غلامعلی فیض‌الهی در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در اصفهان، اظهار کرد: با توجه به نظریه پروفسور پوپ سابقه میناکاری در ایران به یک هزار و 500 سال قبل بر می‌گردد.
وی با بیان اینکه علی‌قلی وزیری در کتاب تاریخ عمومی هنرهای معاصر تا قبل از اسلام می‌نویسد «یکی از هنرهای مینایی که در حال حاضر در موزه آرمیتاژ است، کتیبه‌ای است به نام محمد بن عبدالوحید هراتی که این اثر یکی از با ارزش‌ترین آثار میناکاری ایرانیان است»، ادامه داد: دوره سلجوقی و صفوی از دوران شکوفایی این هنر در ایران بوده و در اواخر دوره قاجار این هنر سیر نزولی خود را پیمود.
رئیس اتحادیه صنایع دستی اصفهان با اشاره به اینکه بعد از جنگ جهانی دوم یک آلمانی به نام سرهنگ شونه مان مقداری رنگ و لعاب میناکار همراه خود به ایران آورد و تحولاتی در پخت مینا ایجاد کرد و با همکاری مرحوم استاد صنیع‌زاده تحولی عظیم در هنر میناکاری به وجود آورد، تصریح کرد: بعد از آن شاگردان صنیع‌زاده یعنی استاد غلامحسین فیض‌الهی، مرحوم مهدی غفاریان و استاد هنردوست ادامه دهنده این نهضت عظیم بودند تا این هنر به اوج پختگی و زیبایی هنری خود برسد.
وی افزود: در گذشته‌های نه چندان دور شاهد هنرمندانی بوده‌ایم که آثار آنان سبب سرافرازی و افتخار کشورمان بوده است، هنرهایی که می‌توان آن را موزه‌های داخلی و خارجی مشاهده کرد، اما این روزها در بیشتر مغازه‌ها و کارگاه‌های میناکاری فقط شاهد یک نوع سبک، آن هم اسلیمی هستیم که نداشتن این خلاقیت بازار مینا را دچار رکود کرده است.
فیض‌الهی با اشاره به اینکه سبک‌هایی مثل گل و مرغ و ختایی و سبک‌های دیگری هم داریم که می‌توان با پیاده کردن آن بر روی ظروف بازار فروش را داغ کرد.
وی افزود: اصفهان به عنوان تنها شهر تولید کننده مینا در کشور مطرح است و هنرمندان مستعد و خلاقی دارد که می‌توانند از تمامی شرایط خوب مینا به دلیل کاربردی بودن و دوام آن استفاده کنند و به رشد و توسعه این هنر اصیل ایرانی کمک کنند.
رئیس اتحادیه صنایع دستی اصفهان با انتقاد از اینکه بسیاری از هنرمندان و تولید کنندگان این هنر تنها به فکر درآمد هستند و توجهی به روح هنری این ارزش‌ها ندارند و از طرفی با بی‌توجهی به سلیقه توریست‌ها و عدم شناخت سلیقه بازار سبب تکراری شدن طرح‌هایی می‌شوند که رکود را به این بازار هنری می‌کشاند.
انتهای پیام/ح20/ط4000
