سیمرغ۴۲| نگاهی به شرایط فیلمبرداری یک فیلم سینمایی فوتبالی

به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس، وحید ابراهیمی مدیر فیلمبرداری فیلم سینمایی «پرویز خان» درباره نگاه به این پروژه در  حوزه فیلمبرداری بیان کرد: زمانی که فیلمنامه فیلمی درباره پرویز دهداری را خواندم، خیلی شگفت زده شدم و با اشتیاق فراوان قبولش کردم چون فیلمی که بر اساس سرگذشت واقعی زندگی افراد باشد، مانند یک سند تاریخی است.
وی افزود: نگاهی که پرویز دهداری به زندگی و جامعه و ورزش داشت، برایم خیلی جذاب بود. مردی با اصول اخلاقی خاص و روحیه مبارز برای کشور و جامعه ورزش. برای فیلمبرداری «پرویز خان» در گفت‌وگوهایمان با کارگردان، تصمیم گرفتیم که نگاه ما به فیلمبرداری و ابعاد تصویر، رئالیستی باشد و دوربین، همیشه کاراکتر اصلی قصه را که استاد سعید پورصمیمی بازیگر زبردست سینمای ایران نقش آن را ایفا می‌کرد، همراهی کند.
ابراهیمی خاطر نشان کرد: در تمامی لحظات، دوربین اتفاقات را پیش‌بینی نکرده و بدون قضاوت، درام را دنبال کند. ایجاد حسی مانند اینکه مخاطب درون داستان حضور دارد و از خارج تماشا نمی‌کند، از اهمیت بالایی برخوردار بود. سعی کردم تا دوربین، رفتارها و تصمیمات پرویز دهداری را بدون جهت‌دهی به سمت خاصی مشاهده کند. در نماهایی، دوربین را به طور مستقیم با لنز نرمال(۳۵میلیمتری) در برابر پرویز خان قرار دادیم تا بهترین تجربه از حال و احوال و روحیات او در شرایط مختلف و بحرانی‌ قصه به مخاطب انتقال دهیم.
فیلمبردار فیلم سینمایی «موقعیت مهدی» عنوان کرد: در راستای قصه،با نورپردازی کاراکتر پردازی را به کار گرفتم تا حال و احوال مربی تیم ملی فوتبال را به خوبی نشان دهم و او را نسبت به جهان و سایر کاراکترها متمایز کنم. در اکثر صحنه‌های داخلی، نور آفتاب بر روی پرویز دهداری تابانیده می‌شود، به عنوان مثال در اوایل فیلم در سکانس های ابتدایی در اتاق خانه‌اش وقتی نماهای بسته از افتخارات دوران خود را بر روی طاقچه و دیوار تماشا می‌کنیم، نور آفتاب به صورت روشنایی بیشتر از نرمال (اور اکسپوژ کنترل شده) بر روی شانه‌های پرویز دهداری دیده می‌شود که نشانه‌هایی از امید را القا می‌کند.
ابراهیمی درباره فیلمبرداری سکانس‌های فوتبالی فیلم تصریح کرد: در بخش های فیلمبرداری فوتبال هم با کارگردان در پیش تولید جلسات زیادی داشتیم. زمان‌هایی که سر تمرین فوتبال بچه‌ها می‌رفتم، در صحبت‌هایمان با علی ثقفی به دنبال این بودیم که فیلمبرداری بخش فوتبالی فیلم اصلا شبیه فیلمبرداری فوتبال‌هایی که تا الان  از مسابقات فوتبال واقعی دیدیم، نباشد.
وی ادامه داد: تصمیم سخت ولی جسورانه‌ای گرفتیم. از طرفی هم قرار بود پا به دنیای ناشناخته‌ای بگذاریم و تا حالا چنین تجربه‌ای نداشتیم که در مرکز زمین فوتبال با دوربین سینما قصه بگوییم. من از طرفی می‌خواستم کاملا زنده و پویا و مستند‌گونه هم عمل کنن تا مخاطب خود در را در مرکز زمین فوتبال حس کند.
چالش‌های زیادی داشتم که در نهایت به فرم دوربین روی دست رسیدیم تا بتوانیم همراه بازیکن‌های فوتبال و کاراکترهای اصلی فیلم به دنبال درام در وسط زمین فوتبال باشیم و ببینیم مربی اخلاق‌مدار تیم ملی؛ پرویز دهداری چگونه اهداف خود را به ثمر می‌رساند.
این فیلمبردار عنوان کرد: در نهایت با سختی زیاد به طور مثال دویدن با دوربین روی شانه و تعقیب و دنبال کردن بازیکن‌هایی در صحنه فوتبالی که حرکت و رفتار آن‌ها مشخص و قابل پیش‌بینی نبود، توانستیم صحنه‌هایی جذاب از بازی تیم ملی در فیلم «پرویز خان» را  با دوربین سینما برای پرده نقره‌ای ثبت کنیم.
وی نظر خود را درباره نسخه نهایی فیلم «پرویز خان» این طور گفت: در زمان فیلمبرداری خیلی حس خوبی به سکانس‌هایی که فیلمبرداری می‌کردیم، داشتم، زیرا احساس می‌کردم همه اجزا و عوامل فیلم به درستی سر جای خود هستند و همگی واقعا با جان و دل برای فیلم پرویز دهداری زحمت کشیدند؛ زحماتی که هیچ وقت فراموش شدنی نیست.
در نهایت پس از اتمام مراحل فنی پس تولید و با دیدن خروجی نهایی فیلم، کاملا حس رضایت بخشی نسبت به فیلم داشتم.
ابراهیمی گفت: من به عنوان مدیر فیلمبرداری در تجربه‌های پیشین خود فیلم پرتره داشتم و می‌توانم بگویم بعد از فیلم سینمایی «موقعیت مهدی»، فیلم «پرویز خان» سخت‌ترین فیلمی بود که کار کردم و البته تفاوت زیادی با دیگر تجربه‌هایم‌داشت.

وی درباره این تفاوت‌ها عنوان کرد: پرتره‌های قبلی در جامعه مطرح بودند و اکثریت مردم آن‌ها را می‌شناختند اما درباره آقای پرویز دهداری به غیر از کسانی که در دهه ۶۰ اهل فوتبال بودند یا الان هستند، معدود آدم‌هایی بودند که ایشان را می‌شناختند. کار ما سخت بود، چون می‌خواستیم یک سند تاریخی را برای مخاطب به تصویر بکشیم. از گروه کارگردانی، بازیگران، گروه فیلمبرداری و نورپردازی گرفته تا طراحی صحنه، طراحی لباس، طراحی گریم و غیره.
وی در پایان توضیح داد: در تعامل با کارگردان و خواسته‌های او، من شروع کردم به دیدن فوتبال، دیدن عکس‌ها، نوع فیلمبرداری ورزشی، نوع فیلمبرداری و نورپردازی در دهه ۶۰ و وقتی اولین سکانس فیلم را با بازی استاد سعید پورصمیمی در ویزور دوربین دیدم، پرویز دهداری برایم زنده شد. این بازیگر توانمند تمام نکات شخصیت را مو به مو زنده می‌کرد. کار من کمک کردن در پر رنگ‌تر کردن هنر او و کارگردانی بود. باید به نورها و زاویه‌ها و قاب‌ها تسلط کاملی پیدا می‌کردم.
من در فیلمبرداری این فیلم، مبنا را بر نگاهی ریزبین و نکته‌سنج قرار دادم.