معلولان گمشده شهر/ دغدغه‌هایی که بر دل ماند

به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان ساری، همایش روز جهانی معلولان در سالن هلال احمر ساری برگزار شد.

سالن مملو از معلولان و خانواده‌هایشان بود، هر خانواده معلول دلی داشت پر از دغدغه و نگرانی، دلشان پر بود از بی‌مهری و یا کم‌لطفی. فقط گوش شنوا می‌خواست و دستی توانا برای رفع مشکل.

مسئولان در این جلسه درباره اقدامات انجام شده برای معلولان سخنرانی کردند، ولی اقدامات مسئولان پاسخگوی نیاز معلولان نبود چون اگر کنار هر معلول یا خانواده‌اش می‌نشستی، مشخص بود که حرف‌ها و اقدامات مسئولان برای جامعه هدف رضایت‌بخش نیست.

مازندران 160 هزار معلول دارد ولی امکاناتی که برای معلولان در نظر گرفته شد، متناسب با نیازهای این قشر آسیب‌پذیر نیست.

دغدغه معلولان اگر توجه شود شاید زیاد نباشد و اگر برخی‌ها اعلام می‌کنند زیاد است ما به عنوان یک مسلمان وظیفه داریم نسبت به رفع آن اقدام کنیم چه جای اینکه در قانون اساسی پیش‌بینی ایجاد امکانات برای این قشر جامعه دیده شد و حالا چرا رعایت نمی‌شود جای بحث دارد.

برای اینکه از جانب خودمان صحبت نکنیم به سراغ مریم عاطفی دختر معلولی که از چهار ماهگی رنج معلولیت را یدک می‌کشد رفتم، او در سالن هلال احمر مازندران حضور داشت و سرشار از امید بود.

مریم عاطفی به همراه مادرش به این همایش آمده بود و می‌گفت: برای نخستین ‌بار به این همایش می‌آیم.

او دانشجوی ترم ششم حسابداری است و در مورد هزینه دانشگاه می‌گوید: بهزیستی یک ترم در میان هزینه دانشگاه را می‌دهد، در دانشگاه که با هزینه‌های آن‌چنانی ساخته شده است امکان رفت و آمد برای معلولان وجود ندارد، بچه‌های دانشگاه ویلچر مرا بلند می‌کنند و به کلاس می‌برند.

وی ادامه داد: همیشه امیدوارم و هیچ وقت ناشکری نکردم و می‌خواهم برای کارشناسی ارشد شرکت کنم. وقتی می‌خواستم به دانشگاه بروم همه می‌گفتند کار بیهوده‌ای است، اما تلاشم را کردم و به علت شرایط جسمانی درس‌هایم را به صورت غیرحضوری می‌خوانم.

عاطفی از دغدغه‌اش در مورد حضور در مطب‌ها بیان کرده و ادامه می‌دهد: وقتی به مطب دکتر می‌روم نه جای ویلچر است و نه آسانسور و برای ما معلولان هیچ امکاناتی قائل نمی‌شوند، انگار ما شهروند نیستیم.

وی گفت: برای رفتن به دانشگاه و رسیدگی به سرویس حمل و نقل ندارم و پدرم در رفت و آمد دانشگاه با من همراه است. دلم پیش معلولانی است که امکاناتی مالی برای رفت و آمد ندارند.

عاطفی اضافه کرد: تمام این سال‌ها با این مشکلات کنار آمدم و برایم عادی شده و عضویت در بهزیستی هیچ تاثیری در روند زندگی‌ام نداشته است.

وی خاطر نشان کرد: جامعه ما را نادیده می‌گیرد، وقتی بیرون از خانه می‌روم مردم با تعجب نگاه می‌کنند. هنوز معلولیت برایشان جا نیفتاده است و خیره می‌شوند، برایم مهم نیست اما اطرافیانم زجر می‌کشند، با وجود معلولیت نقاشی رنگ و روغن انجام می‌دهم، برای انجام کار نیاز به حمایت دارم بلکه استعداد دارم ولی امکانات ندارم.

دوندگی 10 ساله برای تهیه ویلچر حمام

مادرش می‌گوید: برای ویلچر حمام 10 سال است که پیگیری می‌کنم اما موفق به تهیه این ولیچر نشدم.

مادر مصطفی باقری دیگر میهمان همایش معلولان در ساری بود.

وی با اعلام اینکه برای سومین بار است در این همایش شرکت می‌کنم، تاکید کرد: مسئولان وعده می‌دهند ولی چیزی تغییر نمی‌کند.

وی ادامه داد: پسرم با این ویلچر معمولی که در اختیار دارد اذیت می‌شود، خرید ویلچر برقی مهم‌ترین خواسته‌اش است که با توان مالی‌ام نمی‌توانم خواسته‌اش را برآورده کنم.

مادر این معلول در ادامه با اشاره به بی‌مهری برخی رانندگان در مورد معلولیت فرزندش بیان داشت: برای ایاب و ذهاب مصطفی لازم است آژانس بگیرم.

پوریا کاویانی معلول 14 ساله دیگر میهمان همایش بود، جسه‌اش شبیه پسر هفت ساله به نظر می‌رسید، مادرش علت معلولیت را اشکالی که در ستون فقرات فرزندش از کلاس چهارم ایجاد شده بود، عنوان کرد.

درد و رنج مادر پوریا انگار بیشتر از دو نفر قبلی بود.

وی علاوه بر معلولیت فرزندش، درد بی‌مهری شوهرش را نیز به همراه داشت.

مادر پوریا کاویانی ادامه داد: شوهرم به دلیل وضعیت جسمانی پسرم ما را ترک کرد و من به تنهایی خرج زندگی را به دوش می‌کشم، برای تهیه لوازم بهداشتی و قرص‌های پوریا درخواست مستمری کرده‌ام اما هنوز کمکی به ما نشده است.

وی ادامه داد: درد و رنج ناشی از نگهداری پوریا کمرم را زیر بار مشقات زندگی خم کرد.

شهر ما پر است از معلولان حرکتی، ذهنی، بینایی و گفتاری، روانی و شنوایی آیا آنها به اندازه من و تو حق زندگی و استفاده از امکانات شهری را دارند و برخورد با آنها و احترام گذاشتن را یاد بگیریم چون به کمتر از چند ثانیه با یک تصادف و حادثه با معلول بودن فاصله داریم.

یاد بگیریم که افراد معلول همانند سایر افراد جامعه قابل احترام هستند و این کمترین چیزی است که طلب می‌کنند و طوری رفتار کنیم که انتظار داریم دیگران با ما رفتار کنند.

یادمان باشد که هیچ کس به خواست خود معلول نشده است و معلولان در جامعه ما باید مثل یک فرد سالم امور روزمره خود را انجام دهند مثلا در بانک در صف بایستند و در مطب ساعت‌ها منتظر دکتر شوند و کسی هم به وضعیت جسمانی آنها توجه نمی‌کند.

به گزارش فارس، در روز جهانی معلولان در مازندران مسئولان حرف زدند و وعده دادند.

انتهای پیام/86016/ب/د1000