معرفت جانش را فدایتان کرد پس معرفت دارد که تو را دست خالی برنگرداند، عزمم جزم شد برای رفتن به گلزار شهدا چه مأوایی بهتر از مضجع نورانی پاک ترین بندگان خدا و چه آرامشی بهتر از واگویه برای آنان که شاهد و شهیدند.
کودکی رحیم خوشه چین
حالا که قلبم آرام گرفته است، دست به قلم می برم بسم الله می گویم و شروع میکنم به نوشتن از شهید جوانی که در نهایت تواضع و اخلاص بود، شهادت را برای خودش بعید می دانست اما اجابت شد، نوزده سال داشت اما با همین سن کم آنقدر سرچشمه های معرفت و حکمت در دلش جاری شده بود که گویی دنیا دیده است.
سال ۱۳۴۵ در یکی از محله های قدیمی شهر لار کودکی چشم به جهان گشود که نام رحیم را بر او نهادند نامی که هرچه بزرگتر می شد بیشتر معرف شخصیتش می شد آنقدر سخاوتمند، بخشنده و مهربان بود که زبانزد گشته بود، خانواده اش بسیار بر تربیت و اعتقاد او همت گذاشتند تا فرزند برومندی را به جامعه تحویل دادند.
دوران تحصیلی را یک به یک پشت سرمی گذاشت از مقطع ابتدایی در دبستان پرنیان تا مقطع راهنمایی در دبیرستان فارابی و صحبت لاری؛ با این حال در همه مدت او یک بسیجی تمام معنا و اهل مسجد و فعالیت های بسیجی بود در پایگاه شهید اسلام پناه یک بسیجی فعال بود.
وقتی همه آرزوها در «حفظ ایران» خلاصه شد
در همان سالهایی که رحیم خوشه چین پا به دوران نوجوانی گذاشته بود، زمزمه های جنگ و حمله رژیم بعثی عراق پیچیده بود؛ رحیم نوجوانی که در فاصله چند صد هزارمتری از شعله های جنگ قرار داشت، آرزوهای دیر و درازی داشت اما در برابر خاک میهن و کیان سرزمینش احساس تکلیف می کند او کاری نداشت که جنگ به خاک لارستان کشیده شود تا به دفاع برخیزد از نظر او وطن، زندگی، جان و مال همه در یک کلمه خلاصه می شد «ایران» و هیچ آرزویی دیگر به ذهنش خطور نمی کرد مگر پیروزی این انقلاب و شهادت.
باز هم در سطر به سطر این زندگی نامه ها غرق در حیرت و پرسش هستم، نقیض ها در ذهنم به صف شده اند و به دنبال فصل اشتراک هستم؛ نوجوان باشی و سرشار از آرزو و امید اما به ناگاه از همه آرزوهایت دست برداری، جنگ را ندیده باشی ولو به اندازه یک قاب تصویر و فقط شنیده باشی که جنگ شده است اما چنان با عزم به پاخیزی که انگار دشمن پشت در خانه ات کمین کرده است، چطور می شود پیر خمین را ندیده باشی اما دل و جانت مسخ آن رهبر کبیر گشته باشد؟!
فصل اشتراک همه اینها یک چیز است «ایمانِ قوی» رحیم خوشه چین و امثال او آنقدر در ایمان به قوت رسیده بودند که منیت و تعلق های دنیایی در برابر حفظ میهن رنگ باخته بود، غیرت و دلاورمردی اش آنقدر وسیع بود که همه مرزهای ایران برای او‌حکم خانه و اهل خانه را داشت و دفاع از خانه و اهل خانه بر او واجب بود و تکلیف، او آنقدر شیفته امام خمینی گشته بود که وقتی وصیت نامه اش را خطاب به امام میخوانی واژه به واژه عشق و دلدادگی موج میزند.
از سرنگونی هواپیمای دشمن تا برات زیارت امام رضا
رحیم در هنگامه جنگ و همان زمانب که مشغول تحصیل بود چندین بار عازم جبهه جنگ شد در سال ۱۳۶۴ سه ماه در شلمچه و در عملیات والفجر ۸ شرکت کرد بار دیگر به جبهه غرب رفت و در پدافندی ایلام مردانه مقاومت کرد به اتفاق دوستانش چند هواپیمای دشمن را سرنگون کرد و به عنوان تقدیر و تشکر او را به زیارت امام رضا علیه السلام فرستادند.
شهد شهادت در شلمچه با عطر کربلا
سال سوم دبیرستان بود باید برای اخذ دیپلم و پایان دوره دبیرستان تلاش می کرد اما دلش برای پرواز و آسمانی شدن می تپید ، در جدایی از جبهه دلش آرام و قراری نداشت عزم سفر کرد سفری به پهنای وسیع آسمانی شدن با یک لبیک؛ او در شلمچه با عطر دل انگیز کربلا شهد شیرین شهادت را نوشید و به سمت معبودش رهپسار گشت. در اسفند ماه ۱۳۶۵ پس از ۵ ماه حضور مداوم در جبهه شلمچه، شهیدرحیم خوشه چین در عملیات کربلای ۵ و در سن ۱۹ سالگی به اتفاق دوستان عزیزش زارع و روئینا بر اثر اصابت خمپاره به سنگرشان به شهادت رسیدند.
برگی زرین از وصیت نامه شهید خوشه چین:
بسم الله الرحمن الرحیم
با درود بر رهبر کبیر حضرت امام خمینی ( مدظله العالی) و با درود بر همه شهیدان راه خدا، از صدر اسلام تا کنون و درود بر همه جان نثاران راه عدالت و آزادی . شهادت رتبه ای نیست که همه لایق آن باشند این وصیت نامه را از آن بابت می نویسم که احتمال شهادت برایم بعید است ولی به هر حال آرزو برای ما جوانان عیب نیست.
آن چه مرا به وحشت می اندازد، روز قیامت و شدت گناهان دنیاست و رهایی از جهنم، تنها یک راه نجات هست که می توان امیدوار بود و آن شهادت است چرا که شهید اولین قطره خونی که از او ریخته می شود، تمام گناهانش پاک می شود. البته شهید هم بایستی مراحل مقدماتی را در دنیا طی کند و هیچ کس بدون طی مراحل لازم به این افتخار نائل نمی شود. از این جهت نگرانم که شاید لایق نباشم به هر حال شاید به برکت خون شهدا و در فضای عطر آگین این کربلا، رحمت خداوندی شامل حالم گردد.
ای عزیزانم: این انقلاب نشان داد که عابدان ۷۰ سال چگونه راه خطا رفتند و مبارزان شکنجه گر چگونه به لجنزار گناه غلطید. جایی که عقاب پر ریزد از تیشه ی ناتوان چه خیزد
خانواده گرامیم: از زحمت هایی که در طول نوزده سال برای من کشیده اید سپاسگزارم و برای شما از خداوند، طلب صبر می کنم و امیدوارم که خداوند صبری عظیم به شما و همه خانواده های شهدا عطا فرماید. تنها آرزوی من شهادت بود پس ناراحت نباشید و همیشه در بین مردم سربلند و سرافراز زندگی کنید.
همکلاسی های عزیزم: دوستان عزیز، از اینکه بدون خداحافظی از شما جدا شدم به بزرگواری خودتان مرا ببخشید، کلاس درس سنگر است چرا که الان کشور ما به نیروهای متخصص نیاز دارد و با ادامه دادن تحصیلات خود، به این انقلاب خدمت کنید.
ملت شهید پرور لارستان: از اینکه هر روز جوانانی را از دست می دهید، ناراحت نباشید، اگر اینها نبودند امروز از اسلام و میهن عزیزمان خبری نبود. مثلی برای شما می زنم، برای بی خبران ( کسانی که از انقلابی بودن خود دم می زنند) وقتی ما بیاییم خروسی غریبه را در بین لانه خروس خودمان اضافه کنیم ، چگونه خروس ها از لانه وکاشانه و ناموس خود دفاع می کنند و با آن خروس غریبه به نبرد می پردازند تا او را از بین ببرند؟ ما انسانیم و خداوند ما را اشرف مخلوقات خوانده، پس نگذاریم که از خروس پست تر باشیم.
بارالها گنهم از ره احسان، تو ببخش
معصیت کارم و افسرده و گریان، تو ببخش
خوب دانی که مرا نیست به جز جرم و خطا
ای خطا پوش به این بنده نادان، تو ببخش
کوله بارست به دوشم که پر از معصیت است
بر کریمی خود ای قادر منان، تو ببخش
صاحب رحم ومروت، تویی ولطف و کرم
عاصی و روسیه ام بی سر و سامان تو ببخش
به عظیمی و جلال و جبروت تو قسم
هستم از کرده خود سخت پشیمان، تو ببخش
به بسیجی و سپاهی و به سرباز خدا
که گذشتند به رهت از سر و از جان، تو ببخش
انتهای پیام/د
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
