به گزارش خبرگزاری فارس از قزوین، در بسیاری از رشته‌های ورزشی استان قزوین هیچ سرمایه‌گذاری در تیم‌های پایه همچون نونهالان و نوجوانان و گاهی جوانان نکرده‌ایم ولی با این حال، نخبگانی داریم که شاید در سطح جهانی حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند.
متأسفانه این نخبگان جایی در ورزش ما ندارند و استعدادهایشان تلف می‌شود و یا ناگزیر به شهرهای دیگر رفته و برای تیم‌های غیربومی بازی می‌کنند، این معضل دلایل زیادی دارد که به تعدادی از آن ها اشاره می‌کنیم.
ورزش در استان قزوین، همانند زمینی است که در آن نه بذری کاشته شده و نه از آن نگهداری شده اما در بعضی موارد حاصل بسیار خوبی می‌توان از آن برداشت کرد.
مثل همیشه بودجه حرف اول را می‌زند، همیشه مسئولان از کمبود بودجه گله داشته‌اند و همانطور که می‌دانید قزوین در رده آخرین استانها در ارزیابی کشور به لحاظ وسعت و اعتبارات قرار دارد، اما این نباید مسئولان را از تلاش برای افزایش بودجه، برنامه‌ریزی و جذب سرمایه باز دارد، زیرا در حالی که انبوهی از کارخانجات صنعتی در استان قزوین وجود دارد، چرا نباید رایزنی‌های گسترده‌ای برای جذب سرمایه انجام شود. به هر حال سران ورزشی استان مسئول استعدادهای ورزشی هستند و به هر نحوی شده باید فکری به حال نخبگان ورزشی قزوین شود، ورزشکارانی که سال‌های زیادی در یک رشته ورزشی تلاش کرده‌اند و می‌خواهند در لیگ رشته خود حضور داشته باشند و چیزی هم از قهرمانان لیگ کم ندارند، اما وقتی استان تیمی در لیگ ندارد مجبورند دست به دامان تیم‌های غیربومی شوند و با سختی‌های فراوان و قراردادهای شرم‌آور به آنها ملحق شوند، البته گناهی هم ندارند چون استعدادهایشان در استان شکوفا نمی‌شود که نمونه این موارد در ورزش‌های رزمی چون کیک‌بوک‌سینگ، بوکس، کونگ‌فو و ... دیده می‌شود.
کم‌ترین انتظاری که از مسئولان ورزشی می‌رود داشتن یک تیم استانی دایم با حضور مرتب در مسابقات است؛ این مهم، حاصل نمی‌شود مگر با حضور در لیگ که متأسفانه به این مسئله کم توجهی شده است.
چه خوب است وقتی ورزشکاری با زحمت مربیان، پیشکسوتان و مسئولان استان به درجات عالی و مقام‌های بین‌المللی می‌رسد، جذب تیم‌های استانی شود و به خاطر نبود یا ضعف تیم‌های استان چه از لحاظ کیفی و چه از لحاظ مالی به تیم‌های غیر بومی نپیوندد. متأسفانه قهرمانی مانند احسان لشگری که افتخار ایران اسلامی و استان قزوین است، به جای اینکه برای استان قزوین در لیگ مایه افتخار باشد، اکنون در تیم شهدای جویبار مازندران کشتی می‌گیرد، حسین فرزانه و بهبودی ملی‌پوشان والیبال کشور، قبادی فوتبالیست قزوینی در استان‌های دیگر توپ می‌زنند.
همچنین ورزش بانوان نیز از این مسئله مستثنی نیست و تعدادی از بانوان ووشوکار ما با تیم‌های غیربومی قرارداد دارند و در فوتبال هم یکی از بانوان در کرمان بازی می‌کند، گاهی اوقات هم آسیب‌پذیری تیم‌ها باعث فرار نخبگان ما شده است، وقتی تیم آرش بتن از لیگ فوتسال کناره‌گیری می‌کند حتما بازیکنانش باید در پی عضویت در تیمی از استان‌های دیگر باشند.
البته مشکلات نخبگان ورزشی به اینها محدود نمی‌شود اما راه حل همه آنها به دست مسئولان ورزشی استان است.
به امید آن روزی که نه تنها ورزشکاران ما برای فعالیت مجبور نباشند به استان‌های دیگر بروند بلکه ورزشکاران دیگر استانها نیز تمایل به پیوستن در تیم‌های قزوینی را داشته باشند.
=========
مسعود میرزایی
=========
انتهای پیام/س10/پ3003
