خبرگزاری فارس - تبریز - علی مولا: مدتی پیش بود که در مطلبی با عنوان «پله برقی‌های خاموش و مسؤولان ِیادم فراموش» در خبرگزاری فارس به وضعیت نامطلوب پله برقی های برخی عابرگذرهای سطح شهر تبریز پرداختیم (http://fna.ir/3ggvsc)، پله برقی‌هایی که عموما در مناطق مرکزی، کم برخوردار و البته پرتردد نصب شده‌اند تا رفت و آمد شهروندان به ویژه افراد کهنسال و دارای مشکلات جسمی را تسهیل کند اما خاموشی مداوم بسیاری از این پله‌های مثلا برقی نه تنها باری از مشکلات و مصائب تردد شهری این افراد کم نکرده که باعث تشدید آنها نیز شده است.
به دنبال طرح این معضل از سوی خبرگزاری فارس، معاون عمرانی منطقه هشت شهرداری تبریز در پاسخ به پیگیری رسانه‌ها در این خصوص در حالی دلیل خاموشی چندین ساله پله برقی عابرگذر «پل قاری» تبریز را عدم تحویل این پروژه از سوی پیمانکار اعلام کرده که شهروندان تبریزی به ویژه سالخوردگان و افراد کم توان جسمی این منطقه عموما محروم نشین مدتهاست این پله برقی را خاموش دیده‌اند و برای عبور از مسیر طولانی عابرگذر یا باید رنج صعود از پله های پر تعداد آن را تحمل کنند یا باید خطر عبور از مسیر پیاده پر از ترافیک و از میان خودروهای گذری مسیر پل قاری به سمت میدان صاحب الامر و بازار را به جان بخرند.
البته معاون شهرداری منطقه ۸ تبریز از تدارک دیدن بسته ویژه فنی برای حل این مشکل و رساندن شهروندان به ساحل آرامش در دریای متلاطم مدیریت شهری تبریز در این منطقه نیز خبر داده اما آنچه در تشریح این بسته فنی جالب و البته تعجب برانگیز است، برنامه ریزی برای راه اندازی آسانسور در کنار عابرگذر پل قاری تبریز و استفاده از پله‌های فعلی به عنوان پله اضطراری است.
در این خصوص به نظر می‌رسد برخی اقدامات و آزمون و خطاهای پیشین در حوزه شهری تبریز باید برای عموم و به خصوص برخی مدیران و تصمیم گیرندگان و دست اندرکاران این حوزه مرور شود تا شاید از تکرار برخی اقدامات و پروژه های غیرضروری و غیرکاربردی اجتناب شود.
یکی از چنین پروژه‌هایی را می توان آسانسوری کردن پل‌های عابرگذر در سطح تبریز دانست که سال‌ها پیش اجرا شده و اکنون آهن پاره‌ها و چهارچوب‌های زنگ زده و خاک خورده‌ای بیش نیستند، ایده‌ای که معاون عمرانی منطقه هشت از تکرار دوباره این آزمون به خطا رفته در پل قاری تبریز خبر می‌دهد.
برای ملموس‌تر شدن این موضوع کافی است با صرف اندک زمانی حدفاصل بین فلکه دانشگاه تبریز از سمت چایکنار تا ائل گلی را طی کنید، مسیری که در ابتدای آن و تقریبا روبروی اداره کل بهزیستی آذزبایجان شرقی آسانسور تعبیه شده کنار پل عابرگذر این نقطه را مشاهده خواهید کرد، منطقه ای که علاوه بر انبوه عابران پیاده این مسیر، به دلیل مجاورت با مجموعه بهزیستی به صورت طبیعی محل مراجعه افراد معلول و دارای مشکلات جسمی است اما آنچه که با آن مواجه خواهند شد، درهای قفل و زنجیر شده اتاقک آسانسوری است که گویا از همان ابتدا نیز هیچ وسیله بالابری در آن تعبیه و استفاده نشده است.
با ادامه این مسیر و رسیدن به چهاراه ۲۹ بهمن و محدوده راهنمایی، دومین آسانسور جانمایی شده در کنار پل عابرگذری خودنمایی می کند که عابران این مسیر پر تردد برای گذشتن از خیایان روبروی موزه فوتبال تبریز به سمت چایکنار و دادگستری تبریز از آن استفاده می کنند و تجهیزات این آسانسور نیز بدون استفاده در اتاقکی رها شده و تنها تفاوت آن با نمونه قبلی در اتاقی شیشه‌ای است که برای این آسانسور ساخته شده تا به صورتی نا محسوس راوی همان دیدگاه چند ساله حاکم بر مدیریت شهری تبریز باشد که معتقد است بالا و پایین شهر تبریز حکایت پذیرایی و انباری منزل است و طبیعتا بیشترین رسیدگی و امکانات باید برای اتاق پذیرایی یا همان بالاشهر هزینه شود.
آخرین مورد از نتایج ایده‌ها و راهکارهای خلق الساعه‌ای در مدیریت شهری تبریز حداقل در مورد پل‌های عابرگذر را می‌توان در جاده ائل‌گلی یافت، جایی که سومین آسانسور ویژه این پل‌ها (شاید در امتداد همان تقسیم شهر به پذیرایی و انباری) کمی مانده به میدان ائل‌گلی و در محلی نصب شده که عابران آن را عموما افرادی تشکیل می‌دهند که برای پیاده روی و آن هم بیشتر در ساعات و ایام خوش آب و هوا استفاده می‌کنند با این حال این آسانسور و تجهیزات و اتاقک آن هم مانند دو مورد قبلی بدون هیچ استفاده‌ای و در میان خس و خاشاک به دست فراموشی رها شده است.
شاید با توضیح ملموس و عینی که در سطور بالا و به شکلی مستند ارائه شد، طرح این سئوال نه تنها از معاون عمرانی شهرداری منطقه هشت، بلکه از مدیران و تصمیم‌گیران حوزه مدیریت شهری تبریز بدون اشکال و بجا باشد که چرا بر تکرار آزمون و خطاهایی نه تنها یکباره که در موارد متعدد اصرار دارند در حالی که نتیجه ناکارآمدی و بلااثر بودن بسیاری از آنها را به واضح ترین شکل ممکن مشاهده کرده‌اند و با این حال همچنان بر تکرار دوباره و دوباره آنها، هزینه کرد از بیت المال و هزینه تراشی مادی و معنوی برای مردم و البته کورتر کردن کلاف سردرگم مدیریت شهری شهر اولین‌ها مصر هستند، شاید به این خاطر که معتقدند «آزموده را آزمودن خطاست، اما نه در شهرداری».
پایان پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
