سیمرغ ۴۲| نگاهی به آغوش باز؛ عشق، امید، زندگی، خانواده!

خبرگزاری فارس-گروه سینما: جدیدترین ساخته سینمایی بهروز شعیبی تصویری نوین از این فیلمساز به مخاطبان حرفه ای سینما ارائه می کند؛ شعیبی که با اولین اثر سینمایی خود «دهلیز» در مقام کارگردان اثبات کرده بود علاوه بر هنر بازیگری توانایی حضور در پشت دوربین و کارگردانی فیلم را هم دارد و سپس در مسیر فیلمسازی خود درام های سیاسی مانند «سیانور» و «روز بلوا» را ساخت و حتی به سمت تولید فیلمی با رویکرد بزه های اجتماعی مانند «دارکوب» رفت و در نهایت فیلمی با مفاهیم عمیق دینی و انسانی با عنوان «بدون قرار قبلی» را با نگاهی به یکی از داستان های مصطفی مستور جلوی دوربین برده بود و هیچ یک از آثارش علاوه بر ساختار حرفه ای شان به دلیل محتوا و کستینگ مخاطب چندانی نداشتند.

اینک در ششمین اثر سینمایی خود در مقام کارگردان با رویکردی تازه وارد شده؛ رویکردی برای جذب مخاطب امروزی به سینما آن هم با نگاهی سالم و انسانی؛ اگر بخواهیم فیلم تازه شعیبی را تنها در ۴ کلمه خلاصه کنیم می توانیم بگوییم «عشق، امید، زندگی و خانواده» شاکله اصلی این کمدی درام هستند.

«آغوش باز» داستان «پیام» خواننده بسیار معروف و مشهور پاپ با بازی حامد کمیلی است که خود را برای اجرای یک کنسرت بسیار مهم آماده می‌کند اما یک اتفاق سبب شکل‌گیری حاشیه‌ هایی برای او و اطرافیانش می‌شود و شعیبی در پس این اتفاق، روابط آدم‌های داستان خود را روایت می‌کند؛ به موازات روایت زندگی پر مشغله و پر دغدغه خانوادگی و شغلی پیام مخاطب با زندگی دو زوج دیگر نیز روبرو می شود و شعیبی در نهایت زندگی این سه زوج را در یک نقطه به هم متصل می کند.

«آغوش باز» نه درامی پیچیده و پر حاشیه دارد و نه دست روی مسائل اجتماعی و سیاسی گذاشته؛ این فیلم روایتی جذاب و دلنشین از زندگی سه زوج است که در فراز و نشیب های زیستی خود سیر می کنند تا به تعریف جدیدی از عشق برسند.

شعیبی در کنار روایت زندگی شخصیت اصلی فیلم مخاطب را با زندگی پدر و مادر او‌ نیز آشنا می‌ کند؛ مادری که روزهای اولیه ابتلا به آلزایمر را تجربه می‌کند و پدری که چون پروانه، با عشق دور او می‌گردد و حتی برای نگهداری از همسرش مجبور شده ترک شغل کند.

هومن دیگر شخصیت «آغوش باز»، به عنوان تهیه کننده کنسرت های پیام انسانی فرصت طلب است که دل در گرو مهاجرت بسته و قصد دارد پس از برگزاری آخرین کنسرت پیام بار خود را ببندد و با نامزدش که چندان اعتنایی به او ندارد، کشور را ترک کند.

شعیبی با دستمایه قرار دادن و روایت فراز و نشیب های زندگی خانواده ها که با معضلات متعددی در زندگی های شان نظیر بیماری، بی پولی، گرفتاری های شغلی و…. روبرو هستند تلاش کرده تصویر متزلزل خانواده در سینمای ایران را استحکام بخشد.

«آغوش باز» از این نظر مهم است که بر خلاف بسیاری اژ فیلم های اجتماعی که موضوعات تلخ خانوادگی نظیر خیانت زوجین به یکدیگر، ازدواج سفید، طلاق عاطفی و… را دستمایه خود قرار می دهند و تصویری مخدوش، سیاه و چرک از جامعه امروز کشور نشان می دهند تا در عرصه بین المللی به آن ها توجه شود، نگاهی سالم به زندگی انسان های پیرامون جامعه داشته باشد؛ انسان هایی که زندگی های شان ساده ساده است؛ درست مثل زندگی های واقعی اکثریت افراد جامعه؛ فیلمساز تلاش نکرده با غلو کردن و‌ بزرگ نمایی و شاخ و برگ دادن های ناصحیح معضلات زندگی آن ها را چند برابر کند.

به همین علت است که مخاطب با شخصیت های فیلم همراه و همدل می شود؛ با آن ها همذات پنداری می کند گویی آنکه بازتاب تصویر زندگی خود را در فیلم جدید شعیبی مشاهده می کند.

این فیلم در شرایطی که وضع موجود تصویر خانواده در سینمای ایران بسیار متزلزل است و نسبت آن با خانواده و‌سبک زندگی ایرانی اسلامی روشن نیست یک اتفاق ویژه محسوب می شود.

در سینمایی که خانواده در جایگاه واقعی خود قرار ندارد و برخی از تقابل‌های زنانه و مردانه باعث نگاه غیرمنصفانه فیلمسازان می شود و اغلب سینماگران در پی آن هستند که با تقابل دو گانه ظالم و مظلوم در فیلم های شان روبرو شوند، شعیبی سعی کرده کاراکترهای فیلم خود را قضاوت نکند، نگاهی غیر منصفانه به زندگی و دغدغه های فردی شان نداشته باشد و حتی مخاطب را با تقابل و چندگانگی همراه نکند.

نویسنده: سیدرضا منتظری

پایان پیام/